«Χτυπάς κάρτα» με τη ζωή

Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πηγαίνουμε σχολείο, περνάμε καλά, ερωτευόμαστε, παντρευόμαστε, κάνουμε παιδιά, αρχίζουν τα δύσκολα (σε οποιαδήποτε ή όλες τις φάσεις), πληρώνουμε λογαριασμούς, αγωνιούμε για το μέλλον, ψηφίζουμε, έχουμε χόμπι, το γυρνάμε στα «εναλλακτικά», ψαχνόμαστε, αρρωσταίνουμε, θεραπευόμαστε, παθαίνουμε κατάθλιψη, προγραμματίζουμε μικρές ή μεγάλες φυγές, πάμε διακοπές, διαχειριζόμαστε επιχειρήσεις ή ψάχνουμε για δουλειά…. Και;

Τα βάζουμε με άλλους, κατηγορούμε το «σύστημα», ψάχνουμε απαντήσεις, μορφωνόμαστε και αλλάζουμε, αναθεωρούμε και εστιαζόμαστε, υιοθετούμε και απορρίπτουμε, χαιρόμαστε και κλαίμε, συνδεόμαστε και απομακρυνόμαστε, μιλάμε και σιωπούμε… Και;

Μετά, πίσω και πέρα από όλα αυτά τα γνωστά, τι;

Συνήθως, εκεί υπάρχει ένας διαπεραστικός τρόμος που αδυνατούμε να παραδεχτούμε ή να αγγίξουμε… Μετά από όλ’ αυτά, τι; Για ποιο λόγο; Τι νόημα έχει; Ποιος είμαι; Τι κάνω; Πού πάω;
Φυσικά, όλοι μας (όσοι έχουμε αναρωτηθεί) έχουμε μια απάντηση… συνήθως καθησυχαστική… Προσπαθώ, αλλάζω, μαθαίνω, επιλέγω, κάνω ό,τι μπορώ… που σπάνια διαπιστώνουμε πόσο εξίσου περιοριστική είναι. Όμως, ποτέ, καμία, δεν είναι αρκετή, δεν είναι ολοκληρωτική, δεν προσφέρει αυτή τη μαγική εσωτερική σιγουριά, τη μεγαλόπρεπη ταπεινότητα, την εσωτερική γαλήνη και την πλήρη αρμονία με τον Εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο μας…

Αλλά, το επόμενο πρωί, συνεχίζουμε τα ίδια, πιστεύοντας ότι βρισκόμαστε στο «σωστό» μονοπάτι. Προσπαθούμε ακόμα περισσότερο, ψάχνουμε ακόμα πιο εντατικά, αλλάζουμε περισσότερα πράγματα… εξακολουθώντας όμως να «χτυπάμε κάρτα με τη ζωή». Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα, γίνεται αντιληπτό από το εσωτερικό κενό, τα αναπάντητα ερωτήματα, τα αρνητικά ή περιοριστικά συναισθήματα, την ουσιαστική απομόνωση, την άβυσσο που μας χωρίζει από τους άλλους και τη ζωή. Κι όμως, μη γνωρίζοντας τι άλλο να κάνουμε, συνεχίζουμε…
Ε και;