Γιατί οι γάτες είναι ελεεινά υποκείμενα

Γιατί οι γάτες είναι ελεεινά υποκείμενα και θα έπρεπε να εκδιωχθούν μαζικά από όπου ζουν καλοί άνθρωποι

Στη λατρεμένη μου Ίρμα, την πρώτη σκύλα μου. Ποιά γάτα έγινε ποτέ ηρωίδα μυθιστορήματος, όπως ο ηρωικός Μπακ του Τζακ Λόντον; Οι γάτες εμπνέουν μόνο γελοίες μορφές, καραγκιόζηδες όπως ο Παπουτσωμένος Γάτος.

Ποιά γάτα έγινε ποτέ ηρωίδα μυθιστορήματος, όπως ο ηρωικός Μπακ του Τζακ Λόντον; Οι γάτες εμπνέουν μόνο γελοίες μορφές, καραγκιόζηδες όπως ο Παπουτσωμένος Γάτος Διάβασα κάτι, πριν πολλά χρόνια που μ’ εξοργίζει ακόμα. Ο τεχνοκριτικός Tim Hilton έγραφε στον Independent ένα κατάπτυστο ύμνο στις γάτες, με αφορμή την «αριστοκρατική» γάτα που ζωγράφισε ο Μανέ!

Οι γάτες, έλεγε, υπήρξαν μούσες δεκάδων ζωγράφων (αντίθετα απ΄τα σκυλιά) διότι όπως συμφωνεί και ο Μποντλέρ, είναι ταυτόσημες με την έννοια της πρωτοπορίας! Αν διακρίνετε σε κάθε τραύλισμα την ποίηση ενός πρωτοπόρου και σε κάθε κακοχυμένη μούρη την αφαιρετικότητα ενός Πικάσο –τότε συμφωνώ ότι μπορεί να δείτε στο ηλίθιο βλέμμα μιας γάτας που πλένεται την εκστατική γαλήνη μιας Αφροδίτης που παίρνει το λουτρό της.

Αλλά συνήθως θα δείτε απλώς μια γάτα –αυτό το μοχθηρό υπόλειμμα αιλουροειδούς που σύμφωνα με το γιαπωνέζικο μύθο, δεν έκλαψε, μόνον αυτό από τα ζώα, όταν πέθανε ο Βούδας∙ γι’ αυτό και πρέπει να εξιλεώνεις τα γατάκα κόβοντας την ουρά τους, διαφορετικά εμφανίζονται τη νύχτα να χορεύουν με πετσέτες στο κεφάλι και σκοτώνουν το αφεντικό τους, παίρνοντας ύστερα τη μορφή και τους τρόπους του (τέτοια σαπίλα!) Μια ένδειξη της εκδικητικής μικρότητας (και της νοσηρής λαγνείας) της γάτας είναι τα τραγούδια.

Από το Γούναρη ως τους Sex Pistols οι γάτες είναι ισοδύναμες με τα νύχια τους. Στον κινηματογράφο υποκρίνονται είτε τις ανυπεράσπιστες boulevardières της Fontana di Trevi είτε τους ευνούχους δίχως όνομα του Τίφανι’s. Αντίθετα οι σκύλοι δεν προσποιούνται τίποτα. Έχουν την πιο σπάνια γενναιοδωρία, τον πιο υψηλόφρονα αισθηματισμό ανάμεσα στα ζώα –έχετε ποτέ διανοηθεί Γάτες του Αγίου Βενάρδου; Θα μπορούσαν να υπάρξουν Αστυνομικοί γάτοι; Μη λέμε μλκς… Ποιά γάτα έγινε ποτέ ηρωίδα μυθιστορήματος, όπως ο ηρωικός Μπακ του Τζακ Λόντον; Οι γάτες εμπνέουν μόνο γελοίες μορφές, καραγκιόζηδες όπως ο Παπουτσωμένος Γάτος –συχνά δε, δεν φτάνουν ούτε γι’ αυτό: είναι απλώς το χαμόγελο μιας γάτας φασματικής, όπως σ’εκείνο το χοντρό ΠΑΡΑΜΥΘΙ του Λιούις Κάρολ.

Δεν θέλω να κατεβάσω τη συζήτηση, αλλά αν θεωρήσουμε ότι ο ‘Ανουβις και η Μπαστέτ πατσίζουν σε θεϊκό επίπεδο, ποιά μορφή γάτας μπορεί ν’ αντισταθμίσει σε ποιητικό επίπεδο τον Άργο του Ομήρου; Έμπορος γάτας στην δυναστεία Qing, στην Κίνα, όπου και πρώτοι εκτίμησαν την μοναδική της νοστιμιά (την φαγώσιμη). Έμπορος γάτας στην δυναστεία Qing, στην Κίνα, όπου και πρώτοι εκτίμησαν την μοναδική της νοστιμιά (την φαγώσιμη). Κατά βάθος, ποτέ η γάτα δεν αντιμετωπίστηκε σοβαρά όσο ο σκύλος –ούτε καν από τους λάτρεις της. Όλοι ενδομύχως νιώθουν πόσο επιπόλαιη και αναίσθητη φύση είναι –γι’αυτό και σε όλες τις μνημειωμένες της μορφές παρουσιάζεται σαν ζώο ελαφρών ηθών, σαν πλάσμα του πεζοδρομίου, σαν σημάδι ότι πέφτει η νύχτα, όπως στον Ξένο του Καμί.

Στην καλύτερη περίπτωση είναι μια βίζιτα πολυτελείας, φιλάρεσκη και ζηλιάρα –της οποίας τη νωχέλεια οι αδαείς εκλαμβάνουν ως λεπταισθησία. Το γεγονός ότι διαρκώς ποζάρει έχει ενθουσιάσει τους οκνούς φωτογράφους και το γεγονός ότι διαρκώς κοιμάται έχει βολέψει τα οκνά αφεντικά. Μόνο μια φωτογραφία γάτας έχει για μένα νόημα: ο «Οδυσσέας» του Καρτιέ-Μπρεσόν (ένας γερασμένος, κάπως ξεπουπουλιασμένος γάτος στην πολυθρόνα του -1191)-και μόνο ένας Αθηναίος γάτος δεν κοιμάται ποτέ: ο Διονυσάκης μου. Διαρκώς χοροπηδάει σαν αίλουρος σε καντομπλέ, εφορμά σαν κομάντο αυτοκτονίας στο μολύβι μου, διοργανώνει ολονύκτια πάρτι στην ταράτσα με την καταθλιπτική αδερφή του και το πρωί γαβγίζει να ξυπνήσω. Αυτό μ’ αρέσει πάνω του: είναι σκύλος! (όπως σκύλοι είναι καταβάθος οι γάτες που ζωγράφισε ο Χόγκαρθ).

Κι αυτό, ίσως, είναι εκείνο που δεν συγχωρούν στις γάτες από αρχαιοτάτων χρόνων οι σκύλοι: προσποιούνται τις κατοικίδιες για να πιάσουν στασίδι στα σπίτια κι έτσι κλέβουν θέσεις «εργασίας» από τους σκύλους. (Ήρθαν δηλαδή τα άγρια να διώξουν τα ήμερα!). Εξημερώθηκαν, ως γνωστόν, χιλιετίες μετά από αυτούς –αν κι εγώ πιστεύω ότι οι γάτες ποτέ δεν εξημερώθηκαν, απλώς εκφυλίστηκαν. Γι αυτό και τ΄αυτιά τους ποτέ δεν έπεσαν. Μένουν στα σπίτια όπως άλλοι θα πήγαιναν στο σανατόριο: Κάποια στιγμή θα ορμήσουν στο κορόϊδο που τις ταϊζει -αν όχι, περιμένουν την ώρα που θα τον βρουν νεκρό, για να του φάνε το πρόσωπο (το θεωρούν πιο εύγευστο). Οι γάτες ποτέ δεν εξημερώθηκαν, απλώς εκφυλίστηκαν. Γι αυτό και τ΄αυτιά τους έμειναν αιωνίως τσουλωτά.
Οι γάτες ποτέ δεν εξημερώθηκαν, απλώς εκφυλίστηκαν. Γι αυτό και τ΄αυτιά τους έμειναν αιωνίως τσουλωτά. Ένας άνθρωπος ονόματι Αντώνας, που έμενε κάποτε ολομόναχος στο Ρούκουνα της Ανάφης (πριν πλακώσουν οι επιπόλαιοι χιψτερς και μασουλήσουν το απαλό νησάκι σα κουνέλια), μου ισχυριζόταν ότι οι γάτες είναι τόσο κακόκεφες στη στεριά, γιατί είναι παλιοί ψαράδες που ναύαγησαν και το κύμα τις ξέβρασε στην ακτή. Γι’αυτό και μισούν το νερό (τους θυμίζει την κακομοιριά τους) –παρ΄ότι μπορούν να πιάνουν ψάρια στις ακροθαλασσιές με τα δυο τους χέρια, καθώς ξυπνάει μέσα τους το ήθος του ναύτη.

Είναι ίσως η πιο παρηγορητική δοξασία που έχω ακούσει για το θέμα. Σ’ έναν κόσμο όπου οι γάτες έχουν καλύτερες δημόσιες σχέσεις απ’ τον σιχαμένο Τσίπρα, σκέφτομαι ότι υπάρχει έτσι ελπίδα μια μέρα να μπαρκάρουν πάλι οι καριόλες. Ενδεχομένως, ναυαγήσουν πάλι κι ο κόσμος γλιτώσει μια για πάντα απ’ την ενοχλητική τους παρουσία. Οραματίζομαι την ώρα που θα επισκεφτώ με το σκύλο μου τον υγρό τους τάφο και θα τους ρίξω απ’ την κουβέρτα του κρουαζερόπλοιου μια επιμνημόσυνη ρέγγα. Πάρτε νά ‘χετε, μαλακισμένες!

Εδώ συμβαίνει το «θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει» Ο περί ου ο λόγος εκδότης με κάτι τέτοια κείμενα [έχει κι άλλες αναλόγου κάλους αρλούμπες] δείχνει ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ αυτό που κρύβει εντέχνως πίσω από ιλουστρασιόν βιτρίνες, δηλ. μας δείχνει τα χαρακτηριστικά μιας δίποδης «ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΠΥΛΗΣ»  ή επί του επιστημονικότερου «Επιτυχημένου Ψυχοπαθούς» ή «παρασιτικού» και πως αντιλαμβάνεται το χιούμορ αυτή. Επί της ουσίας των λεγομένων του αρλουμπολόγου, είναι απολύτως απαξιωτικό ν’ ασχοληθώ, οι αναγνώστες μας γνωρίζουν το λεξιλόγιο μου άρα άσε την φαντασία σου ελεύθερη και μέσα θα πέσεις.

Εμείς που είμαστε γάτες με πέταλα, τον ευχαριστούμε που μας δίνει την ευκαιρία να κάνουμε πρακτική σε ένα δύσκολο θέμα όπως, «πως αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά των Επιτυχημένων Ψυχοπαθών και δώστε παραδείγματα» είναι σίγουρο ότι ο εκδότης θα συνεχίσει να μας χαρίζει στιγμές απείρου κάλους ηλιθιότητας, ρηχότητας και διεστραμένα σαδιστικού χιούμορ. Όλες οι γάτες, ειδικά οι γάτοι, τον έχουν γραμμένο στ’ αρχίδια τους και τον ευχαριστούν για τις στιγμές γέλιου που μας χαρίζει, είμαστε σίγουρες ότι θα συνεχίσει!