Τι απέγινε το παιδί που κρύβεις μέσα σου

Ό,τι είμαστε, είναι τα όνειρα μας.

Κι αν δεν πιστεύεις σ’ ένα παραμύθι, και αν δεν έχεις τουλάχιστον ένα όνειρο, τότε τι απέγινε το παιδί που κρύβεις μέσα σου;

 

Η ταυτότητα και η ειδοποιός διαφορά μας. Κάθε όνειρο και ένα ταξίδι που μας κλέβει για λίγο από την καθημερινότητα σ’ ένα μακρινό καταφύγιο.

Σα να φεύγεις, ιππεύοντας ένα σύννεφο, από το διαρκές κυνηγητό με το χρόνο, το άγχος, τα προβλήματα και το σκας στο δικό σου μικρόκοσμο.

Να πάρεις μια ανάσα, να ρουφήξεις φευγαλέα όσο οξυγόνο μπορείς για να ‘χεις αποθέματα και δύναμη να ξαναβουτήξεις πίσω. Back to reality λοιπόν.

Όλα τρέχουν πάλι με ιλιγγιώδη ταχύτητα και συ τρέχεις για να προλάβεις γιατί αλλιώς χάνεις τη στιγμή και χάνεσαι και συ μαζί της. Και εσύ; Που είσαι εσύ χαμένος; Ένα ρομποτάκι που τυφλά υπακούει τα «θέλω» των άλλων και εκτελεί απλά εντολές; Και τα δικά σου θέλω; Kαι η υποχρέωση του καθενός να συνομιλεί με τον εαυτό του;

Πρώτα έχεις υποχρέωση σε σένα, για να μπορείς να δώσεις και στους άλλους. Το ξέχασες; Θέλω λίγο χρόνο για μένα λοιπόν. Να δω ποιος είμαι εγώ, τι θέλω, ν’ακούσω το παιδί μέσα μου που διαρκώς μου φωνάζει και ‘γω κλείνω τα αυτιά, το προσπερνώ αδιάφορα.

«Είμαι και εγώ εδώ», μου λέει. «Γιατί έπαψες να μ’ακούς; Ρητορική η ερώτηση. Ίσως κάπου στη διαδρομή παραμέλησες τις ανάγκες και τα θέλω του. Δεν υπάρχει δικαιολογία: Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα. (Ν.Καζαντζάκης)».

Πινέλα είναι τα εφόδια, οι σιωπηλές προσδοκίες, τα καταπιεσμένα θέλω που περιμένουν να εισακουστούν. Χρώματα είναι τα όνειρα, οι ελπίδες που δίνουν το φως και τις εκφάνσεις των συναισθημάτων μέσω των χρωμάτων, για να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε. Είναι τα φτερά στα ταξίδια μας.

Η δύναμη στο πινέλο πηγάζει από τη δυνατότητα σου να ονειρεύεσαι. Είναι αυτό που σου δίνει νόημα. Ο λόγος που θα ξυπνήσεις αύριο. Όσο μεγαλύτερη ένταση έχει, τόσο πιο φωτεινά είναι και τα χρώματα.

Το αποτέλεσμα είναι ο προσωπικός παράδεισος του καθενός και αυτό που αποτελεί και το παραμύθι. Το παραμύθι δεν πυροδοτεί μόνο τη φαντασία αλλά και τα βαθύτερα θέλω μας, τι μας κάνει ευτυχισμένους και άρα αποτελεί παράδεισο για τον καθένα. Τη φλόγα της ζωής.

Κάτι που ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο λόγω της διαφορετικότητας.

Αν δε ζεις έντονα, δε γεύεσαι την κάθε σου στιγμή τότε δε ζεις. Είσαι θεατής της ίδιας σου της ζωής και απλά παρατηρείς τα γεγονότα. Ξέρεις γιατί; Ίσως Φοβάσαι.

Η αθωότητα και η αλήθεια του παιδιού που κρύβεις μέσα σου είναι το κλειδί του παραμυθιού σου. Μην το παραμελείς, θέλει φροντίδα όπως και συ. Είναι το μόνο που έχεις ολότελα δικό σου, αυτό και τα όνειρα σου. Χρειάζεστε ο ένας τον άλλον.