«Εγώ είμαι ειλικρινής, λέω ό,τι σκέφτομαι και δε με νοιάζει πώς θα το εκλάβει ο άλλος. Είναι φίλος μου, οφείλω να του πω την αλήθεια. Μόνο έτσι θα μάθει, αν δε μιλήσεις και λίγο σκληρά πώς να μάθει ο άλλος; Καλύτερα να πληγωθεί από μένα αλλά να μάθει».Αυτά και άλλα τόσα παρεμφερή που συνθέτουν την επαναλαμβανόμενη ιστορία των περισσότερων ανθρώπων. Μία εικόνα από ανθρώπους που μιλάνε χωρίς να σκέφτονται. Παντού άνθρωποι παντογνώστες, που έθεσαν τον εαυτό τους κριτή και ήρωα της ζωής των άλλων. Άνθρωποι που δε σκέφτονται τις συνέπειες του λόγου τους, άνθρωποι χωρίς όρια αυθορμητισμού, άνθρωποι που κι αν είναι δύσκολο να τους χαρακτηρίσεις, αν είναι κάτι που με σιγουριά δε θα τους έλεγες, είναι φίλους.
Επιζητείς την αλήθεια, κυρίως από τους φίλους σου. Την απαιτείς κιόλας, κάποτε. Κι αν κάποτε την απέφευγες, κάποια στιγμή, ωρίμασες. Τις θες τις συμβουλές από τους πολύτιμους που επέλεξες για να ‘χεις δίπλα σου. Θες να γίνεσαι καλύτερος για τον εαυτό σου και γι’ αυτούς. Μα στο όνομα αυτής της ειλικρίνειας έτυχε πάμπολλες φορές να παραγνωριστείτε, να παρεξηγηθείτε και να διαλυθεί αυτό που πέρασες για φιλία.
Γιατί στο όνομα της ειλικρίνειας ανεχτήκαμε τις μεγαλύτερες προσβολές. Γιατί στο όνομα της αγάπης τους αποδεχθήκαμε συμπεριφορές απαίσιες, συμπεριφορές που μας μείωναν, συμπεριφορές που στην τελική αποδείκνυαν ότι η λύπη μας προκαλούσε έναυσμα για έναν αρρωστημένο ενθουσιασμό. Ζήλια. Ζήλια που κρύβεται καλά και αρχίζει να αχνοφαίνεται σε κάθε λάθος μας, κάθε αδυναμία μας, τότε που μανιάζουν να μας κατακρίνουν. να μας προσβάλλουν, να μας στεναχωρήσουν, να μας σταυρώσουν λες και χαρακτηρίζονται από τον κώδικα του αλάθητου και του παντοτινά ορθολογιστικού.
Κι αν είναι κάτι που με έμαθαν οι διαπροσωπικές σχέσεις μέχρι σήμερα είναι πως είναι τόσο δύσκολες που κάθε προσπάθεια ακόμα και ασυνείδητη να σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου, μεγαλώνει τη δυσκολία της συνεννόησης ακόμα πιο πολύ. Η ιδιοσυγκρασία των ανθρώπων είναι πολυγραμμική και μοναδική. Δεν ξέρεις ποτέ πόσο κακό μπορεί να προκαλέσει μια κουβέντα σου και μόνο, πόση μόνιμη βλάβη μπορεί να αφήσει σε μια ψυχή λίγο πιο αδύναμη από τη δική σου. Και επιτέλους, δεν ξέρεις εσύ καλύτερα από τον άλλο πως μαθαίνει, πως ακούει και πως παραδειγματίζεται. Δεν υπακούουν όλοι στην επιβολή και δεν χρειάζονται όλοι τις φωνές και το κατσάδιασμα για να συνειδητοποιήσουν τα λάθη τους.
Είναι άνθρωποι που ακόμα πιστεύουν στην λογική εναπόθεση επιχειρημάτων έχοντας κάθε καλή διάθεση να ισορροπήσουν τις καταστάσεις, να μάθουν από τα λάθη τους και κυρίως να διορθωθούν. Γι’ αυτό δεχόμαστε συμβουλές μόνο από τους καλοπροαίρετους. Από αυτούς που αποδεδειγμένα στάθηκαν βράχοι προστασίας δίπλα μας ανεχόμαστε και τις φωνές και τον θυμό τους γιατί πολύ απλά ξεχειλίζουν αγάπη ακόμα και στις χειρότερες εκδοχές μας. Γιατί αυτό που είμαστε το λατρεύουν και επιζητούν το καλύτερο εγώ μας μέσα από τις δικές μας επιθυμίες με τα κριτήριά μας να είναι ολόδικά τους όπως ακριβώς τα θέτουμε εμείς. Γιατί μας ξέρουν κι όσα είμαστε, αυτά τους αρκούν.
Κακοπροαίρετα φιδάκια, ξερόλες της δεκάρας, τυπάκια ανασφαλή μακριά μας. Φίλος είσαι μόνο όταν με αγαπάς για τα όμορφα θετικά και τα ομορφότερα αρνητικά μου. Φίλος είσαι ακόμα όταν με επαναφέρεις μα πιο πολύ όταν πέφτεις μαζί μου κι ας πορεύομαι κόντρα σε όλες τις σταθερές μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου