Ο ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Αγναντεύοντας την ζωή μέσα από την καθημερινότητα, το πρώτο πράγμα που διακρίνει κανείς, είναι ο ομοιότητα των ανθρώπων, αλλά όχι γιατί κάνουν σκέψεις δικές τους, μα γιατί ότι σκέψεις και να κάνουν προσδιορίζονται από την πληροφορία που έχουν δεχτεί από την γέννηση τους μέχρι την τωρινή στιγμή.

Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν υιοθετήσει τις ίδιες εικόνες και δεδομένα μέσα στο υποσυνείδητο τους, αφού αποδέχτηκαν τις ίδιες σκέψεις από την κοινωνία όπου ζουν όλοι μαζί, οπότε είναι πολύ δύσκολο να συνάψουν μία δική τους ιδέα, πόσο δε και να την πουν δημόσια, ειδικά αν είναι διαφορετική από των άλλων και ενάντια σε αυτούς, διότι θα χάσουν την γη κάτω από τα πόδια τους φοβούμενοι μην δεχτούν τυχόν επίθεση δυσαρέσκειας στο πρόσωπο τους, και χάσουν όσα είχαν αποκτήσει χτίζοντας αυτό που δεν είναι, και αναγκαστούν μέσα από την αντίδραση τους σαν αγρίμια από την άκρως εγωϊστική αντεπίθεση τους που θα κάνουν να δείξουν τον αληθινό τους εαυτό, την εικονική και ψεύτικη χάρτινη ψευτοπραγματικότητα τους.

Και για να αισθάνονται ασφαλείς, πάντα ακολουθούν το κοπάδι για να λάβουν την αναγνώριση από την μάζα των ομοίων τους, και επειδή δεν κάθησαν ποτέ να σκεφτούν, δεν θα κατανοήσουν ότι όλοι αυτοί οι φίλοι τους δεν είναι τίποτα άλλο από τα ανόμοια τους, και ως γνωστόν τα ανόμοια δεν είναι ποτέ φίλοι μεταξύ τους, αλλά πάντα κάνουν λυκοφιλίες για το ατομικό και προσωπικό συμφέρον τους, για την ατομική τους προστασία του εγωκεντρικού τους εαυτού.

Βλέπεις, η αποδοχή της αναγνώρισης ανεβάζει το εγώ μας, πόσο δε όταν γινόμαστε δημοφιλείς στους άλλους. Αλλά και πάντα αποφεύγουν τον διάλογο με ανθρώπους επικίνδυνους να τους χαλάσουν το προσωπείο που τόσο καλά έχουν χτίσει για να ταμπουρωθούν μέσα του, όπως κρύβονται όλοι μέσα στα σπίτια τους, στον εαυτό τους, στην απρόσωπη καλή παρέα, δήθεν για να γελάσουν, για να περάσουν καλά, για να ξεχάσουν την μεγάλη αλήθεια που τρέμουν! την άγνοια τους για την αλήθεια!

...και μέχρι την τελευταία στιγμή τους "ζουν" ταμπουρωμένοι στο μεγάλο ψέμα της ζωής τους, ότι δεν έχουν μάθει απολύτως τίποτα από την ζωή τους!! και το μόνο που έμαθαν είναι ο πόνος! και αυτόν θεωρούν ως την μεγάλη αλήθεια στην ζωή τους, και ακόμη και τότε συνεχίζουν μέχρι το τέλος να κρύβονται πίσω από τον εγωκεντρισμό τους, και κρύβονται από τον πόνο της εγωπάθειας τους, προσπαθώντας με την βία το εγώ τους να τους επιβάλλει ως αλήθεια της ζωής τον πόνο τους, και τον μόνο δρόμο για την ..αιώνια ζωή τους..στο πουθενά θα πρόσθετα, αφού ποτέ δεν κάθησαν να σκεφτούν τι είναι ο πόνος πως και για ποιον λόγο προκαλλείται και ποιος τον προκαλλεί!