Στις μέρες μας έχει εξελιχτεί σε επιδημία. Μιλάω για την απίστευτη ικανότητά μας να διαστρεβλώνουμε καθημερινά τα πάντα. Σκέψεις, καταστάσεις, συμπεριφορές.
Περνά από το μυαλό μας μια σπίθα αισιοδοξίας, λέμε τρελοί είμαστε, αφού τίποτα δεν πάει καλά. Ας το ξεχάσουμε και ας επανέρθουμε στη μιζέρια μας.
Βλέπουμε άνθρωπο χαρούμενο, που προσπαθεί να μας μεταδώσει τη ζωντάνια του, και τον κοιτάζουμε σαν να είναι εξωγήινος κολλώντας του αμέσως την ταμπέλα «χαζοχαρούμενος».
Μη σου πω ότι μας ενοχλεί κιόλας που έχει καλή διάθεση, γιατί μας χαλάει το ομιχλώδες τοπίο της κακομοιριάς μας. Συναντάμε (σπάνια) άνθρωπο καλό και τίμιο και τον κατατάσσουμε στους αγαθούς (με τη σημερινή έννοια, στους βλάκες).
Τους άξιους (σε όλα τα επίπεδα) τους βάζουμε στο περιθώριο να αισθάνονται σαν αποβράσματα της κοινωνίας, ενώ τους ψεύτες, τους κλέφτες, τους ανήθικους τους εξυψώνουμε με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία. Φτάνει να είναι πλούσιοι ή/και να έχουν εξουσία (ή να παριστάνουν πως έχουν).
Τους πραγματικά έξυπνους και ευφυείς θέλουμε να τους εξαφανίσουμε και να τους αντικαταστήσουμε με τους πονηρούς (κοινώς «γάτες»). Και αυτούς τους δεύτερους φτάνουμε τελικά να τους θαυμάζουμε ως ξεχωριστά όντα, που είναι καπάτσα σε όλα και πετυχαίνουν ό,τι βάλουν στόχο στη ζωή. Το σύνθημά τους «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» το πήραμε κι εμείς και το κάναμε λάβαρο στη δική μας ζωή, χωρίς να το πολυσκεφτούμε…
Στραβά βλέπουμε τον κόσμο και στραβά συνεχίζουμε να τον διαμορφώνουμε. Αν δεν αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα στην αληθινή τους διάσταση, θα εξακολουθούμε να ζούμε μέσα σε μια δυστυχισμένη ψευδαίσθηση, που σε καμιά γωνιά της δεν κρύβει ισορροπία και ευτυχία. Με την πραγματική έννοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου