Η Πίστη είναι μια ιδιότητα συνυφασμένη με την ύπαρξη του Ανθρώπου. Φιλοσοφικές θεωρίες, θρησκείες, ιδεολογικά ρεύματα, επιστημονικά δεδομένα και ανακαλύψεις προσέφεραν, κάθε φορά, το αντικείμενο της πίστεως στον Άνθρωπο.Αυτό που προσφέρει κάθε φορά το αντικείμενο της πίστης, είναι μια εκδοχή του : «Γιατί είναι έτσι ο κόσμος» και μια ευχή : «να πάνε όλα καλά». Το αντικείμενο, δηλαδή, της πίστης αναλαμβάνει να καλύψει το κενό γνώσης και το φόβο για το άγνωστο.
Ευτυχώς -όπως φάνηκε- η πίστη πήγαινε πάντοτε πλάι πλάι με την αμφισβήτηση. Μοιραία, κατά τη γνώμη μου, αφού όλα τα αντικείμενα της πίστης που, κατά καιρούς, λατρεύτηκαν και λατρεύονται, δεν κατάφεραν να δώσουν στον Άνθρωπο τη γνώση που αναζητά, την ασφάλεια και την ευτυχία που επιζητά. Αντίθετα, κατέληξαν να διαμορφώσουν διάφορα συστήματα κανόνων ηθικής, προκειμένου να εξευμενίσουν το εκάστοτε αντικείμενο της πίστης, που τελικά στο τέλος εγκαταλείπονταν, αφού καταπίεζαν τον Άνθρωπο με κανόνες που δεν ανταποκρίνονταν στη φύση του ως Ον.
Τον τελευταίο αιώνα, εξαιτίας της ραγδαίας τεχνολογικής προόδου, υπήρξε μια μετατόπιση στο πεδίο αναζήτησης του αντικειμένου της πίστης από το πνευματικό επίπεδο στο υλικό. Έτσι, οι Άνθρωποι άρχισαν να πιστεύουν σε ό,τι μπορούσε να αποδείξει η επιστήμη, έστω και αν πολλές φορές κάλυπτε την αδυναμία της με υποθέσεις. Η ύλη αναδείχθηκε σε πρώτη προτεραιότητα και κατέληξε να σημαίνει πολλά περισσότερα από αυτό που πραγματικά εξυπηρετούσε.
Έτσι, φτάσαμε στο σήμερα. Η τεχνολογική πρόοδος δεν τρέχει πλέον με τους ίδιους ρυθμούς και τα υλικά αγαθά άρχισαν να χάνουν την αρχική φήμη που συνοδεύει το καινούργιο. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, ο Άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με το κενό μέσα του.
Πού να πιστέψει λοιπόν, κάποιος; Από πού να πιαστεί;
Το κρίσιμο σημείο είναι ότι ο Άνθρωπος είθισται να στρέφεται στο αντικείμενο της πίστεως κάθε φορά που το καράβι της ζωής του πέφτει σε τρικυμία.
Κι όμως, όταν το καράβι φαίνεται ότι βουλιάζει, εγκαταλείπει κι αυτό το μόνο στήριγμα και κουτρουβαλιέται στο κατάστρωμα, ενώ καταριέται τον καπετάνιο. Κι αν είναι τυχερός μέσα στον πανικό, θα καταλάβει ότι, αφού αυτός είναι στο κατάστρωμα, το καράβι δεν έχει καπετάνιο, είναι ακυβέρνητο.
Και τότε τρέχει στη γέφυρα να πιάσει το τιμόνι μήπως και σωθεί, αλλά και πάλι αναρωτιέται ¨τί να κάνω; πού να πάω;¨ Πάλι χρειάζεται κάποιος να τον καθοδηγήσει.
Κι αν μπορέσει να αφεθεί και με ταπεινότητα να αποδεχτεί αυτό που συμβαίνει, τότε θα γαληνέψει. Τότε θα συνειδητοποιήσει ότι η τύχη του είναι στα δικά του χέρια και ότι χρειάζεται να πάει κόντρα στον καιρό, γιατί αν πάει με το ρεύμα θα παρασυρθεί, αν πάει με τον καιρό στο πλάι, θα βουλιάξει. Ξαφνικά γνωρίζει.
Αυτή είναι η αληθινή Πίστη. Η Πίστη στον ίδιο μας τον Εαυτό, στο Μέσα μας! Ό,τι Θείο υπάρχει στο Σύμπαν βρίσκεται μέσα μας!
Όσες φουρτούνες και τρικυμίες να έρθουν στη ζωή, όσα μαύρα σύννεφα και ομίχλη καλύπτουν τον ορίζοντα, πάντα η αληθινή Πίστη οδηγεί στο Φως και τη νηνεμία.
Γιατί η αληθινή Πίστη είναι σαν πυξίδα!
Πάντα δείχνει προς την Αλήθεια!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου