Χιόνι στο χιόνι

Λέγεται ότι μυστικισμός είναι να ανακαλύπτεις τη σημασία σ’ αυτά που δείχνουν ασήμαντα.

Να ανακαλύπτεις; Να σου αποκαλύπτεται; Είναι ένα ερώτημα που δεν είχε ποτέ μια γενική σίγουρη απάντηση. Ας υποθέσουμε εκείνο που δείχνει πιθανότερο: πως η δική μας θέληση και προσπάθεια έρχεται πάντα και συνεργάζεται με τη θέληση του αόρατου μυστηρίου, που νοιάζεται να οικονομεί τη ζωή προς το καλό, το αληθινό και το ωραίο.

Για πολλά χρόνια τώρα έδωσε κουράγιο και έμπνευση στους αναγνώστες του, εξαπλώνοντας τη φήμη του, μια φράση του Πάουλο Κοέλο: Όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις.

Πόσο θάρρος και ελπίδα χάρισε σε κόσμο και κόσμο η σύντομη τούτη διαβεβαίωση, πόσες ξεχασμένες λαχτάρες αφύπνισε και αναπτέρωσε.

Ο ουρανός περνάει από τη γη, η αιωνιότητα από την Ιστορία, το υπεραισθητό δεν υποβιβάζει το αισθητό, ούτε το θαύμα τη σωφροσύνη. Άλλο θαύμα κι άλλο τρέλα.

Λέει λοιπόν, με άλλα λόγια, πως: «εγώ σου προσφέρω την παράκλησή μου, αλλά εσύ κάνε “προς το συμφέρον της αιτήσεώς” μου.» Σου παραχωρώ δηλαδή την τελική απόφαση, ώστε εσύ, που είσαι πιο πάνω από μένα και γνωρίζεις τα περισσότερα, να κρίνεις αν πρέπει ή δεν πρέπει να ανταποκριθείς σ’ αυτό που ζητάω, να το αρνηθείς ή να το μεταλλάξεις προς το όντως συμφέρον της ψυχής μου και του βίου μου. Αυτό είναι η πίστη, η ταπείνωση, η ωριμότητα και η ελπίδα η αληθινή. Η ελπίδα που έχει ελπίδες. Όλα τα’ άλλα είναι μάγια που μόνο στο αδιέξοδο και στην παράνοια σε βγάζουν.

Όταν ρωτούσαν τον Γιώργο Σεφέρη ποιο ποίημα είναι ποίημα ωραίο, ποίηση γνήσια, και πώς το διακρίνει, εκείνος απαντούσε: «Δεν ξέρω! Δεν υπάρχει συνταγή. Είναι σαν αίσθηση. Το χτυπώ και ηχεί αληθινό ή όχι».

Το κριτήριο της αίσθησης είναι πολύ βαθύ κριτήριο. Θα έλεγε κανείς πως χρειάζεται ταλέντο για να το έχει κάποιος. «Το ένστικτό μου!» λέμε, ή «το μυρίζομαι!».

Ασφαλώς η άσκηση στη βαθιά γνώση, γιατί περί βαθιάς γνώσης πρόκειται, είναι πάντοτε ο δρόμος να αναπτύσσομαι και να φωτίζεται η αντίληψή μου. Χρειάζεται τη θέληση την έμπρακτη, την ιεράρχηση των σημαντικών, την προθυμία της παραίτησης από τα δευτερεύοντα προς χάριν των πρώτων, αν χρειαστεί, τη θυσία τους. Αυτό θα πει αληθινή θέληση, εντιμότητα θέλησης, και ετοιμότητα να μεγαλώσω. Όποιος θέλει τα πάντα δικά του, απομένει πάμφτωχος και έρημος, σκοτισμένος και γκρινιάρης. Δε γίνεται αυτό, ούτε ευημερεί ποτέ τόση αδυναμία και τόση εγωπάθεια.

 

Tο Καλό, το Αληθινό και το Ωραίο. Κι αυτά τα τρία πάνε πάντα μαζί. Το ωραίο έχει πνευματικότητα, έχει βυθό με συνεπή επίπεδα από κάτω κι εσύ το εισπράττεις, κυρίως έχει αυθεντικότητα που σε αναπαύει. «Το χτυπάς και ηχεί αληθινό ή όχι», όπως είπε ο Σεφέρης. Αυθεντικότητα είναι η αφανής, ειλικρινής ομορφιά κάτω από το εμφανές. Με την προσέγγιση, το επιφανειακά ωραίο θα γεννήσει κάποτε σε μια καθαρή καρδιά αμφιβολίες και υποψίες πως δεν είναι αυθεντικό. Θα σε βαρύνει με τον καιρό. Όσο και να γοητεύει δεν εμπνέει την εμπιστοσύνη του ακέραιου.

Δεν περιγράφονται αυτά, είναι βιώματα, είναι αίσθηση και διαίσθηση…