Χάλοουϊν (Halloween)

«Κι όμως, μέσα στο αίμα του ανθρώπου υπάρχει μια παλίρροια, ή μάλλον ένα παλιό θαλάσσιο ρεύμα, που με κάποιο τρόπο συγγενεύει με το λυκόφως, που του φέρνει φήμες μιας ομορφιάς από πέρα πολύ μακριά, όπως τα ξύλα που ξεβράζει η θάλασσα από νησιά που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη κι αυτή η ανοιξιάτικη παλίρροια ή αυτό το ρεύμα, που επισκέπτεται το αίμα του ανθρώπου, έρχεται από το μυθικό μέρος της γενεαλογίας του, από το θρυλικό, το παλαιό. Τον οδηγεί έξω στο δάσος, έξω στους λόφους. Εκεί ακούει το αρχαίο τραγούδι» (Λόρδος Ντάνσανυ – The Book of Wonder)

Tο Χάλοουϊν (Halloween) είναι γιορτή του δυτικού κόσμου που γιορτάζεται την νύχτα της 31ης Οκτωβρίου, κατά την οποία τα μικρά παιδιά μεταμφιέζονται, κατά κανόνα σε κάτι «τρομαχτικό» και επισκέπτονται σπίτια μαζεύοντας γλυκά, ενέργεια γνωστή ως «trick or treat» («σκανταλιά ή κέρασμα»). Η γιορτή αυτή μπορεί να ταυτιστεί με τις Απόκριες, όμως διαφοροποιείται κατά πολύ από αυτές καθώς το Halloween έχει περισσότερο μυστικιστική χροιά.

Η ρίζα της λέξης αυτής προέρχεται από το All-hallow-even και δηλώνει την παραμονή (eve) της γιορτής των Αγίων Πάντων (All Hallows Day – All Saints Day). Το Halloween συνδέεται με την υπερφυσική δραστηριότητα. Πολλές πολιτιστικές παραδόσεις θεωρούν την ημέρα αυτή ως μία από τις ελάχιστες μέρες που μπορεί να επιτευχθεί επαφή με τον κόσμο των πνευμάτων καθώς και ότι είναι η μέρα που η μαγεία και γενικότερα οποιαδήποτε δραστηριότητα που έχει να κάνει με το υπερφυσικό, είναι στο ζενίθ. Σήμα κατατεθέν επίσης της γιορτής αυτής είναι τα φαναράκια φτιαγμένα από πραγματικές κολοκύθες πάνω στις οποίες υπάρχουν χαραγμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, άλλοτε πιο χιουμοριστικά και άλλοτε πιο τρομαχτικά.

Το έθιμο της κολοκύθας έχει ρίζες από παλιούς Ιρλανδικούς μύθους σύμφωνα με τους οποίους ένας τεμπέλης αλλά πανέξυπνος αγρότης (Τζακ) που κατάφερε να ξεγελάσει και να παγιδεύσει τον Διάβολο με έναν σταυρό. Ο Τζακ αρνήθηκε να απελευθερώσει τον Διάβολο μέχρι να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία. Ο Τζακ δέχτηκε να τον απελευθερώσει με την προϋπόθεση ότι όταν πεθάνει, ο Διάβολος να μην τον αφήσει να μπει στην Κόλαση. Πεθαίνοντας λοιπόν ο Τζακ, η συμφωνία τηρήθηκε και έτσι δεν μπορούσε να πάει στην Κόλαση. Από τότε, ο Τζακ φτιάχνει αυτά τα φανάρια από κολοκύθα, βάζει ένα κερί μέσα τους και περιπλανάται σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης για να βρει ένα μέρος να αναπαυθεί.

Λένε ότι οι ψυχές των ανθρώπων που πέθαναν κατά τη διάρκεια του έτους ψάχνουν να μπουν σ’ ένα σώμα για να κερδίσουν την αθανασία. Οι ζωντανοί από την πλευρά τους, ντυμένοι με παράξενα κοστούμια και κάνοντας θόρυβο, προσπαθούν να φοβίσουν και να διώξουν τα φαντάσματα. Οι χριστιανικές οργανώσεις αντιδρούν, θεωρώντας ότι το έθιμο έχει ειδωλολατρικές ρίζες και σατανιστική χροιά. Το Βατικανό, ωστόσο, το βλέπει σαν ένα «παιδικό παιχνίδι» και γι” αυτό το συγχωρεί. Οι πιο σημαντικοί εορτασμοί των Κελτών λάμβαναν χώρα κατά τις ημέρες που άρχιζαν οι εποχές, δηλαδή στις αρχές Νοεμβρίου, Φεβρουαρίου, Μαΐου και Αυγούστου, ενώ η πρώτη από αυτές ήταν το Σόουιν (Samhain= Νοέμβρης ή το τέλος του καλοκαιριού), η σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων ή Χάλογουϊν (Halloween) όπως είναι περισσότερο γνωστή.

Η αρχαία γιορτή του Σόουιν σηματοδοτούσε το τέλος του καλοκαιριού και την αρχή του κελτικού Νέου Έτους. Τον θάνατο δηλαδή μιας εποχής (του καλοκαιριού) και τη γέννηση μιας άλλης (του χειμώνα). Σύμφωνα με το μύθο που έχει μεταγενέστερα στοιχεία του Κάτω Κόσμου, τη νύχτα του Σόουιν, της 31ης Οκτωβρίου, Γιορτής των Νεκρών, οι θεοί κατέβαιναν στη γη και με τα μαγικά τους προκαλούσαν αναστάτωση στους θνητούς ανθρώπους. To πέπλο που χώριζε τους δύο κόσμους εκείνη τη νύχτα γινόταν πολύ λεπτό και διαπερατό.

Αρχικά η γιορτή γινόταν προς τιμή του θανάτου του Ηλιακού Θεού και της μετάβασής του στις σκοτεινές χώρες του Κάτω Κύματος όπου έπειτα κατοίκησε ως Κύριος του Θανάτου. Αν και ο θάνατος είναι ο κεντρικός πυρήνας της γιορτής, η οποία αποτελούσε το μέγα μνημόσυνο των νεκρών, αυτό δε σημαίνει ότι πρόκειται για ένα μακάβριο γεγονός, εξάλλου ο θάνατος όπως είπαμε δεν προκαλούσε φόβο στους Κέλτες. Η γιορτή αυτή εκτός από τον θάνατο, είχε να κάνει και με το πέρασμα από μια φάση της ζωής σε μιαν άλλη, όσον αφορά τις σχέσεις, την εργασία κι άλλες μεταβάσεις στη ζωή των ανθρώπων. Θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε και «τελετουργικό μετάβασης», πολύ συχνό μοτίβο στις ζωές των ανθρώπων που λαμβάνει χώρα εκούσια ή ακούσια.
Οι υπαίθριες φωτιές επίσης έπαιζαν σημαντικό ρόλο κατά τη διάρκεια των εορτασμών. Λέγεται πως οι χωρικοί έριχναν τα κόκαλα των σκοτωμένων ζώων στις φλόγες κι έπειτα, όταν η φωτιά δυνάμωνε, κάθε οικογένεια έπαιρνε με ένα δαυλό φωτιά για την οικογενειακή εστία. Έτσι δένονταν μαζί όλες οι οικογένειες του χωριού. Οι φωτιές αυτές ονομάζονταν Mπόνφάιρς (Bonfires :bone-κόκαλο+fire-φωτιά). Όλοι συνήθιζαν να κάθονται γύρω απ’ την Μόνφαϊρ και να λένε ιστορίες. Ένα Ιρλανδικό έθιμο επίσης ορίζει οι άνθρωποι να πηδάνε πάνω από αυτές τις φωτιές, πρακτική που μας θυμίζει δικά μας έθιμα, αλλά και άλλα παρόμοια σε όλο τον κόσμο που έχουν να κάνουν με τη φωτιά.

Στην Ιρλανδία, η συνήθεια κατά το Σόουιν να ανάβουν φωτιές στις κορυφές λόφων, παραλληλίστηκε με το φως και το χρώμα του ήλιου στον ουρανό, κάτι που ίσως να υπονοεί κι ένα είδος ηλιο-λατρευτικής θρησκείας. Οι άνθρωποι συνήθιζαν να μεταμφιέζονται σε φαντάσματα για να υποδεχτούν τους νεκρούς που μετέβαιναν στον κόσμο μας. Αυτό γινόταν ώστε να μην αναγνωρίσουν οι νεκροί τους ζωντανούς και τους βλάψουν. Ήταν δηλαδή ένα είδος καμουφλάζ.
Η κολοκύθα, γνωστή ως Τζακ ο Λάντερν (jack-o’lantern), είναι Αμερικανικό έθιμο, όσον αφορά τη χρήση της κολοκύθας. Κατά το παλαιό όμως Ιρλανδικό έθιμο, εκείνη τη νύχτα οι άνθρωποι σκάλιζαν σε ένα γογγύλι ή σε ένα ζαχαρότευτλο ανθρώπινα χαρακτηριστικά και μέσα τοποθετούσαν ένα αναμμένο κερί. Το φαναράκι αυτό είχε διπλό ρόλο: Πρώτον, το φως που άναβε μέσα του καθοδηγούσε τους νεκρούς προγόνους, που εκείνη τη νύχτα περιδιάβαιναν στον κόσμο μας για να συναντήσουν τους συγγενείς τους, ώστε να μην χάσουν το δρόμο τους και δεύτερον για να τρομάξουν κακόβουλες υπερφυσικές δυνάμεις.

Σήμα κατατεθέν; Μα φυσικά αυτό ακριβώς που μας έρχεται πρώτα απ’ όλα στο μυαλό ακούγοντας τη λέξη Halloween, τα φαναράκια φτιαγμένα από πραγματικές κολοκύθες, στις οποίες υπάρχουν χαραγμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, συνήθως τρομακτικά. Ποιοι επωφελούνται ουσιαστικά από τη γιορτή αυτή; Τη μέρα αυτή περιμένουν πώς και πώς οι ζαχαροπλάστες της Αμερικής. Ο τζίρος σε γλυκά και ζαχαρωτά την ημέρα του Halloween υπερβαίνει κατά πολύ τον αντίστοιχο των Χριστουγέννων, του Αγίου Βαλεντίνου και του Πάσχα.

Οι άνθρωποι του κινηματογράφου, επίσης, εμπνέονται σε πολλές περιπτώσεις από το Halloween. Εκτός από τις ταινίες τρόμου, αρκετές άλλες έχουν για φόντο τους τη βραδιά του Halloween, από τη βουβή κωμωδία του 1904 «Halloween Night at the Seminary», ως την πρόσφατη παρωδία «Scary Movie». Ταινία αναφοράς για τη γιορτή παραμένει το θρίλερ τρόμου «Halloween», παραγωγής 1978, του «μετρ» Τζον Κάρπεντερ, με πρωταγωνιστές τους Ντόναλντ Πλέζανς και Τζέιμι Λι Κέρτις. Τα στοιχειωμένα μέρη του πλανήτη που θα σε «τρομάξουν» πριν από το Halloween: Στοιχειωμένα σπίτια, τούνελ με φαντάσματα, πλοία που κρύβουν μεγάλα μυστικά. Για όλους όσοι δεν πιστεύουν στο μεταφυσικό στοιχείο, μερικά υπαρκτά μέρη σε όλον τον κόσμο, βρίσκονται εδώ, προσδοκώντας να αλλάξουν τα δεδομένα.

Λίγες ώρες πριν το αμερικανικό Halloween, το έθιμο που μοιάζει με το δικό μας καρναβάλι αλλά περιλαμβάνει δραστηριότητες που προκαλούν τρόμο στους συμμετέχοντες, βρήκαμε την ευκαιρία να ρίξουμε μια ματιά σε μέρη του πλανήτη που δικαιολογημένα ίσως, καταφέρουν να μεταφέρουν και λίγο τρόμο εκτός των HΠΑ … ΠΡΟΣΓΕΙΟΙ, Βρικόλακες, Σκιές, Ενοχλητικά Πνεύματα, Στοιχειωμένα Σπίτια …

Το πλοίο «Queen Mary»
Ιστορίες ακούγονται για το παλιό αυτό πλοίο, που, κατά πολλούς αποτελεί ορισμό του στοιχειωμένου μέρους. Αρχικά, το «Queen Mary» χρησιμοποιούνταν είτε σαν πλοίο που μετέφερε ναύτες κατά τη διάρκεια πολέμου, είτε σαν κρουαζιερόπλοιο πολυτελείας. Τελικά, το Queen αποσύρθηκε μετά από αρκετά χρόνια και αγοράστηκε το 1967 από την πόλη του Long Beach της Καλιφόρνια. Τέσσερα χρόνια μετά, αποφασίστηκε να μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Οι πιο πολλές ιστορίες ακούγονται για το μηχανοστάσιο του στοιχειωμένου πλοίου, όπου μια πόρτα συνέτριψε έναν 17χρονο ναύτη την ώρα που προσπαθούσε να αποφύγει μια φωτιά.

Μία γυναίκα ντυμένη με μαγιό του 1930 που παραμονεύει στην πισίνα του πλοίου, χορευτές-φαντάσματα, ακόμη και το πνεύμα ενός νεαρού κοριτσιού που έσπασε το λαιμό του σε ένα ατύχημα στην πισίνα έχει ακουστεί να φωνάζει τη μητέρα της ή να ζητάει την κούκλα της. Τα έπιπλα μετακινούνται από μόνα τους, άνθρωποι νιώθουν το άγγιγμα ενός αόρατου χεριού κι εμφανίζονται άγνωστες οντότητες. Όλα αυτά έχουν ισχυριστεί πως έχουν δει ή ακούσει οι επισκέπτες αυτού του πλοίου, εξάπτοντας τη φαντασία στους πιο τολμηρούς. Οι 300 ναύτες που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια μιας πολεμικής σύγκρουσης όπως είπαμε παραπάνω, το πλοίο τους μετέφερε κατά τη διάρκεια πολέμου, έχουν «στιγματίσει» το πλοίο- ξενοδοχείο, κάνοντάς το να φαίνεται ακόμη πιο τρομακτικό.

Το σπίτι του Whaley
Στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια, το πολυτελές σπίτι του Whaley έχει κερδίσει επίσημα (!) τον τίτλο του πιο στοιχειωμένου σπιτιού των Ηνωμένων Πολιτειών. Χτισμένη το 1857 από τον Thomas Whaley σε γη που κάποτε ήταν νεκροταφείο, η έπαυλη φιλοξενεί πολλά φαντάσματα, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Ανάμεσα στα φαντάσματα που στοιχειώνουν το σπίτι του τον Thomas Whaley είναι αυτό ενός κοριτσιού που κρεμάστηκε κατά λάθος, αλλά και ενός κλέφτη που χτυπήθηκε με ρόπαλο μέχρι θανάτου. Μάλιστα ο τελευταίος μπορεί να ακουστεί στις σκάλες του σπιτιού όπου πέθανε -μερικές φορές έχει θεαθεί κατά την διάρκεια ξεναγήσεων στο σπίτι, όπως υποστηρίζεται. Η κόρη του Whaley με τα κόκκινα μαλλιά, συχνά εμφανίζεται τόσο αληθοφανής, που κάποιοι νομίζουν πως βλέπουν μπροστά τους ένα ζωντανό παιδί. Η Sybil Leek, γνωστό μέντιουμ στις ΗΠΑ, ισχυρίστηκε ότι αισθάνθηκε αρκετά πνεύματα εκεί κι ο διάσημος κυνηγός φαντασμάτων Hanz Holzer θεώρησε πως το σπίτι του Whaley αποτελεί πράγματι ένα από τα περισσότερο στοιχειωμένα κτίσματα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η συγγραφέας de Traci Regula αναφέρει τις εμπειρίες που είχε στο σπίτι. «Όσο περνούσαν τα χρόνια, καθώς δειπνούσα απέναντι από τον δρόμο στο Old Town Mexican Cafι, άρχισα να παρατηρώ ότι τα παραθυρόφυλλα στον δεύτερο όροφο του σπιτιού του Whaley μερικές φορές άνοιγαν την ώρα που τρώγαμε, αρκετή ώρα αφότου το σπίτι είχε κλείσει. Σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου μπορούσα να αισθανθώ την ενέργεια σε διάφορα σημεία του σπιτιού, ειδικά στο προαύλιο στο οποίο μπορούσα κιόλας να μυρίσω μια ελαφριά οσμή πούρου, μάλλον από τις επισκέψεις του Whaley.
Στην αίθουσα υποδοχής μύριζα ένα άρωμα που αρχικά νόμιζα ότι ήταν της νεαρής γυναίκας που συμπεριφερόταν σαν ξεναγός, όμως όταν προσπάθησα λίγο αργότερα να μυρίσω ελαφρά προς την κατεύθυνση της καθώς συνομιλούσαμε, κατάλαβα ότι δεν φορούσε άρωμα». Παρόλο που το κράτος είχε αποφασίσει να γκρεμίσει το σπίτι, κατά ένα μυστήριο τρόπο κάθε φορά η διαδικασία σταματούσε, για ποικίλους και συνήθως ανεξήγητους λόγους. Σήμερα, αποτελεί ένα σημείο με ιστορικό ενδιαφέρον, ενώ οι ερευνητές που ασχολούνται κατά περιόδους με το σπίτι δεν έχουν καταφέρει να δώσουν μια λογική εξήγηση για τα όσα συμβαίνουν.

Το κάστρο του Εδιμβούργου
Σε μια πόλη που έχει χαρακτηριστεί ως η πιο στοιχειωμένη σε όλη την Ευρώπη, βρίσκεται το κάστρο του Εδιμβούργου, φημισμένο ως ένα από τα πιο «σκοτεινά» σημεία στη Σκωτία. Επιβλητικό, στην κορυφή ενός άγριου πέτρινου τοπίου, το ιστορικό φρούριο χρονολογείται άνω των 900 ετών. Στα κελιά και στα μπουντρούμια του κάστρου, χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, καθιστώντας το –για πολλούς- μια φυλακή βασανισμένων και εγκλωβισμένων ψυχών.

Οι επισκέπτες του κάστρου έχουν αναφέρει πώς έχουν δει ο αρκετές φιγούρες φαντασμάτων να περιφέρονται στους διαδρόμους. Το φάντασμα ενός χωρικού στην αυλή, ένας ακέφαλος ντράμερ, τα πνεύματα των Γάλλων αιχμαλώτων από τον επταετή πόλεμο και κρατουμένους των τότε φυλακών από την Αμερικανική Επανάσταση – ακόμη και το φάντασμα ενός σκύλου περιπλανώμενο στο νεκροταφείο σκύλων του κάστρου, είναι μόλις μερικά παραδείγματα που αναφέρονται από διαφορετικά άτομα.

Στο μυστήριο κάστρο, έχουν γίνει αρκετές έρευνες επιστημόνων την τελευταία δεκαετία, με τα ευρήματα αυτών να στοιχειώνουν ακόμη πιο πολύ την υπόθεση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η μελέτη του Δόκτωρ Richard Wiseman, ψυχολόγου από το Πανεπιστήμιο του Hertfordshire, στο πλαίσιο του Edinburgh International Science Festival (Διεθνές Επιστημονικό Φεστιβάλ του Εδιμβούργου ) το 2001, σύμφωνα με το δίκτυο bbc. Ο Richard Wiseman, με τη βοήθεια εθελοντών, έφερε στη δημοσιότητα ορισμένα ευρήματα τα οποία φανέρωναν την ύπαρξη μεταφυσικής δραστηριότητας. Πολλοί από τους εθελοντές ένιωσαν ξαφνική πτώση της θερμοκρασίας, είδαν περίεργες σκιές ενώ είχαν μια αίσθηση ότι κάποιος τους παρακολουθεί. Ένα άτομο ανέφερε ότι αισθάνθηκε ένα κάψιμο στο μπράτσο του, ενώ αρκετοί άλλοι υποστήριξαν πως μια παρουσία που δεν έβλεπαν τους άγγιζε ελαφρά στο πρόσωπο. Πολλές ακόμη έρευνες έχουν πραγματοποιηθεί στο συγκεκριμένο κάστρο, χωρίς όμως καμία να αποδεικνύει 100% την μεταφυσική δραστηριότητα…

Η οικεία «Raynham Hall»
Μια από τις πιο διάσημες φωτογραφίες φαντασμάτων στην ιστορία τραβήχτηκε στο Raynham Hall, ένα αγροτόσπιτο στην ανατολική Αγγλίας. Η εικόνα του 1936 αποτυπώνει τη γυναικεία φιγούρα φαντάσματος, γνωστής ως «Little Brown Lady of Raynham» να κατεβαίνει τις σκάλες. Οι φωτογραφίες αυτές είναι ανάμεσα στις πιο αυθεντικές φωτογραφίες φαντασμάτων που πάρθηκαν ποτέ. Η «Brown Lady» πιστεύεται πως είναι η Ντόροθι, η γυναίκα του Τσάρλς Τάουνσεντ, κάποτε ιδιοκτήτη του σπιτιού.

Σύμφωνα με τον μύθο, η «Καφέ Κυρία» είχε απατήσει τον σύζυγό της. Όταν όμως αυτός το ανακάλυψε, έξαλλος, την κλείδωσε στο σπίτι ενώ της απαγόρευσε να βλέπει μέχρι και τα παιδιά της. Στο λυκόφως, η «Dolly» λέγεται πως στοιχειώνει την φτιαγμένη από βελανιδιά σκάλα, ενώ αποτελεί ένα φάντασμα που έχει αποτυπωθεί από φωτογράφους του περιοδικού Country Life στην περίφημη φωτογραφία του 1936.

Το Κολοσσαίο της Ρώμης
Μεγαλοπρεπείς μονομάχοι αγωνίζονται μέχρι θανάτου την ώρα που χιλιάδες θεατές απολαμβάνουν τον αγώνα: Αυτή είναι η εικόνα που έρχεται στο μυαλό μας για το Κολοσσαίο, ένα από τα πιο μυθικά αρχαία κτίσματα στον κόσμο. Θεωρείται όμως και στοιχειωμένο. Ένα αλλόκοσμο συναίσθημα καταλαμβάνει χιλιάδες επισκέπτες που βρίσκονται στο χώρο μιας αιματοχυσίας που λάβανε χώρα δύο χιλιάδες χρόνια πριν. Όλα ξεκίνησαν από τη δίψα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, για αίμα. Ανάγκαζαν, αφού σκλάβωναν τους πολιτικούς κρατουμένους, να πολεμούν μέχρι θανάτου με τρομερά θηρία στην βαθυκόκκινη άμμο της αρένας.

Άνθρωποι της ασφαλείας, επισκέπτες αλλά και ξεναγοί κάνουν λόγο για υπερφυσικές δραστηριότητες: κρύα ρεύματα αέρα, χέρια που τους έχουν αγγίξει ή σπρώξει, ήχοι σπαθιών που χτυπούν μεταξύ τους και για απόκοσμους βρυχηθμούς λιονταριών είναι μόλις μερικά από τα ανεξήγητα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο μυθικό αυτό κτίσμα. Μια εικόνα που έχουν δει πολλοί, είναι εκείνη ενός Ρωμαίου στρατιώτη που φυλάει σκοπιά, με τον ουρανό της νύχτας να του δημιουργεί μία τρομακτική σιλουέτα.

Το «Screaming Tunnel» στους Καταρράκτες του Νιαγάρα
Οι Καταρράκτες του Νιαγάρα που αποτελούν σύμπλεγμα καταρρακτών του ποταμού Νιαγάρα, στα διεθνή σύνορα μεταξύ του Οντάριο στον Καναδά και Νέας Υόρκης, έχουν συνδυαστεί κατά πολλούς με έναν τρομακτικό αστικό μύθο. Στο περιβάλλον του μαγικού τουριστικού παραδείσου βρίσκεται το αποκαλούμενο «Screaming Tunnel» (Το τούνελ που ουρλιάζει). Εκεί όπου ένα μικρό κοριτσάκι κάηκε ζωντανό από τον ψυχοπαθή πατέρα του, ένα γεγονός που έδωσε αφορμή στο να σχηματιστεί ο εξής τρομακτικός μύθος. Στο τούνελ αυτό λοιπόν, αντί να ακούς τους εκκωφαντικούς ήχους από τα νερά των καταρρακτών που πέφτουν με ορμή, «ακούς» το ουρλιαχτό του πνεύματος του παιδιού που, πριν πολλές δεκαετίες έχασε τη ζωή του.

Το εν λόγω τούνελ χτίστηκε από την «Grand Trunk Railroad» στις αρχές του 20ου αιώνα ως το μέρος ενός μεγαλύτερου σιδηροδρομικού project που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές αναφορικά με το τι οδήγησε στην διαμόρφωση του μύθου, αλλά όλες τους καταλήγουν στο κοριτσάκι που κάηκε ζωντανό μέσα στο τούνελ, όταν ο πατέρας του του έβαλε φωτιά με σπίρτα και βενζίνη. Για να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα την ιστορία, λέγεται πώς εάν ανάψεις ένα σπίρτο τη νύχτα μέσα στο τούνελ, ο ήχος του κοριτσιού που ουρλιάζει θα σε περιβάλλει και η φλόγα σου θα σβήσει ξαφνικά.

Μύθοι ή πραγματικότητα, όλες οι παραπάνω ιστορίες εμπλέκονται με ένα υπερφυσικό στοιχείο, κάτι που πάντα κινεί την ανθρώπινη περιέργεια, άλλωστε κάθε πραγματικότητα εμπεριέχει κι ένα μύθο, με τα όρια να είναι δυσδιάκριτα και μάλιστα την νύχτα του Halloween σχεδόν εξαφανίζονται και τότε κάτι παράξενο και τρομαχτικά μαγικό θα συμβεί … και δεν είναι πολύ σίγουρη ότι θέλεις να είσαι κάπου εκεί κοντά.

Σερφάροντας στο ιντερνέτ βρήκα τα παραπάνω. Πραγματικά τόση νοσηρότητα και τόσος τρόμος και φόβος -που γνωρίζουμε ποιούς τρέφει και ποιοί τον έχουν ανάγκη– δεν αντιλαμβάνομαι τι εξυπηρετεί και τι πρέπει να γιορτάσουμε αν δεν είμαστε ζαχαροπλάστες; Γιατί πρέπει να ντυθούμε και να φερθούμε σαν τα τέρατα του Λάβκραφτ για να γιορτάσουμε τι; Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να νοιώσω φόβο ή να φοβίσω κάποιον άλλον; Ειδικά όταν γνωρίζω τι είδους όντα τρέφω με αυτόν τον φόβο και μάλιστα την συγκεκριμένη νύχτα που είναι εμποτισμένη από μόνη της με τόση νοσηρότητα, τρόμο και φόβο από αρχαιοτάτων χρόνων; Ίσως να κάνω λάθος, απλά λογικούς συνειρμούς καταθέτω, είμαι έτοιμη ν’ ακούσω κι άλλες προτάσεις, αν γνωρίζετε κάτι παραπάνω για το θέμα ! και απολαύστε ένα σχετικό ποίημα του H. P. Lovecraft

Hallowe’en in a Suburb
by H. P. Lovecraft

The steeples are white in the wild moonlight,
And the trees have a silver glare;
Past the chimneys high see the vampires fly,
And the harpies of upper air,
That flutter and laugh and stare.

For the village dead to the moon outspread
Never shone in the sunset’s gleam,
But grew out of the deep that the dead years keep
Where the rivers of madness stream
Down the gulfs to a pit of dream.

A chill wind blows through the rows of sheaves
In the meadows that shimmer pale,
And comes to twine where the headstones shine
And the ghouls of the churchyard wail
For harvests that fly and fail.

Not a breath of the strange grey gods of change
That tore from the past its own
Can quicken this hour, when a spectral power
Spreads sleep o’er the cosmic throne,
And looses the vast unknown.

So here again stretch the vale and plain
That moons long-forgotten saw,
And the dead leap gay in the pallid ray,
Sprung out of the tomb’s black maw
To shake all the world with awe.

And all that the morn shall greet forlorn,
The ugliness and the pest
Of rows where thick rise the stones and brick,
Shall some day be with the rest,
And brood with the shades unblest.

Then wild in the dark let the lemurs bark,
And the leprous spires ascend;
For new and old alike in the fold
Of horror and death are penned,
For the hounds of Time to rend.