Η αυτοαναίρεση αναγνωρίζεται, όταν για κάτι πχ που ισχύει τώρα για μας, σε κάποια αλλαγή της συνείδησης μας, είναι απαιτητό να το ξεχάσουμε ΕΝΤΕΛΩΣ, ώστε να μπορέσει να έχει «θέση μέσα μας» το κάθε τι καινούριο. (Συνήθως ως κάτι πιο ανατρεπτικό).
Κι ενώ δεν έχει εξαφανιστεί το προηγούμενο, πρέπει παρ’ όλα αυτά να απορριφτεί, ώστε να μπορέσει να δημιουργηθεί ο «χώρος» που θα γίνει η «απορρόφηση» του νέου. Στη συνέχεια (με έκπληξη) αντιλαμβανόμαστε, πως το «νέο» βίωμα, έχει προέλθει από το πάντρεμα όλων των προηγούμενων συνειδητοποιήσεων και επιτεύξεων μας, (παρ’ όλη την απόρριψη τους από μας), και μόνο στο κάθε τώρα του οποίου φυσικά είμαστε «παρόντες».
Δεν είναι κάτι όμως που γίνεται (εύκολα) αντιληπτό, γιατί δεν αφορά κάποια λειτουργία του νου (ώστε να αποτυπωθεί στον εγκέφαλο για να γίνει γνωστή), αλλά λειτουργία του Εαυτού, και της εξέλιξης της Συνείδησης.
Οπότε κάθε γραπτό, (ή λόγος), που περιγράφει «βίωμα», ή «κατάσταση συνειδησιακή», ή «επίπεδο αντίληψης», αν οι ίδιοι «δεν μεταφερθούμε» μέσα του, (ξεχνώντας στην κυριολεξία οτιδήποτε άλλο γνωρίζουμε), δεν θα μπορέσουμε να απορροφήσουμε, κατανοήσουμε, βιώσουμε την καθαρή του Ουσία.
Με αυτή την έννοια, υπάρχουν τα γραπτά (και οι λόγοι), της λογικής, και τα γραπτά (και οι λόγοι), πέραν της λογικής. (Αυτά πέραν της λογικής όμως είναι και τα Πραγματικά). Τα της λογικής, αποτελούν απλά «γνώμες» περί σωστού και λάθους, χωρίς ποτέ να καταλήγουν σε κάτι ουσιαστικό….
Οπότε. Στα γραπτά (και τους λόγους) της Πραγματικότητας, επειδή ακριβώς υπερβαίνουν το σωστό και το λάθος, δεν τίθεται θέμα ψεύδους, αλλά Ανάγκη Κατανόησης και Βίωσης.
Το «να φέρουμε» τον εαυτό μας, στην κατάσταση της Απορρόφησης τους, πέραν της λογικής… ξεχνώντας τα πάντα…!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου