Διογένης και Ηρακλής

Στο φόντο ένας άντρας καθιστός κι άλλος όρθιος δίπλα με το χέρι ακουμπισμένο στα μαλλιά του πρώτου, ποζάρουν για φωτογραφία (φάτσα), αλλάζουν δυο τρεις φορές πόζα. (Αχιλλεύς και Πάτροκλος) Πιό μπρός μια παρέα παράξενων πεθαμένων, με τατουάζ, δερμάτινα και αλυσίδες, φάτσες επικίνδυνε. Ανάμεσά τους ένας σωματώδης που χασμουριέται μέχρι αποπληξίας, ο Ηρακλής ( λίγο χαζούλης) ενώ πλησιάζει ο Διογένης.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Βρέ βρέ , ποιός είναι τούτος, ο Ηρακλής; Δε γίνεται νά ‘ναι άλλος, μα τον Ηρακλή! Τόξο, ρόπαλο, λιονταροπροβειά, μπόϊ, τέλειος Ηρακλής. Μα είναι δυνατόν; που πάμε; Ο γυιός του Δία πεθαμένος; Για πες μου βρέ παλλικαρά, είσαι αποθαμένος ή όχι; Γιατί εγώ πάνω στη γη σ είχα για θεό και σου ’κανα και θυσίες.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Πολύ καλά έκανες. Γιατί αν θες να ξέρεις ο πραγματικός Ηρακλής είναι στον ουρανό,με τους θεούς. Κι έχει και την Ήβη γκόμενα, το πιο καλό μωρό. Απλά εγώ είμαι το είδωλό του.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ομοίωμα είσαι του θεού δικέ μου; Καλά και πως γίνεται κανείς να ‘ναι μισός θεός και μισός πεθαμένος;

ΗΡΑΚΛΗΣ
Απλούστατο, δεν πέθανε εκείνος αλλά εγώ η εικόνα του.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Κατάαααλαβα. Σε παραδώσανε αντ αυτού στον Άδη κι είσαι νεκρός για λογαριασμό του.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Κάπως έτσι.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Μα κι ο Αιακός ο ανοιχτομάτης στη ρεσεψιόν, δεν σε κατάλαβε; Έτσι σε πέρασε χωρίς διατυπώσεις, πλαστό Ηρακλή;

ΗΡΑΚΛΗΣ
Μα είμαι φτυστός ο Ηρακλής....

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Καλά λες, ίδιος κι απαράλλαχτος. Κοίτα μόνο μην έγινε το αντίθετο, κι είσαι κακομοίρη μου εσύ ο πραγματικός Ηρακλής και το είδωλό σου στους ουρανούς να πηδάει την Ήβη.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Κι εσύ είσαι σαχλός και πολυλογάς . Κι έτσι και δεν κόψεις το πνεύμα θα σου δείξω γω να καταλάβεις ποιανού θεού είδωλο είμαι...

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ναί βλέπω το ματσούκι τό ‘χεις γυμνό και πρόχειρο. Όμως τι να φοβηθώ; Μην ξαναπεθάνω; Μόνο ένα πες μου να καταλάβω. Σαν εζούσε ο Ηρακλής, εσύ ήσουνα και. τότε ομοίωμά του, κολλημένο πάνω του; Η μήπως ήσασταν τότε ένας και ζωντανός και σαν πεθάνατε χωριστήκατε στα δυο, κι ο ένας πέταξε στους θεούς και συ το είδωλο, κατέβηκες στον Άδη;

ΗΡΑΚΛΗΣ
Εγώ φταίω που απαντάω σε τέτοιο σαχλαμάρα σαν και του λόγου σου. Ακου λοιπόν να τελειώνουμε. Όσο μέρος του Ηρακλή ήταν του Αμφιτρύωνα, του επίσημου δηλαδή πατέρα, πέθανε, κι αυτό είμαι, η αφεντιά μου. Όσο πάλι μέρος ήταν του Δία, βρίσκεται στον ουρανό με τους θεούς. Καπίς; (ή καταλαβαρδούνξ;)

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Τώωωρα μπήκα. Φαίνεται δυό Ηρακλήδες θα γέννησε η Αλκμήνη, έναν του Αμφιτρύωνα και τον άλλο του Δία. Καλά και δεν το ξέρατε πως είστε δίδυμοι, από την ίδια μάνα;

ΗΡΑΚΛΗΣ
Αντε ρε μάπα, κι οι δυο ένα είμαστε δεν καταλαβαίνεις;

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ε, δεν κολλάει αυτό ρε φίλε, να με συγχωρείς. Πώς δυό Ηρακλήδες κάνουν έναν; Εκτός αν είσαστε σαν Κένταυρος να πούμε, κολλημένοι άνθρωπος και θεός μαζί.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Καλά εσύ ΔΕΝ ξέρεις πως όλοι είναι σύνθετοι, σώμα και ψυχή; Τι εμποδίζει πες μου την ψυχή να ‘ναι στον ουρανό, αφού κατεβαίνει από το Δία, και γω το σώμα το θνητό με τους πεθαμένους.

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Αν είσουνα σώμα κυρ Αμφιτρυωνιάδη μου.. Έλα όμως που είσαι είδωλο ασώματο, οπτασία. Έτσι φτάνουμε να ‘χουμε τρισυπόστατο Ηρακλή.

ΗΡΑΚΛΗΣ
Τι τρισυπόστατο;

ΔΙΟΓΕΝΗΣ
Ε, βέβαια. Έναν στον ουρανό, δεύτερος εσύ το ομοίωμα μετά μάς, και τρίτο το σώμα πού ‘γινε σκόνη. Ψάξε τώρα τον πατέρα!

ΗΡΑΚΛΗΣ
Βρε άει χάσου παρλαπίπα, θρασύτατε. Και ποιός είσαι του λόγου σου να σ ‘έχουμε υπ όψιν?

Λουκιανού, Νεκρικοί διάλογοι
-------------
Ο πολυταξιδεμένος Λουκιανός (2ος μχ αιών) που καταγόταν από τη Συρία, έγραφε στα ελληνικά κι έγινε ο καλλίτερος τεχνίτης του αττικού λόγου του καιρού του. Αγάπησε ιδιαίτερα την Αθήνα όπου έζησε πολλά χρόνια και έγραψε στα 170 μ.χ. τους τριάντα τρείς « Νεκρικούς Διαλόγους» που διακωμωδούν τη μυθολογία και τα ήθη. Παρουσιάζει τους πεθαμένους να συζητούν στον κάτω κόσμο για τα επίγεια αγαθά, τα κουσούρια, τα παθήματα και τους πόθους ζωντανών και πεθαμένων, κοντολογίς για την ματαιότητα και συχνά τη γελοιότητα της συμπεριφοράς και της φύσης θεών και ανθρώπων. Είναι ένας συγγραφέας ευφυής κι εικονοκλάστης που περιγράφει μιαν εποχή που σε πολλά μοιάζει με τη δική μας: Νέα Τάξη πραγμάτων και παγκοσμιοποίηση, ανέμελη παρακμή, απληστία και υποκρισία, κατάλυση των παραδοσιακών αρχών και πολιτισμών.