Είναι καιρός τώρα που αισθάνομαι ασυντόνιστη. Όλα τα κουτάκια του μυαλού μου έχουν διαλυθεί. Όλη η τάξη στη ζωή μου, οι πεποιθήσεις μου, οι απόψεις μου, τα πιστεύω μου έχουν γίνει μια μάζα άμορφης ενέργειας. Δεν υπάρχει τίποτα σαφές, τίποτα ξεκάθαρο, τίποτα από όλα αυτά που πίστευα μέχρι τώρα. Οι προκλήσεις στη ζωή μου έχουν γιγαντωθεί και αισθάνομαι ένα κενό Ύπαρξης, σαν να υπάρχω χωρίς να ζω, χωρίς ταυτότητα.
‘Έχω εμπιστοσύνη ότι κάτι χρήσιμο συμβαίνει. Έχω εμπιστοσύνη ότι όλα είναι όπως χρειάζεται να είναι. Πολλές φορές σηκώνω τα χέρια ψηλά και αισθάνομαι ανήμπορη να διαχειριστώ κάποια θέματα. Είμαι ανήμπορη να λειτουργήσω με το παλιό τρόπο, δεν με εξυπηρετεί. Και πως τώρα θα διαχειριστώ τις καταστάσεις της ζωής μου, αναρωτιέμαι. Δεν ξέρω , δεν έχω βρει απάντηση.
Εξακολουθώ να μπαίνω μέσα στις προκλήσεις που έρχονται μπροστά μου, χωρίς κανένα πλάνο διαχείρισης. Αφήνομαι στο ότι βγει και όπως το φέρει η στιγμή. Είμαι απλά ο εαυτός μου, εκτίθεμαι, αισθάνομαι αδύναμη, αισθάνομαι κενή και ταυτόχρονα καινή.
Αφήνοντας όμως την κριτική απέναντι στον εαυτό, αποδεχόμενη ότι αυτό είμαι και έχοντας εμπιστοσύνη σε ότι συμβαίνει, σταδιακά συνειδητοποιώ ότι αισθάνομαι μια μεγαλύτερη αίσθηση αξίας που εμφανίζεται σε κρίσιμες στιγμές της καθημερινότητας μου. Χαίρομαι, αισθάνομαι ότι μετουσιώνω κομμάτια μου. Αισθάνομαι ότι διαλύομαι αλλά ταυτόχρονα αισθάνομαι να ξαναγεννιέμαι, με άλλη αντίληψη, άλλη αίσθηση αγάπης προς τον εαυτό και αυθόρμητα προς τους άλλους, χωρίς πίεση και ζόρι.
Όταν οι καταστάσεις μας υπερβαίνουν, όταν οι προκλήσεις είναι οδυνηρές και τεράστιες φαίνεται ότι ένα κομμάτι του παλιού εαυτού χάνεται, διαλύεται και ένα νέο αναδύεται. Και εκεί φαίνεται ότι οι παλιές πεποιθήσεις δεν μπορούν να βγουν μπροστά, φαίνεται πως το δράμα δεν εξυπηρετεί, φαίνεται πως όλα όσα γνωρίζαμε είναι τόσο μάταια και ανούσια και δεν βοηθούν.
Και κάπου εκεί που η προσωπικότητα έχει κομματιαστεί, αβίαστα και φυσικά προκύπτει αγάπη. Εκεί που οι φόβοι έχουν γιγαντωθεί και τους αντικρίζεις μπροστά σου και τους λούζεσαι, εκεί αισθάνεσαι ότι δεν έχεις πια τίποτα να φοβηθείς και η αγάπη προβάλει αβίαστα και φυσικά, ρέει αυθόρμητα χωρίς να συνειδητοποιείς επαρκώς τι συμβαίνει. Το μυαλό έχει κλειδώσει, φαίνεται πως δεν καταλαβαίνει τίποτα, τα κουτάκια του έχουν εξαφανιστεί, όλη η οργάνωση μιας ζωής έχει πάει περίπατο. Δεν μπορεί να κρίνει, να χαρακτηρίσει κάτι σαν καλό ή κακό, δεν μπορεί καν να έχει άποψη. Φαίνεται πως η καρδιά έχει πάρει τα ηνία, φαίνεται πως η καρδιά έχει γίνει ξαφνικά πιο δυνατή και κάνει κουμάντο.
Κάπως έτσι ανοιγόμαστε στην αγάπη, μέσα από γεγονότα που μας υπερβαίνουν, μέσα από γεγονότα που το μυαλό δεν μπορεί να διανοηθεί και όμως τότε είναι που γίνεται ένα μεγάλο άνοιγμα.
Ας βιώνουμε τις προκλήσεις της ζωής μας με ευγνωμοσύνη και σεβασμό αυτό τον καιρό και να θυμόμαστε ότι έχουν γιγαντωθεί για να μας πάνε πιο γρήγορα στη αγάπη. Έχουν γιγαντωθεί για να μας οδηγήσουν στην αναγέννηση, στην αναγέννηση του αληθινού Εαυτού μας.
Με αποδοχή των όσων μας συμβαίνουν, η αγάπη απλά ξεπροβάλλει.
Και όλα είναι όπως χρειάζεται να είναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου