Αγαπώ εκείνους…

Αγαπώ εκείνους που δεν ψάχνουν πρώτα ένα λόγο πέρα από τ’ αστέρια για να κατεβούνε και να θυσιαστούνε, αλλά θυσιάζουν τον εαυτό τους στη γη, ώστε η γη του Υπεράνθρωπου στη συνέχεια να έρθει. Αγαπώ αυτόν που ζει για να μαθαίνει και αναζητεί να μαθαίνει, ώστε ο Υπεράνθρωπος στη συνέχεια να ζήσει. Έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που μοχθεί και εφευρίσκει, ώστε να χτίσει το σπίτι για τον Υπεράνθρωπο, και να προετοιμάσει γι’ αυτόν γη, ζώα, και φυτά: γιατί έτσι αναζητεί τη δική του κατάβαση. Αγαπώ αυτόν που αγαπάει την αρετή του: γιατί η αρετή είναι η βούληση προς κατάβαση, και ένα βέλος λαχτάρας. Αγαπώ αυτόν που δεν κρατάει μερίδιο πνεύματος για τον εαυτό του, αλλά θέλει να είναι πλήρως το πνεύμα της αρετής του: έτσι περπατάει σαν πνεύμα πάνω απ’ τη γέφυρα. Αγαπώ αυτόν που κάνει την αρετή του κλίση και πεπρωμένο του: έτσι, για χάρη της αρετής του, είναι διατεθειμένος να συνεχίσει να ζει, διαφορετικά να μη ζήσει άλλο.

Αγαπώ εκείνους που τα πιστεύω τους ρέουν από την ψυχή τους και γίνονται πράξεις στην καθημερινή τους ζωή. Αγαπώ εκείνους που δεν δειλιάζουν και δεν το βάζουν στα πόδια στην πρώτη δυσκολία, μάχονται μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος τους και είναι περήφανοι για αυτό. Αγαπώ εκείνους που η σιωπή τους είναι πιο δυνατή από τα λόγια τους. Αγαπώ εκείνους που δεν φοβούνται ούτε τον ίδιο τους τον εαυτό. Αγαπώ εκείνους που αψηφούν κάθε ρίσκο ακόμα κι αν ξέρουν ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους. Αγαπώ εκείνους που τα λόγια τους είναι πιο ισχυρά κι από ατσάλι. Αγαπώ εκείνους που θα αφήσουν τον εαυτό τους να πέσει και θα σηκωθούν πιο δυνατοί από ποτέ. Αγαπώ εκείνους που έχουν μάθει να ζούνε και όχι απλά να υπάρχουν. Αγαπώ εκείνους που προστατεύουν όσα και όσους αγαπάνε γιατί απλά έτσι έχουν μάθει. Αγαπώ εκείνους που αντί για εμπόδια, βλέπουν μόνο λύσεις. Αγαπώ εκείνους που φοράνε τα σημάδια τους περήφανα. Αγαπώ εκείνους που έχουν βρει για τι θα πέθαναν και ζουν με αυτό…

Φρειδερίκος Νίτσε, Τάδε έφη Ζαρατούστρα