Μεγάλη Αρετή η Ευθύνη

Η ευθύνη είναι που διαχωρίζει το «ανθρώπινο» από το ζωώδες. Δυστυχώς την απωλέσαμε. Πιθηκίζουμε και στρουθοκαμηλίζουμε συνεχώς περιμένοντας σαν Ανθρωπάκια τους «σωτήρες» να διαπραγματεύονται και να καθορίζουν τη ζωή μας. Εμείς συμφωνήσαμε για την κατάσταση μας και κανένας άλλος.

Πώς μπορούμε να απαιτούμε σαν κακομαθημένοι όταν δεν μπορούμε επιτέλους σαν εθνική οντότητα να μεγαλώσουμε; Ως πότε θα περιμένουμε να μας ταΐζουν οι απέξω; Να καθορίζουν την ζωή μας και τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουμε ως Ανθρώπινες οντότητες;

Ως πότε θα ανεχτούμε την υποκουλτούρα αντίληψης και διαβίωσης που μας περνούν ως νοητικούς προγραμματισμούς τα μέσα μαζικής προπαγάνδας;

Πότε θα σταθούμε στα πόδια μας και επιτέλους να δημιουργήσουμε;

Όχι μόνο ύλη (χρήμα) αλλά και πνεύμα.

Έχουμε και κατέχουμε όχι επάξια προφανώς την πνευματική παρακαταθήκη των μεγαλύτερων πνευμάτων που πέρασαν από την ανθρωπότητα και εμείς τυρβάζουμε αδιάφορα, εμμένοντας, μένοντας και υπηρετώντας την υποκουλτούρα και την ακατάσχετη ηλιθιότητα που διαποτίζει την σύγχρονη ελληνική κοινωνία.

Ναι εμείς συμφωνήσαμε για όλο αυτό. Μεγαλοποιήσαμε αυτό που είμαστε γιατί είχαμε την τύχη απλά να υπάρξουμε σε ένα τόπο με τεράστια πνευματική παρακαταθήκη. Μείναμε σε αυτό που ποτέ δεν θα υπάρξουμε γιατί δεν το αξίζουμε. Δεν το αξίζουμε γιατί για να γίνεις μεγάλος πρέπει να μοχθήσεις, να έχεις επίγνωση και να εργαστείς προς αυτή την κατεύθυνση. Το να κοκορευόμαστε για το πόσο μεγάλοι είμαστε από τις πλάτες άλλων είναι δείγμα της ατελείωτης ηλιθιότητας μας.

Το να βγούμε από το πηγάδι στο οποίο μόνοι μας επιλέξαμε να μπούμε προϋποθέτει δύναμη ψυχής, τόλμη, οργάνωση, αυτογνωσία, ριζικές τομές και φυσικά απόρριψη όλων των παρασίτων που ζουν και τρέφονται από την αδυναμία μας να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής και του εαυτού μας.