Ακούει κανείς;

Ακούει κανείς ή μήπως είμαστε ένα μάτσο νεκροί και περπατάμε με μάτια κλειστά, αυτιά που δεν ακούνε και καρδιές ατσάλινες που δεν νιώθουν και δεν αντιδρούν;

Ακούει κανείς τον πόνο πέρα από τα σύνορα μας; Ακούει κανείς τις φωνές των ανθρώπων που τις στοιβάζουν σε πλοία θανάτου και τις αφήνουν στα νερά της θάλασσας;

Ακούει κανείς τα βλέμματα των παιδιών εκείνων που δεν έχουν να φάνε; Όχι μην κοιτάς στην Αφρική, δίπλα σου κοίτα, ξέρεις πόσα παιδιά λιποθύμησαν φέτος στα ελληνικά σχολεία από την πείνα;

Ακούει κανείς τον παππού και τη γιαγιά που κόβει σιγά - σιγά τα φάρμακα του για να βοηθήσει τα παιδιά του; Ζει με τον πόνο των γηρατειών, με χέρια γεμάτα ρόζους από τη δουλειά και όμως δεν παραπονιέται που δούλεψε και του στέρησαν τα γηρατειά της αξιοπρέπειας. Το μόνο που του λαβώνει την καρδιά είναι αυτή η ζωή που ζουν τα παιδιά του και τα εγγόνια του.

Ακούει κανείς τον άνεργο που μετρά τις ώρες και τα λεπτά της αδράνειας του; Που βλέπει τους τοίχους να τον πλακώνουν, τη ζωή να περνάει από μπροστά του κι όμως εκείνος στέκεται και την κοιτάζει;

Ακούει κανείς τους ήχους όσων αποφάσισαν να φύγουν από αυτή τη ζωή με δική τους πρωτοβουλία γιατί βούλιαξαν μέσα σε ένα βάλτο;

Ακούει κανείς του ακρίτες που κρατάνε όρθια τα σύνορα μιας πατρίδας που ξεθώριασε το μπλε της για τον μύθο κάποιας «Ευρώπης»;

Ακούει κανείς τη μάνα εκείνη και τον πατέρα που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους; Εκείνους που μετράνε τα cents για να δώσουν στα παιδιά τους μια μπουκιά ψωμί;

Ακούει κανείς τον μαθητή που τελείωσε το σχολείο και δεν θα πάει να σπουδάσει γιατί δεν υπάρχουν χρήματα;

Ακούει κανείς ήθελα να 'ξερα τον πόνο του διπλανού του; Νιώθει κανείς τον ξεπεσμό της ανθρωπότητας να βαραίνει την πλάτη του;

Ακούει κανείς το βουβό κλάμα μιας πατρίδας που χάνεται πίσω από τις λέξεις και τη διχόνοια;
Ακούει κανείς την ψυχή του Έλληνα; Του Έλληνα που αγαπάει τούτη τη χώρα κι ας την έκαναν να μοιάζει ανόητη!

Ακούει κανείς τον πόλεμο που έχει ξεκινήσει; Κι ας μην είναι πόλεμος με όπλα... Ποιος ξέρει ίσως φτάσουν και τα όπλα σε λίγο... Ακούει κανείς τα τριξίματα του ψεύτικου κόσμου που φτιάξαμε; Ακούει κανείς τη συντριβή που φτάνει;

Κι αν άκουσε κάποιος ή κάποιοι θα βάλουμε όλοι πλάτη να στηρίξουμε τα θεμέλια ή απλά θα συνεχίσουμε να περπατάμε μακριά γιατί η φυγή είναι η τέλεια λύση των δειλών;

Ακούει κανείς;