Η θεραπεία είναι δρόμος...

Βρέθηκα σε ένα δρόμο, άγνωστο για εμένα.. Βρέθηκα σε ένα δρόμο, χωρίς υπαρκτούς Κύκλωπες, μα με Κύκλωπες που το μυαλό μου δημιούργησαν..

Βρέθηκα σε ένα δρόμο αρκετά μακρύ και δυσπρόσιτο. Σε ένα δρόμο που είχε πολλά μικρά ανοίγματα, πολλές μικρές επιλογές, θα τις έλεγα..

Δεν ήξερα πού οδηγεί τούτος ο δρόμος.. ήξερα όμως ότι δεν τον ακολούθησα τυχαία..

Ήταν ένας δρόμος τόσο περίεργα μοναδικός, ένας δρόμος που έπαιζε με το χρόνο.. Μια μου 'δειχνε εμένα παιδί, ετών 5-6, 10.. Μια πάλι εμένα έφηβος, 16-17... Μία μωρό και μία γέρος, πεθαμένος στο κρεβάτι..

Ένας δρόμος άνευ όρων, χρόνων, φόβων, ένας δρόμος παράλληλων πραγματικοτήτων..

Μου δειξε τα όνειρα που κάνω στον ύπνο μου, και στον ξύπνιο μου, τα όνειρα που οι άλλοι τόσο επικροτούν, μα παράλληλα και τα όνειρα εκείνα, εκ των οποίων ούτε τα μισά δεν ανήκουν στο είναι μου..

Ένας δρόμος που μου πρόβαλε τους ανθρώπους που πέρασαν, που περνούν και που θα περάσουν από τη ζωή μου.. Τους ανθρώπους που με αγάπησαν και αγάπησα, τους ανθρώπους που με πλήγωσαν, με πρόδωσαν, που πλήγωσα, που πρόδωσα.. Τους ανθρώπους που με εγκατέλειψαν και εγκατέλειψα..

Δρόμος με επιλογές.. «Αν πας από δω», μου έλεγαν, «θα γίνει αυτό. Αλλά αν πάς από την άλλη, θα γίνει το άλλο».. Δική μου η ευθύνη δική μου κι η επιλογή..

Δρόμος με σκέψεις απωθημένες, με φόβους, με επιθυμίες ξεχασμένες.. Με κλάμματα που έπνιξα.. Με γέλια που ντράπηκα να εκφράσω.. Με σ’αγαπώ που δεν τόλμησα να πω, με σ’αγαπώ που είπα δίχως να τα εννοώ.. Με λόγια που δεν είπα και μετάνιωσα και τα κανα θυμό.. Με λόγια που είπα που μετάνιωσα και τα κανα θλίψη.. Με μάτια που με κοίταξαν, μα των οποίων το κοίταγμα δε θέλησα να πάρω κείνη τη στιγμή..και άλλα που δε με κοίταξαν, μα που τόσο πόθησα το κοίταγμά τους.

Δρόμος με χαρές τόσες πολλές, που δε δέχτηκα να δω, κρυμμένος στη μιζέρια μου, ζητώντας εμμονικά, σχεδόν θανατικά το κάτι καλύτερο και καλύτερο.. δίχως να δω πως το καλύτερο ήταν μπροστά μου, μέσα μου, παντού..

Δρόμος με τους γονείς μου οδηγούς, με μια μάνα κι ένα πατέρα που μπορεί να με αγάπησαν, μπορεί και όχι, μα που εγώ το μετέφραζα όπως ήθελα.. Λανθασμένες κωδικοποιήσεις, αλυσίδες μικρών γεγονότων που δε χωρά ο νους ως αληθινά.. Που στα μάτια τα ενήλικα μοιάζουν με το τίποτα.. μα σε εκείνα τα παιδικά είναι τα πάντα..

Δρόμος με ξεσπάσματα θυμού σε άλλους αντί γι’αυτούς που πρέπει, άρα δρόμος μεταθέσεων, δρόμος με γράψιμο και διάβασμα πολύ, άρα δρόμος και μετουσιώσεων.. Δρόμος που τα μυστικά του δεν ήθελα να δω, άρα και δρόμος άρνησης, της ζωής, της πραγματικότητας, του εαυτού..

Δρόμος, που δεν ήθελα να τον περπατήσω, άρα δρόμος αντιστάσεων, άρνησης της αλλαγής που θα μου προσφέρει.. Δρόμος με τόσα συναισθήματα που η ευθύνη τους με πνίγει..

Δρόμος επίπονος, δρόμος βαρύς.. που σε κάθε του γωνιά όμως κρύβει φως.. Δρόμος που προσφέρει λύσεις εναλλακτικές, που χαμένος μέσα στο χάος μου δεν μπορώ και δε θέλω να δω και να βρω..  Δρόμος που με βγάζει από τον εγκλωβισμό της ψυχής μου, δρόμος με μένα για μένα.. Δρόμος που οδηγεί ένα μέρος της ενέργειας του εαυτού μου να γυρίζει πίσω κι ένα μέρος να επιμένει και να πετιέται προς τα μπρος..

Δρόμος που με βγάζει στο ταξίδι.. δρόμος που με μαθαίνει, μέχρι τη στιγμή εκείνη την τελική.. Δρόμος που δε μου δείχνει προορισμό, μα μόνο διαδρομή.. Δρόμος με κραυγές αρχαϊκές, με φόβους ανεκπλήρωτους, με ενοχές πολλές, που βγαίνουν ως σύμπτωμα.. Δρόμος με μουσικές της ψυχής και τραγούδια του μυαλού δυνατά..

Δρόμος αναλυτικός μα και χαώδης, σαν χάρτης του ωκεανού για τους ταξιδιώτες.. Δρόμος ζωής, χρόνων που πέρασαν και χρόνων που θα έρθουν.. Συνειδητοποιήσεων και προσπάθειας.. Δρόμος που φέρνει τέλος στη συνεχή θυματοποίηση.. γι’αυτό και προκαλεί φόβο.. Δρόμος α-λήθειας, δε σ’αφήνει να κάνεις το λάθος να ξεχάσεις..

Δρόμος που σε κάνει να διαλέξεις ανάμεσα στη ζωντανή ζωή σου ή στο ζωντανό σου θάνατο.. Δρόμος που ζητά πάθος, υπομονή, επιμονή και μεράκι για να τον διασχίσεις..

Δρόμος θεραπείας μου παν λέγεται, ταξίδι στα άδυτα του ασυνείδητου, ταξίδι στην παιδική μου την ψυχή που φοβάμαι να αγγίξω.. Ταξίδι που θα χει και φουρτούνες για να με προκαλέσει να αντιδράσω, να ξεπεράσω, να με δω, να με μάθω, να με αλλάξω, μα και με θάλασσες γαλήνιες για να μπορέσω να απολαύσω, να ξεκουραστώ, να πιω τη ζωή..

Δρόμος για να αγκαλιάσω τα κομμάτια μου τα πονεμένα και για να δείξω στα κομμάτια μου εκείνα τα χαρούμενα το πώς προς τα έξω θα βγουν για να με πλημμυρίσουν..

Δρόμος με λογική, άρα δρόμος με χώρο, χώρο πολύ και χώρο διορθωτικό..γι’αυτά που πέρασαν, γι’αυτά που θα με βρουν, γι’αυτά που θα έλξω, γι’αυτά που θα δημιουργήσω..

Δρόμος με σιωπηλές παραδοχές, δρόμος σύγκρουσης εαυτού με εαυτόν, ώσπου αυτοί οι δύο να γίνουν ένα και να σμίξουν τελικά σε ένα μεγάλο Αντάμωμα...