Απόρριψη και Εγκατάλειψη

Υπάρχουν δυο μεγάλα τέρατα που οι περισσότεροι από εμάς νιώθουν την απειλή τους είκοσι τέσσερεις ώρες το 24ωρο και ο φόβος της παρουσίας τους μας αναγκάζει να έχουμε πολύ συγκεκριμένες σκέψεις και συμπεριφορές. Υποδυόμαστε ρόλους, φοράμε χαρακτήρες κατά το πως μας θέλουν οι άλλοι, εκπληρώνουμε επιθυμίες που συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με τα θέλω μας λέμε Ναι εκεί που θέλαμε να βροντοφωνάξουμε Όχι, κι όλα αυτά γιατί;

Για να αποφύγουμε να συναντήσουμε τις δυο σύγχρονες Σκύλλα και Χάρυβδη, την Απόρριψη και την Εγκατάλειψη.

Έχουμε εκπαιδευτεί από πολύ μικρά παιδιά, με πάρα πολλούς τρόπους (π.χ κριτική και απογοητεύσεις που έχουμε βιώσει από γονείς, από το φιλικό περιβάλλον, το σχολείο, την κοινωνία) να πιστεύουμε ότι δεν μας αξίζει να αγαπηθούμε ή ότι δεν είμαστε κατάλληλοι να μας αγαπήσουν γι’ αυτό που είμαστε. Και αναγκαστήκαμε να δημιουργήσουμε μια ταυτότητα και να περιοριστούμε μέσα σε κάποιον ρολο ζητιανεύοντας την αποδοχή, την αγάπη. Αυτή η κατασκευασμένη ταυτότητα δεν αρκεί όμως για να μας αποδεχτούν όλοι και γι’ αυτό το λόγιο φτιάχνουμε και μια δεύτερη και μια τρίτη, μια τέταρτη… ώσπου στο τέλος ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε.

Έτσι φορώντας ποτέ τη μια και ποτέ την άλλη «στολή- ταυτότητα» μπαίνουμε μέσα στις σχέσεις περιμένοντας από τον άλλον να ερωτευτεί και να αγαπήσει την ουσία μας, την αλήθεια μας και να αποδεχτεί αυτό που είμαστε πραγματικά. Και αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να συμβεί αυτό όταν εμείς οι ίδιοι κάθε πρωί συναντάμε στον καθρέφτη μας μια κατασκευασμένη ποιότητα που με την πάροδο του χρόνου μας έκανε να ξεχάσουμε την ουσία της ύπαρξης μας. Πως μπορεί ο σύντροφος μας να γεμίσει χαρά τις στιγμές μας όταν αυτό που εισπράττει από εμάς, μέσα από τα λόγια ή τις πράξεις μας, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θέλει η καρδιά μας.

Και επιμένουμε να μην αποχωριζόμαστε την ¨στολή¨ μας παρόλο που νιώθουμε ¨λειψή¨ τη ζωή μας γιατί το μυαλό μας, που μας ορίζει, μας έχει κάνει να πιστέψουμε ότι μπορούμε να υπάρξουμε μόνο μέσα από τις συγκεκριμένες συμπεριφορές. Έχουμε ξεχάσει πως είναι να αφήνεσαι στη ροή, να παρασύρεσαι χωρίς το φρένο της «στολής-ταυτότητας». Φοβόμαστε να πάμε στα σκοτεινά δωμάτιο που έχουμε εγκλωβίσει το μη κατασκευασμένο εαυτό μας. Φοβόμαστε να τον πλησιάσουμε, να τον ακούσουμε να τον αντικρίσουμε, να τον νιώσουμε γιατί στη πραγματικότητα φοβόμαστε να αφήσουμε στα αζήτητα την κατασκευασμένη ταυτότητα μας.

Όσο κι αν μας ελκύει η ένταση της ζωής, της επαφής όσο κι αν την αναζητάμε τόσο περισσότερο τρομάζουμε μόλις νιώσουμε ότι αυτή ετοιμάζεται να μπει στη ζωή μας. Γιατί η Ζωή, ο Έρωτας μας θέλουν ατόφιους, χωρίς μάσκες, χωρίς στολές, χωρίς προσδοκίες ζώντας ολοκληρωτικά στο εδώ και τώρα. Ζώντας ολοκληρωτικά τη στιγμή.
Και όμως ψάχνουμε την ένταση της επαφής, γιατί βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο υγιές, τίποτα πιο χαρούμενο, πιο ερωτικό από τη συνάντηση δυο ¨καθαρών¨ Ψυχών. Και η επιθυμία μας αυτή κρατάει μέχρι να βρεθούμε στα αδιάβατα δρομάκια του ¨μη ελέγχου¨

Πως είναι δυνατόν αναρωτιέμαι να ξεγυμνωθούμε απέναντι στη Ζωή και στον Έρωτα όταν φοβόμαστε να αντικρίσουμε τον εαυτό μας. Πως είναι δυνατόν να παραδοθούμε στον σύντροφο μας και να βιώσουμε την θεία εμπειρία της ένωσης όταν φοβόμαστε τόσο πολύ το άγνωστο. Όταν φοβόμαστε τον πόνο που μας δημιουργεί η απώλεια, η φυγή. Όταν φοβόμαστε τόσο πολύ την απόρριψη και την εγκατάλειψη…

Και πώς να μην τις φοβόμαστε άλλωστε όταν βιώνουμε καθημερινά το πόσο μας πονά το ότι εγκαταλείψαμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Το πόσο μας πονά που απορρίψαμε την ατίθαση πλευρά του, τον άγριο εκστατικό άνθρωπο που είμαστε φορώντας τη στολή του Καθωσπρεπισμού και της Δηθενιάς.

Η αλήθεια είναι ότι θα μας περιτριγυρνά ο φόβος της απόρριψης και της εγκατάλειψης, ο φόβος του να παραδοθούμε, να πονέσουμε, να χάσουμε την κατασκευασμένη ισορροπία μας, να αφεθούμε στο ¨μη έλεγχο¨, στη ροή μέχρι να συναντήσουμε τον εαυτό μας και να τολμήσουμε να απελευθερωθούμε από την κατασκευασμένη ταυτότητα μας. Μέχρι να σταματήσουμε να παίζουμε παραστάσεις στο θέατρο Ζωή και να αρχίσουμε να ζούμε τη ΖΩΗ. Κι αυτό δεν είναι εύκολο.

Όμως όπως μάθαμε να χτίζουμε ταυτότητες έτσι μπορούμε να μάθουμε να τις γκρεμίζουμε χωρίς να βιαζόμαστε, χωρίς κριτική για το τι κάναμε μέχρι τώρα, παρατηρώντας απλά την συμπεριφορά μας και το πώς ανταποκρίνεται το σώμα μας στα ναι, στα όχι, στις πράξεις μας. Επιτρέποντας μας να βιώνουμε τα συναισθήματα μας και να τα εκδηλώνουμε χωρίς να σκεφτόμαστε πρέπει δεν πρέπει. Χωρίς να ψάχνουμε τι είναι σωστό και τι λάθος σύμφωνα με το πώς θα είμαστε αποδεχτοί. Και πάνω από όλα να θυμόμαστε ότι κι ο άνθρωπος που είναι απέναντι μας έχει τις ίδιες ανασφάλειες, τους ίδιους φόβους, τις ίδιες κατασκευασμένες συμπεριφορές και συνηθίζει να εκδηλώνει θυμό, να ασκεί κριτική και μερικές φορές να γίνεται επικριτικός γιατί στην πραγματικότητα φοβάται ότι εμείς πρώτοι θα τον απορρίψουμε…

Ας δώσουμε στους εαυτούς μας την ευκαιρία να ζήσουν το μυστήριο των σχέσεων, το μυστήριο της ζωής γνωρίζοντας ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε ποιοι ακριβώς είμαστε ανά πάσα στιγμή και ότι δεν μπορούμε να υπογράψουμε συμβόλαια και να δώσουμε εγγυήσεις για την συμπεριφορά μας και για το τι μπορεί να περιμένει κάποιος από εμάς. Ας απελευθερωθούμε από το εγώ κι από τις γνωστές διαδρομές του επιτρέποντας στον εαυτό μας να χαλαρώσει, να κάνει λάθη και να αντιμετωπίζει τις στιγμές του με αγάπη και κατανόηση.

Ας προσεγγίσουμε αυτό το υπέροχο πλάσμα μέσα μας κι ας του δώσουμε τη δυνατότητα να εκφραστεί με την αλήθεια του ακτινοβολώντας την ομορφιά που του δίνει η στιγμή.