Ο κοσμικός σκοπός

Σύμφωνα με τις εκτιθεμένες απόψεις φιλοσόφων, ο κόσμος γενικά είναι Ενέργεια, που, ενώ γνωρίζουμε ή μπορούμε γνωρίσουμε τον κύκλο της παραγωγής, αγνοούμε τελείως την αρχή και την προέλευση.

 

Ο κύκλος της παραγωγής ενέργειας βασίζεται στην ιδέα των μεταβολών κατά την οποία δημιουργείται ή χάνεται ενέργεια, που είναι όμως στην ποσοτική μορφή, όπως διδάσκει η Φυσική, άφθαρτη και σταθερή.

 

Η ιδέα των μεταβολών είναι γνωστή από την αρχαιότητα και ιδιαίτερα από την εποχή του Ηρακλείτου, που τις είχε αναπτύξει στο έργο του "Περί Φύσεως", όπου διαβάζει κανείς "ποταμώ ούκ έστιν εμβήναι δις" ή "αεί γίγνεσθαι και μεταβάλλεσθαι", που αποδεικνύονται μετά 2,500 χρόνια σωστές αρχές και ισχύουσες.. Επιπλέον ο Εφέσιος φιλόσοφος είχε μιλήσει και για τη μορφή της ενέργειας "πυρ τα πάντα ρει", δηλαδή τη θερμότητα που ήταν η αιτία και η αρχή του κόσμου. Έτσι η ενέργεια με τις άπειρες μεραβολές και τις μορφές που παίρνει, θεωρήθηκε τότε, όπως θεωρείται και τώρα, σαν το κύριο συστατικό και αίτιο του κόσμου.

Εκτός από τη μορφή, η ενέργεια εμφανίζεται σαν δύο αντίθετες καταστάσεις, θετική και αρνητική, όπου, όταν και οι δύο ισορροπούν, τα σώματα φαίνονται ότι ηρεμούν, ενώ όταν υπερέχει η μία κατάσταση από την άλλη, τότε προκαλείται κίνηση και τείνει στην ισορροπία που δημιουργείται κατά την κίνηση. Στις ηλεκτρομαγνητικές εξάλλου καταστάσεις,η μία θέση παράγει εξ' επαγωγής την αντίθετη, πράγμα που γενικευόμενο, δίνει την εντύπωση μιας κοσμικής αρχής που συμφωνεί με τις αρχές του Hegel, που ενώ δεν είχε επαφή με τους φυσικούς νόμους και την εμπειρική απόδειξη, που διατυπώθηκε αργότερα, εξακρίβωσε με την καθαρή νόηση το θεμελιώδη νόμο, κατά τον οποίο λειτουργεί το Σύμπαν.

 

Σύμφωνα με την Εγελειανή αυτήν αρχή, δεν υπάρχει θέση στον κόσμο χωρις να έχει ή χωρίς να δημιουργεί την αντίθεση, γιατί διαφορετικά η διατηρηση του κόσμου είναι αυτοσκοπός του Σύμπαντος και το βλέπουμε να εκδηλώνεται σε κάθε βήμα και σε κάθε σύστημα. Για να είναι δυνατή η διατήρηση, δηλαδή για να πραγματοποιείται ο κοσμικός σκοπός, πρέπει να δημιουργούνται αδιάκοπα οι αναθέσεις, να αποκαθίστανται οι ισορροπίες. Η δε εικόνα που δίδεται από την κοσμική αυτή λειτουργία είναι ότι βασιλεύει η αστάθεια και η αβεβαιότητα, πουτελικά υπηρετούν την αιωνιότητα.

 

Ο αγώνας εναντίον της ανυπαρξίας εκδηλώνεται σ' όλα τα πεδία του κόσμου. Είναι ο ίδιος νόμος που διατυπώθηκε από τον Darwin για την ύπαρξη των βιολογικών όντων. Το βαθύτερο νόημα αυτού του νόμου είναι, ότι η μόνιμη επικράτηση μιας κατάστασης θα οδηγούσε στην εξαφάνιση του ίδιου καθεστώτος, αν η πορεία δεν διακοπτόταν και δεν άλλαζε. Θα είναι για παράδειγμα, αδύνατο να υπάρχουν ωκεανοί, αν την εξάτμιση δεν διαδεχόνται τα ατμοσφαιρικά κατακρημνλισματα ή θα ήταν αδύνατο να υπάρξει ζωή, αν τα όντα είχαν μόνο ζωή και δεν επακολουθούσε ο θάνατος. Όλες οι κοσμικές δράσεις τείνουν προς αυτόν τον σκοπό, στη διατήρηση των δημιουργιών, ακολουθώντας το σχήμα της θέσης, αντίθεσης και της σύνθεσης.