Η γιαγιά συμβουλεύει την εγγονή της:"...Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένη, μπερδεμένη, να σκέφτεσαι τα δέντρα, να θυμάσαι τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν. Να θυμάσαι ότι ένα δέντρο με πλούσια φυλλώματα και λίγες ρίζες ξεριζώνεται με το πρώτο φύσημα του αέρα, και σ' ένα δέντρο με πολλές ρίζες και ισχνά φυλλώματα η λέμφος κυλάει με δυσκολία. Ρίζα και φυλλώματα πρέπει ν' αναπτύσσονται με το ίδιο μέτρο, πρέπει να μένεις μέσα στα πράγματα και πάνω από αυτά, μόνο έτσι θα μπορέσεις να προσφέρεις σκιά και καταφύγιο, μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεμίσεις με λουλούδια και καρπούς τη κατάλληλη εποχή.
Κι όταν θ' ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη, αλλά κάθισε και περίμενε. Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες, όπως τη μέρα που ήρθες στον κόσμο, χωρίς ν' αφήσεις τίποτα ν' αποσπάσει την προσοχή σου. Περίμενε, περίμενε κι άλλο. Μείνε ασάλευτη, σιωπηλή κι άκουσε την καρδιά σου. Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σε πάει εκείνη..."
"Η παιδική και η γεροντική ηλικία μοιάζουν. Και στις δύο περιπτώσεις, για διαφορετικούς λόγους, είμαστε μάλλον άοπλοι, δεν είμαστε ακόμα - ή δεν είμαστε πια - μέτοχοι στην ενεργό ζωή κι αυτό μας επιτρέπει να ζούμε με μια ευαισθησία χωρίς πρότυπα, ανοιχτή. Στη διάρκεια της εφηβείας αρχίζει να σχηματίζεται γύρω από το σώμα μια αόρατη πανοπλία. Σχηματίζεται στην εφηβεία κι εξακολουθεί να πυκνώνει σε όλη την ωριμότητά μας. Η διεργασία της ανάπτυξής θυμίζει λίγο εκείνη των μαργαριταριών: όσο πιο βαθιά είναι η πληγή, τόσο πιο δυνατή είναι η πανοπλία που αναπτύσσεται γύρω της. Ύστερα, όμως, όπως ένα ρούχο που το φοράμε πάρα πολύ καιρό, αρχίζει με το πέρασμα του χρόνου να φθείρεται στα σημεία της μεγαλύτερης τριβής, αφήνει να φαίνεται η ύφανση και ξαφνικά, σε μια απότομη κίνηση, σχίζεται. Στην αρχή δεν το αντιλαμβάνεσαι, είσαι σίγουρη πως η πανοπλία σε τυλίγει ακόμα ολόκληρη, ώσπου μια μέρα, αναπάντεχα, βρίσκεσαι να κλαις σαν παιδάκι για κάτι ασήμαντο, χωρίς να ξέρεις γιατί"
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου