Η μνήμη ταιριάζει της νύχτας.Έχουν το ίδιο βάθος και την ίδια καταλυτική επίδραση στους ανθρώπους.
Αφοπλίζουν την λογική, την απορροφούν όπως η θάλασσα το ηλιοβασίλεμα.
Κι είναι τότε που αναδύονται οι αναμνήσεις, αναβαπτισμένες στα νερά της νοσταλγίας.
Αυτές τις στιγμές που συναντιέται το χθες με το σήμερα, σε θυμάμαι.
Έρχεσαι απρόσκλητη επισκέπτης στο τραπέζι μου, μοιράζεσαι το κρασί και τη θέα μου.
Βυθιζόμαστε παρέα στο πέλαγος της αναπόλησης μ’ έναν μαζοχιστικό σπασμό.
Γιατί δεν ήταν όλα όσα ζήσαμε όμορφα.
Εκείνα όμως που ήταν εξωπραγματικά πονούν πολύ περισσότερο από την προδοσία.
Όχι γιατί υπογραμμίζουν μια χαμένη πια ευτυχία, αλλά διότι κάθε ευτυχία είναι πολύτιμη και σπάνια στις μέρες μας, όσο κι αν διαρκεί.
Κάθε βράδυ λοιπόν, συναντιόμαστε στις τομές του χρόνου, σ’ ένα παράλληλο σύμπαν.
Εγώ σε ανακαλώ κι εσύ ζωντανεύεις.
Ζωντανεύεις και μαζί σου αναβιώνουν οι ωραίες στιγμές μας, που σαν άστρα λάμπουν στο στερέωμα της μνήμης.
Κι όσο για τα καρφιά που κατέστρεψαν τα ζωτικά σημεία του έρωτά μας, είναι κι αυτά εκεί παρόντα. Μα δεν πονούν όπως πρώτα.
Βρήκα, βλέπεις, την δύναμη να συγχωρήσω το χέρι που με κάρφωσε στο σταυρό του μαρτυρίου. Την άντλησα από την αγάπη μου που χαρακτήριζες πρωτοφανή.
Λες και δεν είναι κάθε αγάπη τέτοια, πλασμένη να ξεπερνά τον εαυτό της κάθε φορά.
Τόσο λυτρωτική είναι η συγκεκριμένη ιδιότητά της, που σε καθαρίζει από το δηλητήριο της μνησικακίας και της οργής.
Σε απαλλάσσει από την πικρία που γερνάει την καρδιά κι από τον κυνισμό που λαχταράει να βασιλέψει πάνω της.
Ναι, σε θυμάμαι χωρίς κακία και μίσος.
Υπάρχει άλλωστε μια φυσική ροή στα συναισθήματα, τις καταστάσεις και τον χρόνο.
Υπάρχει μια αρχή κι ένα τέλος σε όλα.
Όταν το συνειδητοποιείς αυτό και ταυτόχρονα κατανοείς την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης στα θέλγητρα και τις επιφανειακές απολαύσεις, απελευθερώνεσαι.
Απελευθερώνεσαι και μπορείς πλέον να πεις στον πρώην αγαπημένο σου χαμογελώντας:
”Περασμένα ναι, συγχωρεμένα ναι, ξεχασμένα όχι” και να το εννοείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου