Μ’αρέσει να καθρεφτίζομαι στα μάτια σου

Μ’αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου μέσα από τα δικά σου μάτια.
Όταν σε ακούω να μιλάς για μένα, με ερωτεύομαι ξανά.

Δεν είμαι απέναντι σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο πρόσωπο.
Σε άλλους κλείνομαι από άμυνα επειδή αισθάνομαι άβολα
Σε άλλους αφήνομαι και ανοίγομαι και νιώθω σαν στο σπίτι μου
Σαν να κάθομαι στον αναπαυτικό καναπέ του σπιτιού μου
Με εσένα αγκαλιά στην ιδανική περίπτωση.
Και εσύ ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία.
Με αγκαλιάζεις με τα λόγια, τις ματιές και τα αγγίγματά σου
Και βγάζεις από μέσα μου το παιδί, το χαμογελαστό και ευτυχισμένο παιδί.

Μ’αρέσει να καθρεφτίζομαι στα μάτια σου
Μου δίνει δύναμη να συνεχίσω
Νοιώθω πως δεν είμαι μόνoς μου σε αυτό τον αγώνα
Γιατί υπάρχουν δύο μάτια που με καταλαβαίνουν και νοιώθουν μέσα τους κάθε τι που λέω.

Μ’αρέσει να καθρεφτίζομαι μέσα σου
Σαν να προσπαθώ να καταλάβω ποιος είμαι και κάθομαι πάνω από τα νερά μιας λίμνης προσπαθώντας να διερευνήσω την αντανάκλασή μου.

Δεν είναι όμως όλοι οι καθρέφτες ίδιοι, ούτε και όλες οι αντανακλάσεις
Κάποιοι σε κολακεύουν πολύ περισσότερο, ενώ άλλοι σε αδικούν.
Κάποιες αντανακλάσεις σε κάνουν να ακτινοβολείς, ενώ άλλες σε δείχνουν χλωμό και γκρίζο.
Γιατί η αντανάκλαση δεν εξαρτάται μόνο από εμένα αλλά και από τον άλλο άνθρωπο, που με παρατηρεί.
Γίνεται μια αλληλεπίδραση στοιχείων και έτσι προκύπτει το αποτέλεσμα.

Μ’αρέσει να καθρεφτίζομαι στα μάτια σου.
Δεν είμαστε ίδιοι και ούτε χρειάζεται να είμαστε.
Είμαστε όμως συμπληρωματικοί.
Και ο ένας μαθαίνει από τον άλλον καινούργια πράγματα κάθε μέρα και εξελίσσεται.
Το πιο σημαντικό πράγμα που μου μαθαίνεις είναι πώς να αγαπώ.
Εμένα και τους άλλους.
Και όταν βγαίνουν προς τα έξω οι άμυνές μου εσύ με αγκαλιάζεις πιο σφιχτά για να ενώσεις τα σπασμένα κομμάτια μέσα μου.
Και σ’ευχαριστώ πολύ για αυτό.