Εκείνοι που ήρθαν για βόλτα και έκαναν την περαντζάδα τους στη ζωή σου παίρνοντας ό,τι είχες να δώσεις κι εκείνοι που ήρθαν για το ταξίδι, όταν οι αποσκευές σου είχαν αδειάσει.
Εκείνοι που έφυγαν, κι εκείνοι που ήρθαν για να μείνουν.
Εκείνοι που κράτησες κι εκείνοι που άφησες να φύγουν. Όσοι πίστεψες κι όσοι αμφισβήτησες.
Κι όπως μετράς απουσίες και άδειες καρέκλες, απορείς πως γίνεται οι άνθρωποι που νόμιζες δικούς σου να γίνονται κι από τους ξένους πιο ξένοι.
Κι όσο απορείς, τόσο πιο βαθιά μπαίνεις μέσα σε εκείνο το καβούκι που δεν έχει χώρο για απαντήσεις, ούτε για ευκαιρίες. Στριμώχνεσαι όπως – όπως παρέα με μια στοίβα μοναξιά και τα φαντάσματά σου.
Κι εκείνοι που ήρθαν για να μείνουν, είναι ζωντανοί. Στέκονται απέξω και σου χτυπάνε να ανοίξεις, να βγεις στον ήλιο, να δεις το φως, να αποφασίσεις το ταξίδι. Δεν σου ζητάνε αποσκευές, διαπιστευτήρια, δεν κρατούν εισιτήρια μετ’ επιστροφής στο χέρι, δεν περιμένουν από εσένα – εσένα περιμένουν.
Γιατί εκείνοι που αξίζει να μείνουν στη ζωή μας, να γίνουν άνθρωποι πραγματικά δικοί μας, είναι αυτοί που έρχονται κοντά μας με γνώμονα την αγάπη και όχι το συμφέρον. Όσοι μπόρεσαν να δουν μέσα μας, όχι γύρω μας. Εκείνοι που αντέχουν να παλεύουν κόντρα στο φόβο, τις αντιξοότητες, τον ίδιο τον εγωισμό. Κόντρα σε σένα, μαζί με σένα.
Απορείς και δεν μπορείς να καταλάβεις εκείνους που φεύγουν.
Εκείνους που έρχονται, μπορείς να τους καταλάβεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου