Απίστευτο κι όμως αληθινό. Συμβαίνει καθημερινά και συμβαίνει σε όλους. Ξεχνάμε επανειλημμένα τον καλύτερο μας φίλο. Αυτόν που είναι μαζί μας και στα δύσκολα και στα εύκολα. Ξαφνικά γίνεται αόρατος και είναι σαν να μην υπάρχει. Δεν τον βλέπουμε, δεν τον αισθανόμαστε, δεν τον ακούμε κι όμως είναι τόσο κοντά μας...Πως θα ένιωθες εσύ για έναν άνθρωπο που φέρεται έτσι στον καλύτερο του φίλο; Τι θα του έλεγες;
Εσύ, που ίσως είσαι ο μεγάλος κριτής για κάποιον που φέρεται με αυτόν το τρόπο στον φίλο του, εσύ ο ίδιος το κάνεις καθημερινά.
Πόσες φορές μέσα στη μέρα αισθανόμαστε το σώμα μας; Το αισθανόμαστε πραγματικά και αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Οι μόνες στιγμές που αρχίζουμε να το προσέχουμε είναι όταν εκείνο αρχίζει να διαμαρτύρεται για τον τρόπο που του φερόμαστε και φέρνει τον πόνο στο προσκήνιο. Ο πόνος είναι για το σώμα ο τρόπος για να επικοινωνήσει μαζί μας
Πονάει το κεφάλι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε κεφάλι. Πονάει το πόδι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε πόδι. Πονάει το στομάχι μας, τότε αρχίζουμε να νιώθουμε ότι έχουμε ένα σώμα πέρα από τα δυο χέρια, τα δυο πόδια και το κεφάλι. Ακόμα όμως και σε αυτές τις περιπτώσεις ανταποκρινόμαστε με τελείως λάθος τρόπο. Αντί να προσεγγίσουμε τον φίλο μας, να τον αγκαλιάσουμε, να τον αγαπήσουμε και να τον ρωτήσουμε πως νιώθει, τι χρειάζεται, εμείς τον χαπακώνουμε με χίλιες δυο χημείες, αντιβιοτικά και φάρμακα.
Πριν επιλέξουμε όμως να παραδοθούμε στην χημεία ίσως είναι καλό να ρωτήσουμε το σώμα τι είναι αυτό που το έχει φέρει στην κατάσταση του πόνου. Τι κάνουμε εμείς και με ποιο τρόπο συμπεριφερόμαστε ώστε να φτάσουμε στο σημείο να πονάμε.
Ο πόνος είναι φίλος όχι εχθρός και μπορεί να μας οδηγήσει στην αλλαγή, την μεταμόρφωση και το μεγάλωμα. Είναι το μέσον που χρησιμοποιεί το σώμα για να μας δείξει ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι ίσως ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουμε κάτι. Μόνο όταν αφήσουμε να φύγει το παλιό (συνήθειες, εξαρτήσεις, τρόπο σκέψης, συμπεριφορά, αρνητικότητα) μόνο τότε δημιουργούμε χώρο για να γεννηθεί το καινούριο.
Όταν υποφέρουμε, δεν πονάει μόνο το σώμα αλλά και ο νους γιατί αυτά τα δυο έχουν βαθιά σύνδεση μεταξύ τους. Όταν για μέρες βιώνουμε ένα συγκεκριμένο συναίσθημα τότε αυτό δεν υπάρχει μόνο στο μυαλό μας αλλά γίνεται και μέρος του σώματός μας. Το κουβαλάμε σωματικά. Κάπου σε κάποιο σημείο του σώματος έχει δημιουργηθεί η καταγραφή του συναισθήματος. Και σίγουρα δεν μπορεί να διαλυθεί μόνο μέσα από το νου. Χρειάζεται να διαλυθεί και από το σώμα επίσης.
Όμως συνήθως υποκρινόμαστε ότι αυτό που μας πονά δεν υπάρχει. Ή νομίζουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο αυτό θα εξαφανιστεί χωρίς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι εμείς. Όμως όσο κι αν εθελοτυφλούμε, τίποτε δεν μπορεί να μείνει κρυφό για πολύ καιρό. Όλα αυτά που αρνιόμαστε να δούμε, να νιώσουμε, όλα αυτά που δεν αποδεχόμαστε για μας, δουλεύουν με έναν υπόγειο τρόπο στο ασυνείδητο, φέρνοντας στην επιφάνεια με την πάροδο του χρόνου, πόνο και αρρώστια. Το σώμα μας τότε, με τον πόνο ή την αρρώστια, είναι σαν μας χτυπάει καμπανάκι, ζητώντας μας να αφυπνιστούμε και να κυττάξουμε τον εαυτό μας.
Όποια κι αν είναι η αλήθεια που υπάρχει στη ζωή μας είναι καλό να τη γνωρίζουμε και να την αποδεχόμαστε. Χωρίς να την επικρίνουμε και να λέμε: αυτό είναι καλό ή αυτό δεν είναι. Αυτό είναι σωστό ή αυτό είναι λάθος.
Αν αποδεχτούμε αυτό που αληθινά υπάρχει μέσα μας, όταν επιτρέψουμε στο νου μας να ησυχάσει και στην καρδιά μας να είναι ανοικτή τότε δεν χρειάζεται προσπάθεια για το λάθος ή το σωστό. Δεν υπάρχει καμιά ανησυχία και καμιά εσωτερική διαταραχή. Η αποδοχή της ύπαρξής μας, μας οδηγεί στην υγεία και την πληρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου