Ο γιος του Αλκιβιάδη

Παιδιά στην αναζήτηση της ηδονής

Οι απολαύσεις ξεκινούν νωρίς στην Ελλάδα. Αν οι πόρνες συχνά είναι παιδιά, βρίσκουμε κι ανάμεσα σε όσους συχνάζουν μ’ αυτές εφήβους καλών οικογενειών, σχεδόν το ίδιο μικρούς. Τα αγόρια αυτά αναζητούν απαγορευμένες ακόμα απολαύσεις, ηδονές που εξάπτουν περισσότερο τις επιθυμίες τους αφού κατά βάση δεν επιτρέπονται στα παιδιά. Το γλέντι είναι περισσότερο ελκυστικό από το σχολείο και κάθε μέσο επιστρατεύεται για να εισχωρήσουν, κρυφά ή μη, σ’ αυτό το γεμάτο σαγήνη κόσμο.

Μια ιδιαίτερα αξιοσημείωτη περίπτωση πρόωρων δραστηριοτήτων ορισμένων παιδιών ή εφήβων μας δίνει ο γιος του ξακουστού Αλκιβιάδη. Στερημένος απ’ τον πατέρα του που είχε καταδικαστεί σε εξορία όταν αυτός γεννιόταν, δεν περιμένει να ενηλικιωθεί για να μιμηθεί τις χειρότερες ακολασίες του. Από τα έντεκά του περίπου σκανδαλίζει όλους τους Αθηναίους, συμμετέχοντας σε συμπόσια μαζί με τα πιο διεφθαρμένα άτομα της πόλης, γλεντώντας με τις πόρνες - και δε φτάνει αυτό, το κάνει κι ολοφάνερα, κάτι που αποτελεί πρόσθετο επιβαρυντικό στοιχείο!

«Φερόταν σαν τους προγόνους του και σκεφτόταν ότι δε θα γινόταν διάσημος όταν θα ενηλικιωνόταν, αν κατά την παιδική του ηλικία δεν έκανε σαν το χειρότερο αλήτη»

Και όπως φαίνεται οι κηδεμόνες του δεν μπορούν να εμποδίσουν αυτή του τη δράση.

Αυτό το χαριτωμένο παιδί δεν περιορίζεται εξάλλου στο να συμμετέχει ενεργά στα αθηναϊκά όργια. Στήνει μια μηχανορραφία -άξιος γιος του πατέρα του που είναι πάντα εξόριστος· στα δώδεκά του χάνει όλη την περιουσία του στα ζάρια· ξεφορτώνεται ενοχλητικούς συντρόφους του πετώντας τους στη θάλασσα και, σαν επιστέγασμα στα κατορθώματά του, βιάζει την αδελφή του! Θα μπαίναμε στον πειρασμό να πιστέψουμε ότι υπάρχει μεγάλη δόση υπερβολής σ’ αυτές τις κατηγορίες που απηύθυνε ο Λυσίας κατά του νεαρού Αλκιβιάδη. Ωστόσο ο ρήτορας μπορεί δύσκολα να παραποιήσει την πραγματικότητα σ’ αυτό το λόγο που εκφωνεί κατά του νεαρού. Πράγματι ο τελευταίος είναι πασίγνωστος στην Αθήνα και ανυπόστατες κατηγορίες δε θα ήταν αληθοφανείς για τους δικαστές.

Εξάλλου ο νεαρός Αλκιβιάδης, συχνάζοντας στους κύκλους της μεγαλύτερης ασέλγειας στην Αθήνα, το μόνο που κάνει είναι να ακολουθεί μια οικογενειακή παράδοση και η συμπεριφορά του θυμίζει εκείνη του πατέρα του. Όμως ο τελευταίος μάλλον είχε περισσότερη γοητεία απ’ το γιο του ώστε οι ακολασίες του να γίνονται αποδεκτές.

Λυσία, Κατά Αλκιβιάδου, 25.