Το άπειρο της ανθρώπινης βλακείας

Η βλακεία είναι ακατάβλητη. Τίποτε δεν μπορεί να την προσβάλλει χωρίς να συντριβεί επάνω της.
Gustave Flaubert

Η βλακεία γεννήθηκε μια μέρα που το IQ και το EQ τα είχαν πιεί.
Πάνω στη μέθη και τη ζαλάδα, εκστασιασμένα και συνάμα ζαβλακωμένα χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου και έπεσαν στο γκρεμό.
Από τα συντρίμμια τους γεννήθηκε ο ένας, ο μοναδικός, ο ανυπέρβλητος: βλάκας!
Ήρθε να κατακτήσει τον κόσμο.
Με πλήρη άγνοια της κατάστασης του νόμιζε ότι ήταν η απόρροια των δύο (βλ. EQ-IQ), πού να καταλάβει ότι προήλθε από την απουσία τους!
Τότε ήταν που άρχισαν όλα.
Η ώρα ήταν νωρίς το πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει. Τεντώνεται στο κρεβάτι νωχελικά σαν γατούλης.
Σηκώνεται. Με περπάτημα αγουροξυπνημένου αυτοκράτορα πηγαίνει στο μπάνιο.
Έπειτα πίνει τον καφέ του. Ετοιμάζεται.
Μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη.
Φτύνεται μη ματιαστεί.
Ανοίγει την πόρτα έτοιμος να κατακτήσει τον κόσμο με τη βλακεία του για ακόμα μια μέρα.
Αυτό όμως θα μείνει μεταξύ μας εντάξει; Δεν το ξέρει! Είναι σίγουρος ότι είναι έξυπνος.
Βγαίνει έξω. Περπατάει στο δρόμο. Ανακατεύεται στο πλήθος. Γίνεται ένα με αυτό. Δεν ξεχωρίζει. Φαινομενικά.

Το έγραψε και ο Χαριτόπουλος στο εγχειρίδιο βλακείας:Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε τους έξυπνους από τους βλάκες. Οι πρώτοι δεν το λένε ενώ οι δεύτεροι δεν το γνωρίζουν.

Έτσι και ο ήρωας μας είναι ένας βλάκας και μισός.
Η βλακεία τον συνοδεύει παντού. Εν αγνοία του. Μπορεί και να την υποπτεύεται αλλά σιγά μη δώσει σημασία σε μικρότητες που δεν μπορεί να αντιληφθεί!
H πονηριά είναι το προσόν του. Αυτός βέβαια την αποκαλεί ευφυΐα (οϊμέ) και εκεί είναι που ξεκινάει η ταλαιπωρία των θεωρητικά έξυπνων.
Εξάλλου όλοι είμαστε κάτι μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Αφήστε δε που δρα ανεξέλεγκτα. Έχει το αλάθητο του βλάκα.
“Σιγά μην πέσω στο επίπεδο βλακείας που τον δέρνει” θα σκεφτεί ο άλλος και έτσι ο βλάκας και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Να μην πω τις φορές που οι έξυπνοι κάνουν τους βλάκες για να τον αποφύγουν. Του δίνουν όμως ώθηση. Και έτσι το αστέρι της βλακείας του λάμπει περισσότερο. Φωτίζοντας όμως το δικό του απέραντο σύμπαν. Τόσο, που πολλές φορές στραβώνει και τους υπόλοιπους.
Πάντα υπάρχει ένα αξιοσέβαστο νούμερο ανθρώπων στο δικό του επίπεδο αντίληψης που τον υποστηρίζουν. Θεωρούν και αυτοί τον εαυτό τους έξυπνο. Τους συμφέρει.
Αυτή η παγίδα της υποκειμενικότητας στην κρίση μας φταίει για όλα.

Το ανέφερε και ο Χαριτόπουλος στο βιβλίο του: Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η κοινωνία, του βλάκα είναι η ομάδα, η συσπείρωση με άλλους βλάκες

Οι λέξεις αυτοκριτική και κατανόηση είναι άγνωστες στο λεξικό του το οποίο σημειωτέον είναι ολιγοσέλιδο για να μην πω μονοσέλιδο. Θα το χοντρύνω.
Το χειρότερο όμως όλων είναι ότι πάσχει από ένα είδος ανίατου αυτισμού. Κυριολεκτεί πάντα με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να συλλάβει
την έννοια του χιούμορ, της παρομοίωσης, του παραδείγματος κ.ο.κ.
Όσο για την απορία μας για το αν ένας βλάκας είναι κακός ή όχι ο Μπρεχτ μας δίνει την απάντηση :
“Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία; Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα απύθμενο εσωτερικό κενό. Ο βλάξ το υποψιάζεται , αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το απωθεί .Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο : Με κακία. Προσπαθώντας να επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα “

Και έρχεται ο Χαριτόπουλος να προσθέσει :Η βλακεία είναι ανίατη! Η βλακεία δεν είναι αθώα!
Ο αδύναμος βλάκας γίνεται μνησίκακος, ρουφιάνος και κακός, διότι μισεί καθετί που υπερέχει, καθετί που είναι ανώτερο απ’ αυτόν.

Η μέρα προχωράει για το βλάκα μας με το να έχει πάντα δίκιο. Βέβαια.
Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει λάθος.
Πάντα φταίνε οι άλλοι. Αυτός είναι έξυπνος. Δυστυχώς δεν το πιστεύει μόνο αλλά και το επιβάλλει.
Και αν προσπαθήσει κάποιος να συνεννοηθεί μαζί του εκεί είναι που βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του.
Διότι ό,τι και να ακούσει θα το μαγειρέψει στο μυαλό του με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να το φέρει στο δικό του επίπεδο αντίληψης.
Είναι σαν την αλογόμυγα. Γυρίζει γύρω από το κεφάλι σου. Βουίζει. Έρχεται , φεύγει. Και αν προσπαθήσεις να τη σκοτώσεις ή διώξεις θα χάσεις μόνο το χρόνο σου.Άσε που μπορεί να γκρεμοτσακιστείς αν ανέβεις πάνω σε καμιά καρέκλα να την πιάσεις. Αυτή τελευταία στιγμή, αφού σε έχει ζαλίσει θα φύγει από το παράθυρο να συναντηθεί με τις υπόλοιπες αλογόμυγες.
Μάταιος κόπος λοιπόν. Τι να λέμε τώρα;
Και μια ακόμα μέρα του ήρωα μας φτάνει στο τέλος της.
Επιστρέφει σπίτι του.
Χωρίς άγχος και στρες.
Γι ακόμα μια μέρα όλα τα έκανε σωστά.
Ως εξαιρετική μοδίστρα υψηλής ραπτικής τα έχει όλα μετατρέψει στα μέτρα του. Χα! Εννοείται!
Ό,τι όμως και να λέμε η αλήθεια είναι μια :
Όσο και να την υποτιμάμε όλοι ασχολούμαστε με αυτή.
Για τη βλακεία μιλάω ντε!

Εδώ ολόκληρος Αϊνστάιν ασχολήθηκε μαζί της διατυπώνοντας τη γνωστή φράση :
“Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο “
Εμείς θα μείνουμε απ’ έξω;