Έχω στο κεφάλι μου μια φυλακή. Με τοίχους χοντρούς, με κάγκελα ατσάλινα, με φύλακες ακοίμητους. Μέσα κρατάω φυλακισμένες, σε ξεχωριστό κελί την καθεμιά, όλες αυτές τις σκέψεις. Σκέψεις αναρχικές, σκέψεις πρωτόγονες, σκέψεις απερίσκεπτες, σκέψεις αυθόρμητες, σκέψεις αντιδραστικές, σκέψεις επικίνδυνες. Καταδικασμένες σε τετράκις ισόβια χωρίς δίκη. Τις υποβάλλω τακτικά σε βασανιστήρια. Τους αφήνω ανοιχτή μια χαραμάδα, για να κοιτούν από εκεί τις άλλες σκέψεις να κυκλοφορούν ελεύθερες.Τις αφήνω χωρίς τροφή για μέρες. Βάζω τους φύλακες να τις χτυπάνε, να τις καταπιέζουν όσο μπορούν πιο βίαια. Αλλά αυτές επαναστατούν, εξεγείρονται. Πάνε να ξεφύγουν από τα κελιά τους.
Και τότε είναι που αρχίζει το μακελειό.
Τότε είναι που οι φύλακες τις χτυπάνε αλύπητα, τις διαλύουν, τις συνθλίβουν, τις εξοντώνουν. Και είναι η μοίρα τους αυτή, να εξεγείρονται, να διαλύονται, και ύστερα να συνέρχονται με μαγικό τρόπο, να εξεγείρονται, να διαλύονται, και φτου κι απ’ την αρχή. Και είναι και η μοίρα των φυλάκων αυτή, να τις διαλύουν, να ησυχάζουν για λίγο, και μετά να έχουν πάλι να αντιμετωπίσουν άλλη μία εξέγερση.
Πώς άραγε έφτασαν να είναι τόσο ανθεκτικές; Μάλλον επειδή φυλακίζονται εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι ίδιες αυτές σκέψεις, είναι πια ανθεκτικές σε κάθε βασανιστήριο, ανθεκτικές ακόμα και στο θάνατο, απέθαντες και άρρητες, και επικίνδυνες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Έχουμε λοιπόν στα κεφάλια μας μέσα μια ολόκληρη φυλακή υψίστης ασφαλείας, γεμάτη εγκληματίες που ψάχνουν την πρώτη ευκαιρία για να βγουν και να προκαλέσουν χάος και αναρχία. Μία ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή, αν κανείς ξεχάσει ότι βρίσκεται εκεί.
Ευτυχώς που φτιάχνουμε αυτές τις φυλακές για να τις κρύβουμε καλά, και ευτυχώς που υπάρχουν πάντα πρόθυμοι φύλακες να τις προσέχουν κάθε μέρα, όλη μέρα, χωρίς να κουράζονται ποτέ να τις πολεμούν. Ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν κατάφερναν κάπως να το σκάσουν.
Όλη μας η κοινωνία βασίζεται σε αυτές τις φυλακές. Σε αυτούς τους ακοίμητους φύλακες με την αστείρευτη όρεξη να επιβάλουν την τάξη. Στους χοντρούς τοίχους, τα ατσάλινα κάγκελα και εκείνες τις βασανιστικές χαραμάδες στη γωνία των κελιών τους.
Και κοίτα να δεις: Είναι και κάτι άλλες σκέψεις, από αυτές τις ελεύθερες, που πάνε τα βράδια και γράφουν κρυφά έξω από τη φυλακή με κόκκινα σπρέι “ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ”. Κάθε βράδυ η ίδια ιστορία, και κανείς δεν τις έχει βρει ποτέ. Κυκλοφορούν εκεί έξω, ελεύθερες κι ωραίες, όμως είναι κι αυτές σκέψεις αναρχικές, σκέψεις πρωτόγονες, σκέψεις απερίσκεπτες, σκέψεις αυθόρμητες, σκέψεις αντιδραστικές, σκέψεις επικίνδυνες. Σκέψεις ελεύθερες, και άρα ακόμα πιο επικίνδυνες.
Κι αν ποτέ κάνουν αυτές κανένα ρεσάλτο και χτυπήσουν τους φύλακες, ανοίξουν τα κελιά και απελευθερώσουν τις φυλακισμένες σκέψεις;
Τότε, φίλε μου, θα γίνουν όλα.
Όλα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου