Χωρίς ψυχή… όλα γίνονται συνήθεια

Είναι μερικά πράγματα που κάνουμε καθημερινά και μας βγαίνουν λίγο πολύ αυτόματα, σαν το «καλημέρα» που λέμε το πρωί και έπειτα γίνεται «καλησπέρα». Άλλα γίνονται αντανακλαστικά – το «καλά» ως απάντηση στο «τι κάνεις», ασχέτως αν ισχύει ή όχι. Αυτά όμως είναι και μερικά πράγματα που γίνονται από συνήθεια. Πράγματα που επαναλαμβάνουμε τακτικά και πλέον έχουν εισχωρήσει στο υποσυνείδητό μας τόσο που δε χρειάζεται να τα σκεφτόμαστε πια.

Λένε πως οι συνήθειες δύσκολα κόβονται. Κάτι όπως η περιέργεια ένα πράγμα. Όπως η συνήθεια της νέας γενιάς να πρέπει να βγάζει σέλφι και να ανεβάζει στα κοινωνικά μέσα χωρίς λόγο και αιτία απλά επειδή είναι η μόδα της εποχής. Το να προσποιούμαστε ότι είμαστε καλά όταν δεν είμαστε είναι όμως και αυτό μια συνήθεια. Το να λες ότι αισθάνεσαι κάτι όταν δεν ισχύει, όμως, αν αποκαλυφθεί, θα πληγώσει τον άλλον περισσότερο. Γιατί όταν αφήνεις κάτι να γίνεται συνήθεια, χάνει το νόημά του. Όπως όταν ζητάς επεξήγηση για ένα ανέκδοτο, ή αντάλλαγμα για κάτι που έκανες οικειοθελώς.

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και τα αισθήματα εξαφανίζονται πίσω από αυτές. Με τον κατακλυσμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η κοινωνία μας έχει γίνει πιο απρόσωπη και συγχρόνως διπρόσωπη από ποτέ. Ακόμα και μέσα από μια τεχνολογία που σκοπός της ήταν να μας φέρει πιο κοντά, καταφέρνουμε να δημιουργήσουμε περισσότερες ζήλιες, παρεξηγήσεις και τσακωμούς απ’ όταν δεν υπήρχε. Επεκτείνουμε το δίκτυο γνωριμιών μας για να εσωκλείει ανθρώπους που δεν έχουμε δει ποτέ μας, απλά και μόνο για να βλέπουμε τον αριθμό των διαδικτυακών μας «φίλων» να ανεβαίνει. Και αυτό μια συνήθεια είναι. Ο ανταγωνισμός για το ποιος είναι ψηφιακά πιο δημοφιλής. Πόσοι λίγοι όμως άνθρωποι από όλους αυτούς μας αγγίζουν πραγματικά, μας κάνουν ευτυχισμένους και ευγνώμονες που υπάρχουν στη ζωή μας.

Ο άνθρωπος θέλει ψυχή. Και τα αληθινά συναισθήματα – αυτά που αισθάνεσαι βαθιά μέσα σου να πηγάζουν από την καρδιά – βγάζουν ακριβώς αυτό που νιώθεις, το διαισθάνεσαι στην αύρα που σε διαπερνάει όταν ακούγονται οι λέξεις, σε όλα αυτά που σου μεταδίδουν. Θέλουμε το συναίσθημα στη ζωή μας – το χρειαζόμαστε – όσο έντονο και αν είναι, για να μπορούμε να νιώθουμε πως είμαστε ακόμα ζωντανοί.