Μόνο όταν συγχωράς, προχωράς

Με πλήγωσαν. Με πρόδωσαν. Με αδίκησαν.

Στην πορεία της ζωής μας συναντάμε ανθρώπους που με τη συμπεριφορά τους και τις πράξεις τους αφήνουν στη ζωή μας σημάδια πόνου, θλίψης, απογοήτευσης, θυμού ή καμιά φορά και μίσους. Δηλητηριάζουν την ψυχή μας με αρνητικά συναισθήματα, γιατί μας πνίγει το παράπονο, η αδικία. Πραγματικά και κυριολεκτικά αυτά τα συναισθήματα μας πνίγουν με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχισμό μας.

Τείνουμε να θυμώνουμε με τους ανθρώπους που μας προκάλεσαν κακό. Αυτούς που μας έθιξαν, μας πλήγωσαν, μας αδίκησαν. Στο μυαλό μας κυριαρχεί η σκέψη της εκδίκησης, της ανταπόδοσης. Θεωρούμε πως μόνο αυτό θα μας ικανοποιήσει, το να πάρουμε το αίμα μας πίσω, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Οφθαλμών αντί οφθαλμού. Να πληρώσουμε με το ίδιο νόμισμα. Κι όμως... Όταν κι αν φτάσει εκείνη η στιγμή, τότε μόνο συνειδητοποιούμε ότι καμιά ευχαρίστηση δεν μας προσφέρει η εκδίκηση και τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει όχι μόνο το κακό που μας έκανε ο άλλος, αλλά κυρίως αυτό που κάναμε στον εαυτό μας.

Ενδεχομένως περάσαμε μήνες, χρόνια με συναισθήματα θυμού και πλάνα εκδίκησης. Το μίσος πλημμύρισε την καρδιά μας και καθημερινά ζήσαμε σε κατάσταση άγχους με το μυαλό μας κολλημένο σε αρνητικές σκέψεις. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Χάσαμε την ξενοιασιά μας, την ηρεμία μας, τη χαρά μας. Χάσαμε την υγεία μας, ψυχική και σωματική. Ποιον τιμωρήσαμε; Εκείνον; Όχι βέβαια! Τον εαυτό μας τιμωρήσαμε. Δεν φτάνει δηλαδή που κάποιος άλλος μας έκανε κακό, αλλά επιπροσθέτως κι ενώ δεν φταίγαμε σε τίποτα, εμείς οι ίδιοι κάναμε περισσότερο κακό στον εαυτό μας. Το καταστροφικό έργο που ξεκίνησε κάποιος άλλος, εμείς το ολοκληρώσαμε και μας αποτελειώσαμε.

Δεν θα συνεχίσω με θεωρίες, ούτε με αόριστες γενικές αναφορές σε παρόμοιες καταστάσεις. Θα σας μιλήσω για έναν άνθρωπο που γνώρισα, άνθρωπο δικό μου. Γυναίκα φίλη μου από χρόνια, βρέθηκε παρατημένη από τον σύζυγό της με δυο μικρά παιδιά. Εκείνος ερωτεύτηκε κάποια άλλη κι έφυγε μαζί της, έτσι απλά. Προσπάθησε να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του, να βλέπει τα παιδιά του, να δίνει τη διατροφή που όφειλε. Όμως της φίλης μου αυτό δεν της ήταν αρκετό. Έλεγε πως της κατέστρεψε τη ζωή κι έπρεπε κι εκείνη να καταστρέψει τη δική του, με κάθε τρόπο.

Τον επόμενο καιρό δεν έκανε άλλο παρά να κακολογεί τον πρώην σύζυγο της στα παιδιά τους, προσπαθώντας να τα στρέψει εναντίον του και να μην τον θέλουν, ώστε να τον τιμωρήσει. Κάθε βράδυ έπινε κι έπειτα μεθυσμένη τηλεφωνούσε στο νέο σπίτι του πρώην, βρίζοντας θεούς και δαίμονες. Όλη την ημέρα κατέστρωνε σχέδια εκδίκησης που περιλάμβαναν τη συκοφάντηση αυτού και της νέας συντρόφου του σε όλο το κοινωνικό και εργασιακό τους περιβάλλον. Για να τα κάνει όλα αυτά, ξόδευε όλη την ενέργεια της. Έχασε το χαμόγελο της, την όρεξη για ζωή, την επαφή με τους φίλους της και τα παιδιά της. Είχε συνεχώς νεύρα και κακή συμπεριφορά. Απομάκρυνε με τον τρόπο της όλους τους ανθρώπους που ήταν κοντά της. Η απόδοση της στη δουλειά της έπεσε κατακόρυφα, με αποτέλεσμα να απολυθεί από την εργασία της.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια κι ήταν λες και είχαν περάσει από πάνω της δεκατέσσερα. Κατάντησε μια μεσόκοπη απεριποίητη γυναίκα, ζωντανή-νεκρή. Τα παιδιά της μεγαλώνοντας επέλεξαν να πάνε να ζήσουν με τον πατέρα τους και τη νέα του οικογένεια. Έμεινε ολομόναχη.

Τι έκανε αυτή η γυναίκα; Τι έκανε στον εαυτό της; Απλά και ξεκάθαρα τον οδήγησε στην καταστροφή. Και θα μου πείτε "τι θα μπορούσε να κάνει τόσο πληγωμένη που ήταν;". Να συγχωρήσει και να προχωρήσει, αυτό θα μπορούσε να είχε κάνει. Κι έτσι θα είχε σώσει τη ζωή της.

Δύσκολο; Ναι, είναι. Αλλά είναι μονόδρομος, η μόνη μας επιλογή. Αν η ζωή μας φερθεί σκληρά και μας φέρει στο δρόμο μας ανθρώπους που μας πονούν, οφείλουμε να προστατεύσουμε τον εαυτό μας.

Κανείς δεν μας αγαπάει και δεν μας νοιάζεται όπως εμείς τον εαυτό μας. Και για να τον προστατεύσουμε, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να συγχωρήσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά. Όλους όσους μας πλήγωσαν και μας αδίκησαν. Θα κριθούν από τον Θεό, από την ίδια τη ζωή, όχι από μας. Δεν μπορούμε να επωμιστούμε έναν ρόλο που δεν μας ανήκει. Το μόνο που περνάει από το δικό μας χέρι να κάνουμε είναι να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και πιο σοφοί, πιο ώριμοι, να βαδίσουμε στον δρόμο της ζωής. Οφείλουμε να σεβόμαστε τη ζωή που μας δόθηκε και τον εαυτό μας. Να τον αγαπάμε και να μην τον πληγώνουμε. Να ζούμε με αξιοπρέπεια κι αυτοσεβασμό. Είναι ο μοναδικός δρόμος άλλωστε που οδηγεί στην ευτυχία. Ο μοναδικός.

Το μίσος είναι εμπόδιο για την ευτυχία. Είναι σαν τ' αγριόχορτα που ξερίζωνες το πρωί. Σε πνίγει, δε σε αφήνει να αναπνεύσεις ελεύθερα, να αναπτυχθείς και να ανθίσεις… ακριβώς όπως κάνουν αυτά στα λουλούδια μας. Και η καρδιά σου ένα τέτοιο λουλούδι είναι κι ο κηπουρός της είσαι εσύ και κανένας άλλος…