Άγνωστοι ως το τέλος...

Δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα για κανέναν…

Η τραγικότητα της ύπαρξης δεν είναι μονάχα η θνητότητα. Και η γνώση της θνητότητας.

Είναι πως παραμένουμε άγνωστοι. Ως το τέλος.
Ακόμα κι όταν αγαπάμε. Ακόμα κι όταν σχετιζόμαστε βαθιά και ουσιαστικά, ο εσώτερος πυρήνας μας παραμένει στο γνόφο του σκότους. Τίποτα εκεί δεν σχετίζεται με τίποτα. Τα αληθινά βάθη του είναι θα παραμένουν πάντα απρόσιτα, ανέγγιχτα, ανέπαφα…
Δυστυχώς…

Μάλλον ευτυχώς…

Υπάρχουν βέβαια σπουδαίες στιγμές, μεγαλειώδεις στιγμές απλώματος, αναπτύγματος, ανοίγματος… στιγμές που τις λέμε εμπειρίες και που πιστεύουμε ότι αλλάζουμε, μεταμορφωνόμαστε, γινόμαστε κάποιοι άλλοι, κάτι άλλο… είναι οι στιγμές που είμαστε πιο δεκτικοί, πιο… επισκέψιμοι… είναι οι στιγμές που η εμπειρία είναι τραγική, αφόρητη, ενεργειακά πλημμυρική… ή είναι υπέροχη, μαγευτική, ευφορική, αναστάσιμη… αλλά κι αυτές οι στιγμές τελειώνουν, ολοκληρώνονται… κλεινόμαστε ξανά, συρρικνωνόμαστε στη μερικότητά μας, χωνόμαστε στο καλύβι μας, χανόμαστε στη σπηλιά μας... καμιά ανασφάλεια δεν επιτρέπουμε σε καμιά εμπειρία… καμιά διακινδύνευση, σχεδόν κανέναν ‘εισβολέα’ να εισέλθει στα ενδότερά μας…
Ξέρουμε τι κάνουμε… ή μάλλον, κάποιος μέσα μας το κάνει…

Όμως γιατί;
Συνηθίσαμε να λέμε πως φοβόμαστε το Άγνωστο… πόσο υπερόπτες γινόμαστε κάποιες φορές… βαυκαλιζόμαστε… νομίζουμε ότι δικαιούμαστε να έχουμε ως και τη κληρονομιά του Αγνώστου… δεν φοβόμαστε κανένα άγνωστο. Φοβόμαστε αντίθετα το Γνωστό. Αυτό είναι τρομακτικό. Γιατί μονάχα αυτό μπορεί να στοιχειώσει τα όνειρά μας. Αυτό τρέμουμε. Ότι τελικά θα μας καταπιεί το Γνωστό.

Και αυτό τελικά θα γίνει βέβαια…

Κι εμείς…

Παίρνουμε από το χέρι το θνητό εαυτό μας και βηματίζουμε ως το τέλος… εκεί που τον παραλάβαμε κάποτε… εκεί θα τον παραδώσουμε…