Μερικές φορές, δεν χρειάζονται πολλά πολλά... χρειάζεται να σκεφτόμαστε αργά, βιωματικά... αληθινά. Όσο πιο ψηλά βάζεις κάποιον
Τόσο πιο μεγάλη η πτώση
Με αλυσιδωτά γκρεμίσματα
Όταν πέσεια από το βάθρο,
αναγκαστικά.
Αλλά και πάλι ...
Ακούς κάποιον που δεν έχεις ο ίδιος ανεβάσει;
Και όταν ακούς,
Αυτό σημαίνει ότι είναι σωστός ή δίκαιος;
Ή ότι εσύ, μέσα από αυτόν
Εκφράζεις την ανεκδήλωτη ανάγκη και θέασή σου;
Όσο οι πεποιθήσεις μας είναι αντιφατικές, μονοεστιακές,
Τόσο θα δημιουργούμε αποδιοπομπαίους τράγους,
Ψεύτικους θεούς, διαβόλους
Και θα κοιτάμε, αποπλανημένοι χρήστες,
Δημιουργοί κόσμων, ασυνείδητοι.
Οι ψεύτικοι κόσμοι του εγώ
Που δημιουργεί εχθρούς και συμμάχους
Με την ίδια άνεση και ευκολία,
Για να δικαιολογεί την ύπαρξή του.
Αποπλανημένο,
Από τους πολλούς καθρέφτες
Αδυνατεί να δει τον εαυτό του
Παρά μόνο μέσα από είδωλα
Που αυτό κατασκευάζει.
Γιατί αν σπάσουν οι καθρέφτες,
Αν πέσουν τα βάθρα,
Αν γκρεμίσει τα είδωλα,
Αν πάψει να κρύβεται,
Θα γίνει Άνθρωπος!
