Πόσο συχνά ακούγατε μεγαλώνοντας εκφράσεις όπως:
• «Πρόσεχε, θα πνιγείς!»
• «Φόρα κάτι, θα κρυώσεις!»
• «Πρόσεχε μην πάθεις ηλεκτροπληξία!»
• «Μην πίνεις ό,τι σου σερβίρουν έξω!»
• «Πρόσεχε μην πέσεις!»
• «Μην τρως άλλο» / «Φάε όλο το φαΐ σου!»
• «Θα πονέσει η κοιλιά σου!»
Όλα αυτά τα απειλητικά μηνύματα δημιουργούν από πολύ μικρές ηλικίες άγχος και εσωτερικές συγκρούσεις, που μας καλλιεργούν μιαν ανασφάλεια, η οποία μπορεί να εκδηλωθεί στο μέλλον ως κρίση πανικού. Εκτός από το αγχώδες και υπερπροστατευτικό περιβάλλον, οι κρίσεις πανικού συμβαίνουν όταν είμαστε πολύ αυστηροί με τον εαυτό μας.
Γινόμαστε τελειομανείς και ασκούμε στον εαυτό μας μια πίεση να μην κάνουμε λάθη, να είμαστε σωστοί, να είμαστε δυνατοί. Έτσι όμως αγνοούμε την ανθρώπινη φύση μας (από τη φύση μας είμαστε ατελείς, ευαίσθητοι, και δεν έχουμε κάποιο αλάθητο), με αποτέλεσμα να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας. Δεν παραδεχόμαστε ότι νιώθουμε πόνο, αμηχανία, μοναξιά, αγωνία ή ότι είμαστε πληγωμένοι, παραμελημένοι, αδικημένοι.
Γινόμαστε «βράχοι» για τους άλλους, αλλά το σώμα μας μέσα από τις κρίσεις πανικού προσπαθεί να μας ειδοποιήσει ότι έχουμε βαθύτερες ανάγκες που μένουν ακάλυπτες. Μας χτυπάει έναν συναγερμό ότι είμαστε άνθρωποι και χρειαζόμαστε να ακολουθούμε πιο ανθρώπινους ρυθμούς στη ζωή μας, να μιλάμε για τα συναισθήματά μας, να διεκδικούμε την ικανοποίηση και των δικών μας αναγκών και να μπορούμε να υπερασπιστούμε το ότι είμαστε άνθρωποι, όχι μηχανήματα, και άρα έχουμε όρια στις αντοχές μας και δεν είμαστε τέλειοι.
Έτσι, είτε μόνοι μας είτε με τη βοήθεια ενός φίλου, μπορούμε να ξεκινήσουμε μια διαδικασία κατά την οποία θα συγχωρέσουμε τον εαυτό μας που δεν είναι μηχάνημα αλλά άνθρωπος και θα μπορέσουμε να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να καλύπτουμε τις ανάγκες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου