Αξίζεις περισσότερα!

Τι μου αξίζει και τι σου αξίζει τελικά; Μία απορία που ταλαιπωρεί τους πάσης φύσεως ερωτοχτυπημένους, πληγωμένους, αδικημένους και ούτω καθεξής, ανθρώπους τέλος πάντων που για τους Χ, Ψ λόγους έχουν νιώσει πως δεν αξίζουν την ευτυχία, την αγάπη και την αποδοχή των ανθρώπων γύρω τους.

Τι αξίζεις λοιπόν; Αξίζεις περισσότερη προσοχή. Αξίζεις περισσότερη προσοχή από ένα κινητό. Αξίζεις περισσότερο ποιοτικό χρόνο. Πώς θα χτίσεις σχέσεις με ανθρώπους που δε σου δίνουν ούτε το πιο απλό, το χρόνο τους. Το ίδιο όμως ισχύει και για σένα.

Μην κάνεις πράγματα μόνο για να τα κάνεις,  μην αναλώνεσαι στο scrolling των social media και μη χαραμίζεις το χρόνο σου ενώ θα μπορούσες να φτάσεις σήμερα ένα βήμα πιο κοντά σε αυτό που θέλεις να γίνεις αύριο. Η αναβλητικότητα δεν εξέλιξε κανέναν. Αυτό ονομάζεται «αγάπη και σεβασμός προς τον εαυτό μου».

Αξίζεις προσπάθεια. Αξίζεις προσπάθεια κι όχι απλά μια κενή, ρηχή καθημερινότητα, μια ρουτίνα. Αξίζεις, αυτόν που σε βγάζει από αυτήν, αυτόν που σε ξεκουράζει, όχι αυτόν που σε κουράζει. Αξίζεις να προσπαθήσει κάποιος για σένα, να σε διεκδικήσει για να μπεις στη ζωή του και να μείνεις εκεί.

Αξίζεις να είσαι η προτεραιότητα του εαυτού σου και των ανθρώπων που έχουν την αγάπη σου. Να είσαι πάνω-πάνω στη λίστα του ανθρώπου σου και όχι κάπου στο τέλος. Να σου συμπεριφερθούν διαφορετικά, γιατί όλοι είμαστε διαφορετικοί.  Κι αν ο άλλος νιώθει ότι ζητάς πάρα πολλά, τότε δεν είναι ο άνθρωπός σου, δεν είσαι ο άνθρωπός του. Κι αυτό το τελευταίο είναι πολύ δύσκολο να το αποδεχτείς αν είσαι εγωιστής. Μα εμείς έχουμε πάντα δίκιο, κάνουμε αυτό που θέλουμε πάντα, πώς γίνεται να έχουμε πέσει τόσο έξω; Πέφτει η καρδιά ποτέ έξω; Κι όμως.

Ο άνθρωπος που σου αξίζει θα είναι εκεί για σένα, θα σε κάνει να τα νιώσεις όλα αυτά. Γιατί η αγάπη, ο σεβασμός κι η εξέλιξη του εαυτού μας, όλα αυτά τα «αυτονόητα», είναι το θεμέλιο για κάτι υγιές.

Δε θα παρακαλέσεις για τα ψίχουλα κανενός, όταν όλα αυτά τα αξίζεις μπορούν να σου δοθούν απλόχερα απ’ τον κατάλληλο. Γιατί έτσι πρέπει να γίνεται, ο έρωτας είναι το πάρε-δώσε δύο ανθρώπων που θέλουν να είναι μαζί και να χαρίσουν κάτι απ’ τον εαυτό τους και κυρίως μια θέση στη ζωή ο ένας του άλλου. Δεν είναι ούτε μόνο το πάρε ούτε μόνο το δώσε.

Το να αρχίζεις να ερωτεύεσαι, ξεχνώντας τι αξίζεις, είναι αυτοκτονία. Σαν να θέλεις να πληγώνεις τον εαυτό σου συνέχεια για να κρατηθείς από κάπου. Σαν να πέφτεις από ένα κτίριο και να περιμένεις πως αντί να φτάσεις στο έδαφος, θα γίνει το θαύμα της βαρύτητας.  Και τελικά ίσως αυτό να μην είναι καν έρωτας, αλλά μόνο μια εξάρτηση. Εξάρτηση όμως από αυτές που ενώ ξέρουμε ότι μας κάνουν κακό, δεν παίρνουμε απόφαση να τις κόψουμε.

Ο έρωτας πρέπει να είναι αυτό που μας κρατάει ζωντανούς. Αυτό που θα δώσει χρώμα στη ζωή σου. Αυτό που θα σου δώσει τη δύναμη να πιστεύεις στον εαυτό σου. Να είναι η κινητήριος δύναμη μέσα σου, η ενέργεια που σου δίνει ώθηση να αλλάζεις τόσο για σένα όσο και για τον άνθρωπό σου. Κι όλοι πρέπει να το έχουν αυτό.

Είσαι πιο πολλά από όλα αυτά που νομίζεις και σκέφτεσαι, είσαι πιο πολλά από αυτά που δίνεις και ξαναδίνεις.  Είσαι πιο πολλά από μια μηχανή, έναν αυτόματο πιλότο. Είσαι άνθρωπος, μην το ξεχνάς, και χρειάζεσαι δύναμη. Τη δύναμη της αγάπης των ανθρώπων σου. Τίποτα τοξικό, τίποτα αυτοκαταστροφικό.

Σου αξίζει η αγάπη και θα την έχεις. Γιατί όλοι είμαστε υπέροχοι και ξεχωριστοί γι’ αυτό ακριβώς που είμαστε. Σε όλους αξίζει να βρουν το άλλο τους ολόκληρο -γιατί στα μισά δεν πιστεύω. Κάθε γυναίκα αξίζει έναν άντρα που να την αγαπάει και να τη σέβεται και κάθε άντρας μια γυναίκα που να τον εκτιμάει και να τον υποστηρίζει.

Κάποιες φορές πρέπει να ξεχνάμε αυτό που επιθυμούμε, για να θυμηθούμε αυτό που αξίζουμε. Γιατί αν χρειάζεται να απαιτήσεις την προσοχή κάποιου, τότε η προσοχή αυτή δε σου χρειάζεται. Όχι δεν είσαι λάθος όταν περιμένεις μια αγάπη που θα σε σέβεται και θα σε εκτιμάει γι’ αυτό που είσαι. Είσαι λάθος όταν περιμένεις οτιδήποτε λιγότερο.

Χρειάζεσαι αυτό που σου αξίζει.  Ό,τι πιο κοντά σε παρηγοριά στον άρρωστο μπορώ να σου πω.