Απόρριψη...

Δεν το έλεγα εγώ; Πάλι τα ίδια. Πάλι με απορρίψανε!

Δεν αξίζω, δεν είμαι αρκετός, δεν τα καταφέρνω, όλο λάθη κάνω. Είμαι ανίκανος τελικά!
Γι’ αυτό δεν με θέλουν, ούτε με αγαπάνε.
Απόρριψη λοιπόν. Δηλαδή σκέφτομαι ότι απορρίπτομαι.
Μια τόση δα σκέψη, κι έχει τόσο μεγάλη δύναμη! Έχει τόση δύναμη, ώστε τελικά επαληθεύεται!
Στην ουσία είναι μόνον μια πεποίθηση και ως πεποίθηση γίνεται δυνατή. Καταφέρνει να μου κινητοποιήσει φόβο. Όμως, αυτός ο φόβος είναι τόσο καλά κρυμμένος, που ούτε εγώ, ο ίδιος, δεν είμαι σε θέση να τον εντοπίσω. Και έτσι τον θρέφω. Τον κρύβω πίσω μου, και αυτός κρυμμένος, φουντώνει, μεγαλώνει και με εξουσιάζει.
Με κάνει να εγκαταλείπω τον εαυτό μου, να μην με φροντίζω, να γίνομαι αυστηρός και απόμακρος.
Άλλοτε πάλι, παραχωρούμαι και κάνω τα χατίρια των άλλων ή αντίθετα το παίζω Σωτήρας τους. Τι να κάνω κι εγώ; Προσπαθώ να ξεφύγω από την επιρροή του.
Αν δεν τα καταφέρω, και με νικήσει, τότε καταστρέφω ό,τι προσωπική δημιουργική ικανότητα έχω, και κάνω κάθε τι άλλο εκτός από τα δικά μου Θέλω.
Και τότε έρχεται ένα άλλο θηρίο, εξίσου απειλητικό με τον φόβο. Ο θυμός! Θυμός γιατί την πάτησα ξανά.

Φόβος-Θυμός.
Ξανά και ξανά αυτός ο κύκλος. Κύκλος ατελείωτος!
Τότε είναι που μου φταίνε οι άλλοι. Αυτοί με απορρίπτουν. Θα τους δείξω λοιπόν κι εγώ! Απομακρύνομαι, ή αντιθέτως επιτίθεμαι.
Αλλά, ω του θαύματος!
Τώρα που όλα αυτά τα αναγνώρισα, και ακόμη περισσότερο, που τα έγραψα, έγινε κάτι μαγικό. Ο φόβος μίκρυνε, ξεφούσκωσε σαν ένα μπαλόνι που έσκασε. Έπαψε να είναι κρυμμένος και αυτό τον έκανε μικρό και αδύναμο.
Όλοι μπορούμε να εξασθενίσουμε τους φόβους που μας προκαλούν οι πεποιθήσεις. Τους φόβους που μας εμποδίζουν να κάνουμε πράξη τα Θέλω μας.
Αρκεί να τους αποδεχτούμε.