Ο Ζορμπάς είναι όμορφος, αλλά κάτι του λείπει. Η γη είναι δική του, αλλά λείπει ο ουρανός. Είναι γήινος, ριζωμένος σαν γιγαντιαίος κέδρος, μα δεν έχει φτερούγες.Το να τρως, να πίνεις και να ευχαριστιέσαι, είναι πολύ καλό από μόνο του. Τίποτα δεν είναι λάθος σ’αυτό. Αλλά δεν είναι αρκετό. Γρήγορα θα κουραστείς απ’ αυτό. Δεν μπορεί κανείς μόνο να τρώει, να πίνει και να ευχαριστιέται.
Σύντομα, το πανηγύρι γυρνάει σε θλίψη, διότι επαναλαμβάνεται. Μονάχα ένας πολύ μέτριος νους μπορεί να συνεχίσει να είναι χαρούμενος. Αν έχει μια μικρή δόση εξυπνάδας, αργά ή γρήγορα θα ανακαλύψει την απόλυτη ματαιότητα του όλου πράγματος. Για πόσο διάστημα μπορείς να συνεχίσεις να τρως, να πίνεις και να χαίρεσαι;
Αργά ή γρήγορα η ερώτηση πρόκειται να τεθεί: Γιατί γίνονται όλα αυτά ; Γιατί; Είναι αδύνατον να αποφύγεις την ερώτηση για πολύ. Κι αν είσαι πολύ έξυπνος, η ερώτηση είναι πάντα εκεί, σφυροκοπά την καρδιά σου, με επιμονή, για την απάντηση: Απάντησέ μου! Γιατί;
Μονάχα οι Ζορμπάδες μπορούν να γνωρίσουν την απόλυτη ματαιότητα όλων αυτών.
Ο ίδιος ο Βούδας ήταν Ζορμπάς. Είχε στη διάθεσή του όλες τις όμορφες γυναίκες της χώρας του. Ο πατέρας του είχε κανονίσει να βρίσκονται γύρω του όλες οι όμορφες κοπέλες. Είχε τα ωραιότερα παλάτια, διαφορετικά παλάτια για κάθε εποχή. Είχε όλες τις πολυτέλειες, που ήταν διαθέσιμες εκείνο τον καιρό.
Έζησε τη ζωή του σαν τον Έλληνα Ζορμπά. Έτσι, λοιπόν, όταν ήταν μόλις είκοσι εννιά χρονών, ένοιωσε εντελώς κουρασμένος. Ήταν ένας πανέξυπνος ρήτορας. Αν ήταν ένας μέτριος άνθρωπος, τότε θα συνέχιζε να ζει με τον ίδιο τρόπο. Σύντομα όμως, κατάλαβε το θέμα. Κάθε μέρα επαναλαμβανόταν, ήταν ολόιδια με την προηγούμενη. Κάθε μέρα τρως, κάθε μέρα κάνεις έρωτα με μια γυναίκα — και είχε κάθε μέρα μια καινούργια γυναίκα για να κάνει έρωτα. Αλλά για πόσο;
Γρήγορα βαρέθηκε.
Η εμπειρία της ζωής είναι πολύ πικρή. Μόνο στη φαντασία είναι γλυκιά. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ πικρή.
Το ’σκάσε από το παλάτι και από τη γυναίκα και από τα πλούτη και από την πολυτέλεια κι απ’ όλα…
Ζήσε σ’ αυτό τον κόσμο, γιατί αυτός ο κόσμος δίνει ωριμότητα, ακεραιότητα. Οι προκλήσεις αυτού του κόσμου σε βάζουν στο κέντρο σου, σου δημιουργούν εγρήγορση. Κι αυτή η εγρήγορση γίνεται η σκάλα. Ύστερα, μπορείς να πας από το Ζορμπά, στο Βούδα.
Μπορείς να μπεις στο ανώτερο, μόνον όταν έχεις ζήσει το κατώτερο. Μπορείς να αποκτήσεις το ανώτερο, μόνο περνώντας μέσα από όλη τη αγωνία και την έκσταση του κατώτερου.
Προτού ο λωτός να γίνει λωτός, πρέπει να περάσει μέσα από τη λάσπη. Αυτή η λάσπη είναι ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου