Θυμήθηκα, τις νύχτες που από πόνο ψυχής έκλαιγα πιστεύοντας ότι τελείωσε ο κόσμος για μένα, και σήμερα συλλογιέμαι τη γαλήνη της καρδιάς μου.
Θυμήθηκα, τις μέρες που αβίαστα μάτωναν τα δάχτυλά μου στον ανταγωνισμό για μια καλύτερη ζωή, και σήμερα απλόχερα δίνω αυτά τα ώριμα χέρια για μια ζωή που θα σωθεί και θα συνεχιστεί.
Θυμήθηκα, τότε που σε σταύρωσα για τα πιστεύω μου, και σήμερα αναλογίζομαι τις τρύπες από τα καρφιά που έχουν μείνει στο δικό μου το κορμί.
Θυμήθηκα, τότε που αισθανόμουν βασιλιάς γεμάτος υπηκόους, και σήμερα κοιτάζω την ερημιά του βασιλείου μου που με περιγελάει για την τότε ανοησία μου.
Θυμήθηκα, που σε έκρινα για το ήθος σου, και σήμερα μυρίζω τη δυσοσμία του δικού μου κορμιού.
Θυμήθηκα, πως όλα αυτά που θυμάμαι, είναι αυτά που σκοτείνιασαν την αυγή σου, επειδή δεν καταλάβαινα πως η ερεβοκτόνος ανατολή η δική σου, θα φωτίσει τη μέρα τη δική μου, γιατί ζούσα στο σκοτάδι.
Και μένω να θυμάμαι, πως όπου σε χτυπάω εκεί και πονάω, όπου σε πληγώνω εκεί και ματώνω, όπου σε αμφισβητώ εκεί και αμφιβάλω, όπου σε φοβάμαι εκεί δεν με αγαπώ, ότι δεν αγαπώ σε εσένα είναι ότι φοβάμαι πάνω μου, από αυτό που σου δίνω από αυτό θα έχω για να λάβω, αυτό που είμαι αυτό και εσύ θα γίνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου