Τα καλύτερά μας χρόνια είναι αυτά που απολαμβάνουμε

Ποια χρόνια σου έχουν μάθει ότι είναι τα καλύτερα; Εκείνα που ήσουν μικρό παιδί κι επομένως ανυποψίαστος για το τι είναι ζωή; Εκείνα τα χρόνια της νιότης που είχαν την αισιοδοξία για την πορεία της  ή εκείνα που ηλικιωμένος πια θα μπορούσες να απολαύσεις τις προσπάθειες που κατέβαλες μια ζωή; Πίσω από ποια φωτογραφία γράφονταν όντως αυτό που σήμερα ψάχνεις σ’ ένα κενό ταβάνι ή ένα άδειο τραπέζι; Πίσω από ποια μάτια συνδέθηκες με συναισθήματα και στιγμές που τώρα ονομάζεις ευτυχισμένες κι έτσι πεισματικά αρνείσαι να τις εμπλουτίσεις με καινούργιες και κυρίως διαφορετικές;

Τι έχουν τέλος πάντως κάποιες στιγμές ή κάποιοι άνθρωποι και καταφέρνουν να μας ταξιδεύουν χωρίς να έχουν κλείσει καν το εισιτήριο; Πώς γίνεται να μένουν στη μνήμη μας αλλά κυρίως στην καρδιά μας και να αποκτούν τόση δύναμη και σιγουριά για τη θέση τους ώστε τίποτα να μην μπορεί να τους ταράξει;

Τόσα ερωτήματα κι άλλα τόσα ερωτηματικά μπορεί να γεμίσουν όχι μόνο το κεφάλι σου αλλά και τόνους από χαρτιά για να βρεθεί επιτέλους κάποια ικανοποιητική ερμηνεία που να απαντά σε όλα αυτά που ψάχνεις κι αποδίδεις σε άλλους έξω από σένα.

Έτσι τα έχεις στο μυαλό σου, ότι όλα είναι έξω από σένα που επηρεάζουν όμως στην τελική εσένα. Δεν μπορείς να ευτυχήσεις μια ζωή που είναι σε κρίση αλλά κυρίως διαποτίζεται απ’ την κρίση. Δεν μπορείς να απολαύσεις τις στιγμές σου γιατί τα προβλήματα είναι μεγαλύτερα από τα θέλω σου. Δεν μπορείς γενικά να κάνεις και πολλά σ’ ένα κόσμο δοσμένο και δομημένο έτσι που το μόνο που κάνει είναι να σε βάζει σε νέες περιπέτειες.

Όχι, δεν εξαρτώνται οι στιγμές σου από σένα, αυτό δε θέλεις να ακούσεις; Όχι, δεν μπορείς να αλλάξεις μια ζωή που μόνο ζωή δεν τη λες, αυτό δεν είναι αναμενόμενο να ακούσεις; Όχι, δεν μπορείς να απολαύσεις και πολλά τώρα με όλα αυτά που έχεις στο μυαλό σου, έτσι δεν είναι;

Αν έφυγαν άνθρωποι και πήραν μαζί τους χαμόγελα και δυνατές στιγμές, τότε ψάχνεις κι εσύ να βρεις τον εαυτό σου μέσα στις αποσκευές αυτές. Όλο και κάποιο σημάδι ευτυχίας θα ξέμεινε και για σένα στην τσάντα τους, θα φαντάζεσαι. Μόνο όμως που δεν ξέρεις πάντα προς τα πού ταξιδεύει αυτή η βαλίτσα και κυρίως αν σε θέλει μαζί της.

Αν όλα αυτά τα χρόνια έμοιαζαν να έμειναν γυμνά κι άχαρα, μάθε πως η ντουλάπα έχει ακόμη ρούχα αφόρετα. Ρούχα δικά σου που θέλουν να πάρουν το σχήμα και τη μορφή του κορμιού σου και να ζήσουν το νέο που φοβόσουν ή απαρνιόσουν μέχρι τώρα.

Όχι, τα καλύτερά μας χρόνια δεν είναι αυτά που σου έχουν πει ή θα σου πουν ότι είναι. Τα καλύτερά μας χρόνια, αν μπορούσαν να περιγραφούν με λέξεις, θα επέλεγαν να μην περιγραφούν καθόλου, γιατί έμαθαν πως μία εικόνα είναι κάτι παραπάνω από χίλιες λέξεις και κυρίως κάτι παραπάνω από εκατοντάδες συναισθήματα.

Τα καλύτερά μας χρόνια δεν είναι καλύτερα μόνο για τους ανθρώπους που τυχαία ή όχι βρέθηκαν στη ζωή μας κι εμπλούτισαν τις στιγμές μας. Οι στιγμές που φτάνουμε να λέμε σήμερα δικές μας και να νοσταλγούμε όσο τίποτα για την ευτυχία και την αισιοδοξία τους ξεχνάμε ότι πρώτα και πριν από όλα είχαν μέσα τους εμάς.

Τα καλύτερά μας χρόνια, λοιπόν, είναι αυτά που τα απολαμβάνουμε γιατί μάθαμε να απολαμβάνουμε τις στιγμές με τον εαυτό μας, μάθαμε να τον αγαπάμε λίγο περισσότερο από πριν, μάθαμε να τον πηγαίνουμε εκεί όπου γεμίζει η ψυχή μας, μάθαμε να του αγοράζουμε ένα όμορφο λουλούδι και γιατί μάθαμε να τον ακούμε τελικά.

Τα καλύτερά μας χρόνια είναι αυτά που ξέρουν να εστιάζουν στον ενεστώτα και να μην αφήνουν απ’ το χέρι την καλύτερή μας φίλη που λέγεται Ζωή.