Ο εγκεφαλικός θάνατος είναι ένα τραγικό θέμα, όπου οι νευροεπιστήμονες, η ηθική και η φιλοσοφία συγκρούονται.
Δυο πρόσφατες υποθέσεις μας φέρνουν ξανά στη μνήμη αυτό το ακανθώδες ζήτημα. Τον περασμένο Νοέμβριο 14 εβδομάδες μετά την έναρξη της εγκυμοσύνης της η 33χρονη Marlise Munoz κατέρρευσε στο σπίτι της από πνευμονική εμβολή.
Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και οι γιατροί έκριναν ότι είναι εγκεφαλικά νεκρή. Οι υπεύθυνοι του John Peter Smith Hospital στο Fort Worth στην πολιτεία του Texas αντί να την αφήσουν να πεθάνει την διασωλήνωσαν κρίνοντας ότι πρέπει γιατί ήταν έγκυος.
Την Κυριακή, 26 Ιανουαρίου μετά από επιτυχή αγωγή που κατατέθηκε από την οικογένειά της το νοσοκομείο τελικά την άφησε να πεθάνει.
Την ίδια περίοδο ο νεαρός Jahi McMath κηρύχθηκε εγκεφαλικά νεκρός μετά από επιπλοκή σε εγχείρηση αμυγδαλεκτομής. Σε αυτή την περίπτωση , το νοσοκομείο McMath ήθελε να απενεργοποιήσει την τεχνική υποστήριξη, αλλά η οικογένειά του αντέδρασε και τον μετέφερε σε άλλο νοσοκομείο.
Σύμφωνα με τα ιατρικά και νομικά κριτήρια, τόσο η Munoz όσο και ο McMath ήταν επισήμως νεκροί όταν έπαψε να ζει ο εγκέφαλος.
Σύμφωνα με την UDDA- Ενιαίο πρωτόκολλο προσδιορισμού θανάτου- που καταρτίστηκε το 1981 και είναι αποδεκτό στις 50 πολιτείες των Η.Π.Α, ένας άνθρωπος είναι νεκρός όταν η καρδιαγγειακή λειτουργία τους πάει να λειτουργεί ή υπάρχει μη αναστρέψιμη βλάβη του εγκεφάλου.
Η έννοια UDDA έχει τις ρίζες της σε έναν ορισμό του 1968. Αν και η έννοια του εγκεφαλικού θανάτου είχε διατυπωθεί από το 1959 στη Μ. Βρετανία, ωστόσο το 1968, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ηarvard, ΗΠΑ, καθιερώθηκε ο ορισμός του εγκεφαλικού θανάτου και καθορίστηκαν όλες εκείνες οι δοκιμασίες, με τις οποίες ο κλινικός γιατρός θα μπορεί να τον διαπιστώσει με ασφάλεια.
Ο εγκεφαλικός θάνατος θεωρείται ως η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου του ατόμου.
Έτσι, άνθρωποι με εγκεφαλικό θάνατο δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται θεραπευτικά ως ζώντες. Αυτοί υποβάλλονται σε κατάλληλη υποστήριξη προκειμένου να διατηρηθούν τα όργανα τους στην καλύτερη δυνατή βιολογική κατάσταση, ώστε να μπορούν να προσφέρουν ζωή σε άλλους ανθρώπους.
Στις ΗΠΑ, εκτός από την απώλεια των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους, συμπληρώνεται απαραίτητα και η απώλεια των λειτουργιών του φλοιού, η οποία επέρχεται σε πολύ σύντομο χρόνο μετά την παύση λειτουργίας του εγκεφαλικού στελέχους.
Ο κόσμος είναι τόσο μπερδεμένος με την έννοια του εγκεφαλικού θανάτου που σε δημοσκόπηση για το American Thinker, τον Ιανουάριο του 2004, όταν ερωτήθηκαν 1351 κάτοικοι του Οχάιο το 28% από αυτούς πίστευαν ότι ένας εγκεφαλικά νεκρός μπορεί να ακούει!
Δυο πρόσφατες υποθέσεις μας φέρνουν ξανά στη μνήμη αυτό το ακανθώδες ζήτημα. Τον περασμένο Νοέμβριο 14 εβδομάδες μετά την έναρξη της εγκυμοσύνης της η 33χρονη Marlise Munoz κατέρρευσε στο σπίτι της από πνευμονική εμβολή.
Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και οι γιατροί έκριναν ότι είναι εγκεφαλικά νεκρή. Οι υπεύθυνοι του John Peter Smith Hospital στο Fort Worth στην πολιτεία του Texas αντί να την αφήσουν να πεθάνει την διασωλήνωσαν κρίνοντας ότι πρέπει γιατί ήταν έγκυος.
Την Κυριακή, 26 Ιανουαρίου μετά από επιτυχή αγωγή που κατατέθηκε από την οικογένειά της το νοσοκομείο τελικά την άφησε να πεθάνει.
Την ίδια περίοδο ο νεαρός Jahi McMath κηρύχθηκε εγκεφαλικά νεκρός μετά από επιπλοκή σε εγχείρηση αμυγδαλεκτομής. Σε αυτή την περίπτωση , το νοσοκομείο McMath ήθελε να απενεργοποιήσει την τεχνική υποστήριξη, αλλά η οικογένειά του αντέδρασε και τον μετέφερε σε άλλο νοσοκομείο.
Σύμφωνα με τα ιατρικά και νομικά κριτήρια, τόσο η Munoz όσο και ο McMath ήταν επισήμως νεκροί όταν έπαψε να ζει ο εγκέφαλος.
Σύμφωνα με την UDDA- Ενιαίο πρωτόκολλο προσδιορισμού θανάτου- που καταρτίστηκε το 1981 και είναι αποδεκτό στις 50 πολιτείες των Η.Π.Α, ένας άνθρωπος είναι νεκρός όταν η καρδιαγγειακή λειτουργία τους πάει να λειτουργεί ή υπάρχει μη αναστρέψιμη βλάβη του εγκεφάλου.
Η έννοια UDDA έχει τις ρίζες της σε έναν ορισμό του 1968. Αν και η έννοια του εγκεφαλικού θανάτου είχε διατυπωθεί από το 1959 στη Μ. Βρετανία, ωστόσο το 1968, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ηarvard, ΗΠΑ, καθιερώθηκε ο ορισμός του εγκεφαλικού θανάτου και καθορίστηκαν όλες εκείνες οι δοκιμασίες, με τις οποίες ο κλινικός γιατρός θα μπορεί να τον διαπιστώσει με ασφάλεια.
Ο εγκεφαλικός θάνατος θεωρείται ως η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ζωής και θανάτου του ατόμου.
Έτσι, άνθρωποι με εγκεφαλικό θάνατο δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται θεραπευτικά ως ζώντες. Αυτοί υποβάλλονται σε κατάλληλη υποστήριξη προκειμένου να διατηρηθούν τα όργανα τους στην καλύτερη δυνατή βιολογική κατάσταση, ώστε να μπορούν να προσφέρουν ζωή σε άλλους ανθρώπους.
Στις ΗΠΑ, εκτός από την απώλεια των λειτουργιών του εγκεφαλικού στελέχους, συμπληρώνεται απαραίτητα και η απώλεια των λειτουργιών του φλοιού, η οποία επέρχεται σε πολύ σύντομο χρόνο μετά την παύση λειτουργίας του εγκεφαλικού στελέχους.
Ο κόσμος είναι τόσο μπερδεμένος με την έννοια του εγκεφαλικού θανάτου που σε δημοσκόπηση για το American Thinker, τον Ιανουάριο του 2004, όταν ερωτήθηκαν 1351 κάτοικοι του Οχάιο το 28% από αυτούς πίστευαν ότι ένας εγκεφαλικά νεκρός μπορεί να ακούει!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου