Όμως και παγωμένα και θαμμένα, πάλι είναι μέσα μας...
Και τούτα τα παγωμένα και θαμμένα στιγμιότυπα, γίνονται πέτρες κάποια στιγμή και θέλουν να αποβληθούν από το φυσικό μας σώμα...
Μακάρι όλα τούτα τα αρνητικά συναισθήματα, με το που τα θάβουν οι άνθρωποι και τα ξεχνάνε, να πηγαίνανε στο ασυνείδητο του γείτονα...
Όταν προχωράμε στην ζωή μας και απομακρυνόμαστε από την παιδική κατάσταση, νομίζουμε ότι έχουμε λύσει όλα τα προβλήματά μας, ότι τώρα αποφασίζουμε εμείς για την ζωή μας και τις πράξεις μας, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι πάντα...
Υπάρχουν μέσα μας ξεχασμένες εντάσεις, ξεχασμένες ανάγκες και προσδοκίες, τις οποίες, ασυνείδητα, θα θέλουμε να καλύψουμε και θα πολεμάμε διαρκώς γι' αυτά τα ξεχασμένα...
Οι βασικές ανάγκες του παιδιού που δεν καλύφτηκαν ποτέ…οι αναμνήσεις μας που κλέβουν τις Μνήμες μας…
Οι βασικές ανάγκες ενός παιδιού είναι η επιβίωση, η ασφάλεια, η αγκαλιά, η αποδοχή, η καθοδήγηση, η στήριξη, ο σεβασμός στην προσωπικότητά του, το δικαίωμα να πενθήσει οποιαδήποτε απώλεια, η εμπιστοσύνη, η αίσθηση ότι το ακούνε, τα απαλά όρια…
Πολλες από αυτές, για να μην πω οι περισσότερες, δεν καλύφτηκαν…
Οι περισσότεροι γονείς είναι και οι ίδιοι εσωτερικά ανεπαρκείς στο να καλύψουν αυτές τις βασικές ανάγκες του παιδιού και να το οδηγήσουν σε μια αυτάρκη ζωή, γιατί ούτε οι δικές τους ανάγκες είχαν καλυφτεί...
Έτσι την μόνη ανάγκη που μπορούν να καλύψουν στο παιδί τους είναι η επιβίωση...Όλες τις άλλες ανάγκες τις καλύπτουν με υλικά αγαθά και σιγά σιγά το παιδί μαθαίνει να καλύπτει τις ανάγκες του με αυτόν τον παράδοξο τρόπο...
Ποτέ όμως δεν γίνεται αυτάρκης άνθρωπος
Πολλές φορές, ίσως και τις περισσότερες, δεν συνειδητοποιούμε τι μας φταίει στην ζωή μας, αν έχουμε όλα όσα οφείλαμε να έχουμε...
Αυτό το "οφείλαμε" δεν αφορά παρά την κάλυψη παιδικών αναγκών, που ενώ είχαμε θάψει και παγώσει, βγαίνουν βίαια να απαιτήσουν μερίδιο από την ζωή μας...
Και τότε αρχίζει η ζωή να βιώνεται από το στομάχι...
Και τότε μας λείπουν τα πάντα...
Τα πάντα είναι εκείνα τα ανθρώπινα στοιχεία που μας δίνουν δύναμη, σθένος, θάρρος και ευγνωμοσύνη...Ανθρώπινα στοιχεία Καλοσύνης...
Μα εκείνα τα ξεχασμένα μέσα μας, μας κάνουν αδύναμους, ασθενείς, δειλούς και αχάριστους...
Πως να περάσει η Ζωή έτσι?
Θα κοιτάς πότε θα τελειώσει...
Η Ζωή χωρίς Καλοσύνη, είναι μισή...είναι μόνο φυσιολογική και μόνο ένας συνεχής πόλεμος...
Τούτα τα θαμμένα και παγωμένα ψυχολογικά περιεχόμενα, είναι διαρκώς μέσα μας και πιέζουν από ένα μη συνειδητό επίπεδο ζωής, παρ' όλα αυτά τόσο αληθινό, όσο εσύ και εγώ...
Το ασυνείδητο δεν είναι κάτι που βρίσκεται μακριά μας, κάπου στον ουρανό...Είναι ενεργό μέσα στην ζωή μας και γίνεται το τέρας που αποσκοπεί στην Καρδιά μας...Εμείς το δημιουργήσαμε, κανείς άλλος...Εμείς και το συντηρούμε και κανείς άλλος….
Είναι γιατί οι πράξεις μας δεν έχουν συνέπεια με τα λόγια μας, είναι γιατί τα συναισθήματά μας δεν έχουν συνέπεια με τις σκέψεις μας, είναι γιατί ή ανθρώπινη Φύση μας δεν έχει συνέπεια με την αληθινή μας Φύση, που δημιουργεί όλες αυτές τις ανάγκες, χωρίς κρίση και σκοπό.
Ναι υπάρχουν οι φυσικοί γονείς, όπως υπάρχουν και τα φυσικά παιδιά, αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει...
Όμως υπάρχει ένας Δρόμος μόνο, που μπορεί να περπατήσει ένας άνθρωπος...
Δεν μπορείς να καβαλάς δύο άλογα συγχρόνως, γιατί στο τέλος θα σε σχίσουν στα δύο...
Χρειάζεται να καβαλικέψεις το ένα και να ελευθερώσεις το άλλο...
Σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι να επιλέξει ποιο άλογο θα ιππεύσει…
Και να συνεχίσουμε τον Δρόμο μας καλπάζοντας στο άλογο του Πνεύματος ή να συνεχίσουμε την φυσιολογική ζωή που μάθαμε…
Λευκό, θαρραλέο, δυνατό, όπως είναι η αληθινή μας Φύση...
Χρειάζεται να δώσουμε χώρο μέσα μας στο πένθος όταν ένας κύκλος κλείνει και ανοίγει ένας άλλος...Το πένθος δεν είναι οδυρμός, αλλά σεβασμός σ’ αυτό που μετασχηματίζεται μέσα μας, όταν αφηνόμαστε στην διαδικασία της Αλχημείας που μεταβάλλει το πραγματικό σε αληθινό…
Μπορώ…Μπορείς…Μπορούμε…
Ούτε που μπορεί να φανταστεί κανείς τι Μπορεί…αν πρώτα το έχει Θελήσει και Αγαπήσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου