Αυτά που τελικά δεν είπες θα τα σκέφτεσαι συνέχεια

Τις πιο κρυφές μου σκέψεις δεν τις έμαθες ποτέ κι ούτε ξέρω και αν πρόκειται να τις μάθεις…Τις κράτησα καλά κρυμμένες σε μία γωνία του μυαλού μου, σε ένα σεντούκι που άπαξ κι άνοιγε δε θα κατάφερνε να κρατήσει τίποτα κλεισμένο μέσα του. Μην απορείς γιατί δεν τις μοιράστηκα ποτέ ως τώρα μαζί σου. Ήταν η άμυνά μου, η προστασία μου, όταν ήξερα ότι με κοιτάς κι αγνοείς όλα αυτά που εγώ σκέφτομαι για σένα, ένιωθα κατά έναν περίεργο τρόπο «ασφάλεια».

Άραγε πόσο εύκολο είναι να ανοίξεις τα χαρτιά σου και να αποκαλύψεις σε έναν άνθρωπο όλα όσα σκέφτεσαι για αυτόν; Όλες εκείνες τις φορές που ως τώρα ευχήθηκες να μπορούσες να σφηνώσεις με έναν μαγικό τρόπο μες στο μυαλό κάποιου, να εξερευνήσεις κάθε του σκέψη, αναρωτήθηκες αν είσαι έτοιμος να το αντέξεις;

Κι όμως, όλα εκείνα που δεν κατάφερες ποτέ να πεις θα βασανίζουν διαρκώς το μυαλό σου. Είναι πράγματι λυτρωτικό να βλέπεις απέναντί σου έναν άνθρωπο και να ξέρεις ότι γνωρίζει όλα όσα σκέφτεσαι για εκείνον. Και παράλληλα, είναι όμως τόσο επικίνδυνο. Γιατί με τον τρόπο αυτό ρίχνεις την άμυνά σου, μένεις εκτεθειμένος κι απαιτεί πραγματική δύναμη για να το καταφέρεις.

Και τελικά μένεις εσύ, εκεί, μόνος με τους λάθος ανθρώπους να ακούνε τις σωστές λέξεις. Δεν κατάφερες ποτέ να ανοιχτείς στον παραλήπτη των συναισθημάτων σου, προτίμησες να αφήσεις πίσω σου ένα μυστήριο να πλανάται και έναν άνθρωπο να κατασκευάζει διαρκώς σενάρια που κάποια όντως ξεπερνάν ακόμα το όριο της φαντασίας. Είχες την εντύπωση ότι ο άλλος καταλαβαίνει, ότι πολλές φορές οι ξεκάθαρες λέξεις είναι περιττές κι ίσως και να χαλάνε τη μαγεία. Κι όμως… Ξέρεις πόσες σιωπές παρερμηνεύτηκαν; Πόσες παρεξηγήσεις θα είχαν αποφευχθεί αν έλεγες πραγματικά όσα σκέφτεσαι κι όσα νιώθεις;

Κι είναι στιγμές που θες να γράψεις κατεβατά και να τα στείλεις, ιστορίες ολόκληρες και να τις μοιραστείς. Όταν νιώθεις πως τα συναισθήματα σε πνίγουν, θέλεις να φωνάξεις δυνατά, να τα βγάλεις από μέσα σου!

Ξέρω όμως, φοβάσαι, φοβάσαι πως αν εκθέσεις τον εαυτό σου κι η ανταπόκριση δεν είναι αυτή που περιμένεις, τότε θα πληγωθείς. Ξέρω, πως είναι δύσκολο για σένα να ρισκάρεις, να μπεις σε ένα παιχνίδι κι εξ’ αρχής να παίξεις με τα χαρτιά σου ανοιχτά. Δεν είναι επίδειξη δύναμης η ζωή, αλλά ούτε έχεις πιθανότητες να κερδίσεις όσο πας συνέχεια πάσο. Μπες στο παιχνίδι της, εκφράσου ανοιχτά.

Από τότε που μάθαμε να επικοινωνούμε πίσω από οθόνες, τόσο λιγότερο εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Τόσο περισσότερο οι σκέψεις μας κάθε βράδυ είναι δικές μας και μόνο, κι ούτε λόγος να τις μοιραστούμε. Το «ξεκάθαρο» πολλοί θα το εκτιμήσουν, λίγοι όμως θα το τολμήσουν. Πόσα λόγια θα ήθελες σήμερα να ξεστομίσεις απλώς και μόνο για να τα πεις; Για να σταματήσουν να βασανίζουν εσένα και μόνο;

Όσο φοβάσαι, τόσο θα μένεις εκεί, στο σημείο που βρίσκεσαι. Παθητικός θεατής της ζωής που θα την κοιτάζει να περνάει από μπροστά του και θα απορεί γιατί δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει κάποιον απ’ τους στόχους του, να πλησιάσει κάποιον απ’ τους ανθρώπους του. Ναι, κανένας δεν μπορεί να έχει μόνο επιτυχίες, κανένας δεν μπορεί να κερδίζει συνέχεια. Παρά μόνο αν παίζει σε ένα γήπεδο με μόνο αντίπαλο τον εαυτό του, αν ποτέ δεν τολμήσει να προκαλέσει τον αντίπαλο σε μονομαχία.

Έλα, σε παρακαλώ, βρεις τη δύναμη να μιλήσεις σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Σε αυτούς που σκέφτεσαι καθημερινά κι όσα θα ήθελες να τους πεις τριγυρίζουν στο μυαλό σου. Και πού ξέρεις; Ίσως, κάπου, κάποιος, κάποτε εκτιμήσει την ειλικρίνειά σου, τη δύναμή σου να του ανοίξεις την ψυχή σου.

Από παιχνίδια κι ανόητα κόλπα στρατηγικής, έχουμε χορτάσει. Από αληθινούς ανθρώπους, όμως, που να έχουν τη δύναμη να εκφραστούν; Από ανθρώπους που θα σταθούν μπροστά σου, εκθέτοντας τον εαυτό τους και δε θα ντραπούν για όλα όσα νιώθουν; Φτάνουν πια τα απωθημένα για όλα εκείνα που δεν τόλμησες ποτέ. Σταμάτα επιτέλους το κρυφτό και προσπάθησε να εκδηλώνεσαι περισσότερο. Όταν θα βρεθείς μπροστά στη λογική σου και στο συναίσθημα, καλείσαι να πάρεις μια μεγάλη απόφαση.

Η λογική είναι η ασφαλής λύση που ίσως και να σε προστατέψει, ίσως και να σε κάνει να νιώσεις λιγότερα, να εξαγοράσεις την ηρεμία σου. Όποιος όμως ρισκάρει και πάει με το συναίσθημα, ακόμα κι αν αυτό τελικά αποδειχθεί λάθος, τελικά δε θα κατηγορήσει τον εαυτό του για την απόφασή του. Γιατί έκανε εκείνο που ήθελε, ακριβώς τη στιγμή που το ήθελε. Γιατί κατάφερε να ξεπεράσει τα εμπόδια, να μπει στην κούρσα και να τερματίσει. Και μόνο για αυτό, όταν μεταγενέστερα θα το σκέφτεται, θα είναι πράγματι περήφανος για τον εαυτό του.

Ακόμα, λοιπόν, επιμένεις πως δε θα αποκαλύψεις έστω κάποια από αυτά που σκέφτεσαι; Αυτά που κατά βάθος πάντα ήθελες να πεις;