Σαν άνθρωπος που από πολύ νωρίς στην παιδική ηλικία ήθελε να ικανοποιεί τους πάντες, μου αρέσει να διατηρώ την ηρεμία. Δεν θέλω να αναστατώνω, να προσβάλλω, ή να βλάπτω κανέναν, και θέλω να τα πάω καλά με όλους και να συμφωνώ.
Η σκέψη ότι μπορεί να μην αρέσω σε κάποιον με αρρωσταίνει.
Είναι εγωιστικό, πραγματικά, αλλά αυτό είναι κάτι με το οποίο παλεύω όλη μου τη ζωή.
Πρόσφατα, έχω πιεστεί πολύ.
Αλλά είμαι ΕΓΩ αυτός που επιτρέπει στον εαυτό μου να αισθάνεται με αυτόν τον τρόπο.
Μόνο εγώ μπορώ να ρυθμίσω τίνος η γνώμη νε επηρεάζει.
Γιατί επιλέγω να αφήνω ανθρώπους που, μακροπρόθεσμα δεν μετράνε, να με επηρεάζουν τόσο πολύ και δεν ακούω εκείνους που με αγαπούν και νοιάζονται για μένα;
Και πραγματικά, αυτό είναι μια άλλη μορφή εξάρτησης, δέσιμου, ή δουλείας.
Πώς μπορώ να ζήσω τη ζωή που θέλω να ζήσω αν συνεχίσω να δίνω τον έλεγχο της σε άλλους ανθρώπους;
Αρνούμαι η ζωή μου να ελέγχεται από τυχαίες γνωριμίες.
Θα πρέπει να επανεξετάσω τις προτεραιότητες μου.
Ποιανού η γνώμη μετράει;
Ποιανού τα λόγια θα ξανασκεφτώ πριν πάω για ύπνο;
Δεν χρειάζεται να είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν αποδείξει την πίστη και τη φιλία τους σε μένα, ή που επιπόλαια λένε την γνώμη τους.
Είναι ώρα για επαναξιολόγηση, και θα είναι μια μικρή λίστα, γιατί το να ευχαριστήσω τους πάντες ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ.
(Ένας φίλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου