Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε, είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης. Όμως αυτή δεν είναι μια καθολική αλήθεια. Για πολλούς, η ζωή είναι απλά μια αστραπή και δεν προλαβαίνουν.Δεν προλαβαίνουν να χαρούν, να ερωτευτούν, να ταξιδέψουν, να διαβάσουν ένα καλό βιβλίο, να πάνε μια βόλτα ανέμελη.
Δεν προλαβαίνουν να δουν την ανατολή ή ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, ναι αισθανθούν έναν απογευματινό αέρα στο πρόσωπό τους, να μυρίσουν τη θάλασσα ή το χώμα, τη βροχή ή το γρασίδι.
Δεν προλαβαίνουν να αγγίξουν, να αισθανθούν, να αγαπήσουν, να ακούσουν την ανάσα μεταξύ των λέξεων, να δουν πίσω από τις εκφράσεις των άλλων.
Δεν προλαβαίνουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, τις αιτίες τους, την ευθύνη τους, τις ευλογίες τους.
Γιατί; Γιατί έχουν την ψευδαίσθηση της αιωνιότητας. Έχουν την λανθασμένη πεποίθηση ότι το αύριο είναι δεδομένο, ότι ο κόσμος μας θα συνεχίσει να είναι έτσι ακριβώς όπως είναι σήμερα και θυσιάζουν διαρκώς το σήμερα στο όνομα του αύριο και το αύριο στο όνομα του μεθαύριο μέχρις ότου να μην υπάρξει πια αύριο.
Και όταν το συνειδητοποιούν ότι έχει απομείνει μόνο το σήμερα, δυστυχούν. Τους φαίνεται λίγο. Και δεν έχουν άδικο. Είναι πολύ λίγο. Και κλαίνε και οδύρονται και ζητούν άλλη μια ευκαιρία. Σε κάποιους αυτή η ευκαιρία δίνεται, στους περισσότερους όχι.
Και κλαίνε οι συγγενείς από πάνω, μιας και ούτε κι αυτοί πρόλαβαν να τον χαρούν, και η ζωή συνεχίζεται. Τα συναισθήματα ξεθωριάζουν, η μνήμη χάνεται και έμεινε μόνο ένας αριθμός στην στατιστική της απογραφής.
Δεν έχουμε γεννηθεί όλοι για να μας γράψει η ιστορία, να κάνουμε μεγάλα έργα, να αλλάξουμε τον κόσμο. Όμως, έχουμε γεννηθεί όλοι για να ζήσουμε. Όχι για τους άλλους, όχι για τα πρέπει, όχι για το μέλλον. Κάθε μέρα είναι σήμερα. Κάθε στιγμή είναι τώρα. Κάθε αλήθεια μοναδική. Και κάνουμε πολύ καλά που βάζουμε στόχους, αλλιώς δεν θα προχωρούσαμε αλλά ξεχνάμε τον μεγαλύτερο στόχο, να ζήσουμε.
Η ζωή είναι μια αστραπή λοιπόν, το αν θα προλάβουμε όμως εξαρτάται από εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου