Διαχείριση των Δούλων

Η έννοια “επιστήμονας” και “μορφωμένος” δεν ταυτίζονται.

Μόρφωση είναι η πνευματική και ψυχική καλλιέργεια.
Αλήθεια αναρωτήθηκες γιατί δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη -στις ανεπτυγμένες τουλάχιστον χώρες- πανεπιστήμιο, εκπαιδευτήριο, υπουργείο, κάποιο τέλος πάντων επίσημο ίδρυμα, που να εκπαιδεύει τους ανθρώπους στην πρόληψη και την υγεία τους, την ευρωστία και την δύναμη τους; Αντιθέτως αποκαλούν «υπουργείο υγείας» ένα ίδρυμα αρρώστιας και θανάτου!! Αποκαλούν θεραπευτήρια τα νοσοκομεία που οι ασθενείς πεθαίνουν από λοιμώξεις που κολλάνε μέσα σε αυτά τα νοσηρά ιδρύματα! Λοιπόν, είναι απλό… αν τα αποκαλούσαν με το αληθινό τους όνομα ως αυτό δηλαδή που πραγματικά είναι «ιδρύματα θανάτου» τότε δεν θα πλήρωνες για να καταθέσεις εκεί ό,τι πολυτιμότερο διαθέτεις το ΣΘΕΝΟΣ σου και την Ζωή σου. Έτσι ακολουθώντας τις τεχνικές των κορυφαίων του είδους προπαγανδιστών (Στάλιν – Γκέμπελ) αλλάζουν οι αφέντες σου τα ονόματα και σου πλασάρουν τον θάνατο για ζωή, την αρρώστια για υγεία, την θρησκεία για πνευματικότητα, τα φίδια για θεούς, την υπακοή για αξία …  και τα καταπίνεις αμάσητα γιατί δεν φρόντισες να μορφωθείς.

Εκπαίδευση είναι η καλλιέργεια, με συστηματική διδασκαλία και άσκηση σε ειδικά ιδρύματα (σχολεία κ.ά.) των διανοητικών και σωματικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων κυρίως των παιδιών και των νέων, για να μπορέσουν να ασκήσουν κάποιες επαγγελματικές ή άλλες δραστηριότητες. Η εκπαίδευση δεν είναι μόρφωση. Μόρφωση δηλ. Μορφώνω, δίνω μορφή. Η μόρφωση είναι αυτοδημιούργητη από το ίδιο τον άνθρωπο. Είναι αποτέλεσμα προσωπικής Θέλησης κι ενασχόλησης του όντος με την διάκριση, την αποκωδικοποίηση, την χρήση και την σύνθεση της όποιας γνώσης του. Είναι αυτό που «μένει» όταν απογυμνώσουμε κάποιον από τα τυπικά του προσόντα, από την εκπαίδευση και τις γνώσεις του. Αυτή είναι η αξία ενός ανθρώπου, η μόρφωση του (η λειτουργικότητα του) κι όχι η εκπαίδευση του.

Οι οικονομολόγοι έχουν τόση σχέση με την οικονομία όση και οι μετεωρολόγοι με τον καιρό. Όσο μπορούν να επηρεάσουν οι δεύτεροι τον καιρό, άλλο τόσο μπορούν και οι πρώτοι την οικονομία. Την ίδια απολύτως ανύπαρκτη σχέση έχουν και οι θεολόγοι με κάποιον θεό, οι ασφαλιστές με την ασφάλεια, οι ψυχίατροι με την ψυχή, οι ψυχολόγοι με την λογική, οι ιατροί και οι φαρμακοβιομηχανίες με την υγεία σου, οι διαφημιστές με τις ανάγκες σου, οι τραπεζίτες με τα χρήματα σου, οι χρηματιστές με τις επενδύσεις σου, οι πολιτικοί με τα δικά σου συμφέροντα κλπ κλπ. Όλα -κι άλλα ανάλογα- επαγγέλματα αμόρφωτων, αεριτζίδικα κι επιστημονικοφανή, καταδυναστεύουν, ελέγχουν, κρατούν υπάκουο και ταπεινό στο μαντρί, το έγκλειστο – φυλακισμένο ανθρώπινο ζώο. Επαγγέλματα παρασιτικά για παρασιτικά ανθρωπάκια.

Επιστήμονες: Αμόρφωτοι Δούλοι της διαχείρισης
Όλοι αυτοί έλαβαν την εκπαίδευση των δούλων της διαχείρισης. Την εκπαίδευση των οικονομολόγων, των κοινωνιολόγων, των μάνατζερ, των δημοσιοσχεσιτών, των νομικών και των ψευδοειδικών κάθε είδους. Αυτή η εκπαίδευση είναι η εκπαίδευση των φτωχών κρατών και των ατάλαντων εκπαιδευόμενων. Γιατί; Γιατί πρώτον δεν έχει κόστος και δεύτερον δεν απαιτεί κανένα απολύτως προσόν, ούτε από αυτόν που την προσφέρει ούτε από αυτόν που την πραγματοποιεί.
Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Μια οικονομική ή μια νομική σχολή μπορεί να δημιουργηθεί ανά πάσα στιγμή, ακόμα και στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας. Πιο δύσκολο και δαπανηρό είναι να δημιουργηθεί μια σχολή κομμωτικής, παρά μια σχολή οικονομικών. Γιατί; Γιατί η δεύτερη δεν χρειάζεται καμία απολύτως υποδομή. Αρκεί να βρεις παγκάκια να κάθονται οι μαθητές και μπορεί κάποιος να τους κάνει όλους οικονομολόγους. Παίρνεις την πιο προηγμένη βιβλιογραφία την βγάζεις μια φωτοτυπία κι αρχίζεις να την διδάσκεις. Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.

Βιβλιογραφία, που βέβαια κι αυτή είναι της πλάκας, εφόσον το ίδιο το αντικείμενο της οικονομίας -σαν επιστήμη- είναι της πλάκας. Απλά, για λόγους βιτρίνας -που συμφέρει τόσο αυτούς που προσφέρουν αυτόν τον τύπο της εκπαίδευσης όσο κι αυτούς που την λαμβάνουν- συνήθως κλέβουν μαθήματα από άλλες ειδικότητες, για να κάνουν πιο περίπλοκο το μη αντικείμενό τους. Το κάνουν επιστημονικοφανές για να μπορούν κατόπιν οι εκπαιδευμένοι να δικαιολογήσουν τους μισθούς που θα ζητήσουν. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι ψυχίατροι- ψυχολόγοι – κοιωνιολόγοι και όλοι αυτοί οι διάφοροι -λόγοι που δεν έχουν απολύτως κανένα λόγο ύπαρξης σε μια κοινωνία ανθρώπων …αλλά σε κοινωνίες παρασίτων έχουν, γι’ αυτό άλλωστε και υπάρχουν.

Αυτά δηλαδή τα οποία έπρεπε να γνωρίζει περί ιδεολογιών ένας χειραφετημένος νοήμων εργάτης, οι αφέντες σου τα έκαναν εκπαιδευτική ύλη των οικονομικών επιστημών. Αυτά, που μέχρι τότε τα έκανε ένας εκπαιδευμένος κοινός δημόσιος υπάλληλος για να υπηρετήσει το κράτος, τα συγκέντρωσαν, τα κωδικοποίησαν και τα έκαναν “επιστήμη” διεθνών σχέσεων. Αυτά, που μέχρι τότε τα έκανε ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας στην πορεία του για την επιτυχία, τα συνέλεγαν και τα παρουσίαζαν σαν επιστήμη τους διεθνούς εμπορίου. Έκλεψαν και λίγα μαθηματικά και στατιστική και έτσι δημιούργησαν την κυρίαρχη επιστήμη της νέας εποχής.

Μια επιστήμη που δεν ανακαλύπτει τίποτε κι απλά μελετάει αυτά τα οποία έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν ερήμην των “επιστημόνων” της. Μελετάει αυτά τα οποία έγιναν και γίνονται και περιμένει να μελετήσει αυτά τα οποία πιθανόν να γίνουν στο μέλλον από κάποιους άλλους. Επιστήμη, που σταματάει στο πτυχίο και δεν ξεκινάει από αυτό, δεν είναι επιστήμη. Η επιστήμη ξεκινάει από το πτυχίο. Στο πτυχίο σταματάει η επαγγελματική κατάρτιση. Στο πτυχίο σταματάει η εκπαίδευση του τορναδόρου και του κομμωτή. Σε μαθαίνουν να κάνεις μερικά πράγματα κι απλά το πτυχίο πιστοποιεί την εκπαίδευσή σου, για να σ’ εμπιστευτεί ο εργοδότης σου, χωρίς να χρειαστεί να σε ελέγξει ο ίδιος. Αυτό δεν είναι μόρφωση!

Τέτοιου είδους ψευδοεπιστήμη είναι τα οικονομικά. Μαθαίνουν πέντε πράγματα και μ’ αυτά δουλεύουν. Μ’ αυτά βγάζουν το πλούσιο ή φτωχό μεροκάματό τους, που βέβαια δεν είναι επιστημονικό. Είναι σαν να εκπαιδεύεις γιατρούς με στόχο όχι να θεραπεύσουν τον καρκίνο, αλλά να τον περιγράφουν και να τον προβλέπουν κατά την διάρκεια της καταστροφικής του πορείας, όπως ακριβώς και κάνουν, όπως ακριβώς κάνουν και οι ψυχίατροι που δεν θεραπεύουν ποτέ κανέναν απλά περιγράφουν τι έχει !!! για να κερδίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες. Χρησιμοποιούν μεθόδους της στατιστικής, για να βρουν εγκαίρως πού θα κάνει μετάσταση και τι μέγεθος θα έχει αυτή. Να το βρουν εγκαίρως, για να κερδίσουν οι επενδυτές στοιχήματα.

Η Μαρξιστική Πανούκλα της «Σχολής της Φρανκφούρτης»
Επιστήμονες, που όχι μόνον δεν μπορούν να θεραπεύσουν τον καρκίνο, και δεκάδες άλλες ασθένειες, αλλά ούτε να τον μεταλλάξουν. Ακόμα και οι νέοι καρκίνοι στο αντικείμενό τους είναι προϊόν του κόπου κάποιων άλλων. Πιο πολλές είναι οι πιθανότητες να εφεύρει κάποιος μορφωμένος εργάτης ένα νέο οικονομικό μοντέλο, παρά ένας οικονομολόγος. Ας προσπαθήσει κάποιος να σκεφτεί τι κέρδισε η ανθρωπότητα από τους εκατοντάδες χιλιάδες οικονομολόγους, δικηγόρους, ασφαλιστές, θεολόγους, παπάδες, τραπεζίτες, ψυχιάτρους κλπ. κλπ. που μέχρι τώρα έχει εκπαιδεύσει. Ακόμα με τον Μαρξ ασχολούνται. Όλοι είναι υποκινούμενοι και ποτισμένοι από την μαρξιστική πανούκλα κι εκπορεύονται από την μιασματική «Σχολή της Φρανκφούρτης».

Αυτοί είναι οι αστείοι, αμόρφωτοι, λειτουργικά αναλφάβητοι κι άσχετοι -λόγοι της νέας εποχής. Μελετάνε τα φαινόμενα του αντικειμένου τους τα οποία δεν γνωρίζουν, και πολύ περισσότερο δεν το επηρεάζουν. Συρρέουν κατά κοπάδια για να εκπαιδευτούν εκ του ασφαλούς, γιατί αυτό συμφέρει τόσο τους ίδιους όσο και το σύστημα. Συμφέρει τους ίδιους με ένα πτυχίο της πλάκας να εισπράττουν μυθικό μισθό. Συμφέρει τους ίδιους να γίνονται “επιστήμονες” με ένα πτυχίο, που το μόνο προσόν το οποίο απαιτεί απ’ αυτούς είναι να μπορούν να περπατάνε στα δύο τους πόδια.

Είναι γνωστό ότι οι Beatles κατασκευάστηκαν από το Tavistock Institute του Λονδίνου και όλα τα τραγούδια τους γράφτηκαν από τον Theodor Adorno της “Σχολής της Φρανκφούρτης”με σκοπό να επηρεάσουν την κοινωνική αλλαγή. Ηθελαν να κάνουν τους δούλους να νοιώθουν ελεύθεροι, αποχαυνωμένοι και σημαντικοί. Ο Theodor Adorno επρόκειτο να τεθεί επικεφαλής της μονάδας «μουσικών σπουδών» και γι’ αυτό  στη «Theory of Modern Music»  (Θεωρία  για την σύγχρονη Μουσική)  προώθησε την ατονική Μουσική και έκανε προπαγανδιστικά δημοφιλή την ποπ μουσική ως όπλο για να καταστρέψει την κοινωνία. Προώθησε επίσης τις εκφυλισμένες μορφές  μουσικής οι οποίες διαδίδουν την ψυχική ασθένεια. Είπε: «Με την χρήση του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πέσουν στα γόνατα, εάν προωθηθεί ένα πνεύμα απαισιοδοξίας και απελπισίας».  Από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, (μαζί με τον Χορκχάιμερ)  μετανάστευσαν στο Χόλυγουντ. Η επέκταση των βίαιων βίντεο-παιχνιδιών, επίσης, υποστήριξαν τους στόχους της «Σχολής».

Στο βιβλίο του «The Closing of the American Mind» (Το κλείσιμο του Αμερικανικού μυαλού) , ο Άλαν Μπλούμ (Alan Bloom) παρατήρησε πως ο Μαρκούζε κατά τη δεκαετία του εξήντα απευθύνθηκε στους φοιτητές των πανεπιστημίων με ένα συνδυασμό  Μαρξ και  Φρόυντ. Στο «Eros and Civilization» και στο  «One Dimensional Man» (Έρως και Πολιτισμός και Ο μονοδιάστατος άνθρωπος) ο Μαρκούζε υποσχέθηκε ότι το τέλος του καπιταλισμού και της ψευδούς του συνείδησης θα οδηγήσει σε μια κοινωνία όπου οι μεγαλύτερες ικανοποιήσεις θα είναι σεξουαλικές. Η Ροκ μουσική αγγίζει την ίδια χορδή στους νέους. Κοινά έχουν την ελεύθερη σεξουαλική έκφραση, τον αναρχισμό, την αποκάλυψη του ανορθολογικού ασυνείδητου και την ελεύθερη πρόσβαση σε κάθε είδους παραλογισμό.

«Ο Δυτικός (Ελληνικός) πολιτισμός στις μέρες μας διέρχεται μια κρίση που είναι ουσιαστικά διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη. Άλλες κοινωνίες στο παρελθόν έχουν αλλάξει τους κοινωνικούς τους θεσμούς ή τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις υπό την επίδραση  εξωτερικών δυνάμεων ή την αργή ανάπτυξη της εσωτερικής εξέλιξης. Οι Έλληνες αντιμετώπισαν την θεμελιώδη μεταβολή των πεποιθήσεων τους και των θεσμικών τους οργάνων στην οποία στηρίζεται το σύνολο του ιστού της κοινωνικής ζωής, όταν τους επεβλήθη ο Χριστιανισμός. Ο Δυτικός – Ελληνικός πολιτισμός θα ξεριζωθεί από τα θεμέλια του τόσο στην φύση του όσο και στην παράδοση του και θα ανασυσταθεί σε ένα νέο οργανισμό που είναι τόσο τεχνητός όσο και μηχανικός, όπως ένα σύγχρονο εργοστάσιο.» Christopher Dawson. Enquiries into Religion and Culture  (Έρευνες για τη θρησκεία και τον πολιτισμό)

Η ACW Review εξέτασε το διαβρωτικό έργο της «Σχολής της Φρανκφούρτης», όπου μια ομάδα Εβραίων Γερμανών και Αμερικανών «επιστημόνων»  ανέπτυξαν μία ιδιαίτερα προκλητική και πρωτότυπη προοπτική στην σύγχρονη κοινωνία και τον πολιτισμό, με βάση τον Χέγκελ, τον Μαρξ, τον Φρόιντ και τον Βέμπερ. Η ιδέα τους για μια «πολιτιστική επανάσταση» ήταν στα σκαριά.

«Μέχρι τώρα», έγραψε ο Ιωσήφ, Κόμης de Maistre (1753-1821) ο οποίος ήταν Ελευθεροτέκτων, «τα έθνη, αφανίζονταν από την κατάκτηση, δηλαδή  την εισβολή: Αλλά εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ερώτημα. Μπορεί ένα έθνος να μην πεθάνει στο δικό του έδαφος, χωρίς επανεγκατάσταση ή εισβολή, επιτρέποντας τις μύγες της αποσύνθεσης να διαφθείρουν τον ίδιο τον πυρήνα αυτών των βασικών, πρωτότυπων και συστατικών αρχών που το κάνει αυτό που είναι;»

Η «Σχολή της Φρανκφούρτης» & Το Χιόνι Είναι Μαύρο
Τις ημέρες που ακολούθησαν την κατευθυνόμενη και απόλυτα ελεγχόμενη «επανάσταση» των Μπολσεβίκων στην Ρωσία, πίστευαν ότι «η επανάσταση των εργαζομένων» θα σαρώσει την Ευρώπη και τελικά, τις Ηνωμένες Πολιτείες. …Αλλά αυτό δεν έγινε. Προς το τέλος του 1922 η Κομμουνιστική Διεθνής (Κομιντέρν), άρχισε να εξετάζει ποιοί ήταν οι λόγοι. Με πρωτοβουλία του Λένιν διοργανώθηκε μία συνάντηση στο Ινστιτούτο Μάρξ-Έγκελς στην Μόσχα. Ο σκοπός της συνάντησης ήταν να διευκρινιστεί η μη εξάπλωση (της μιαρής ιδεοληψίας τους) και να δοθεί μία συγκεκριμένη εφαρμογή, σε μια μαρξιστική πολιτιστική επανάσταση.

Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Georg Lukacs, ένας Ούγγρος αριστοκράτης, ο γιος ενός τραπεζίτη, ο οποίος είχε γίνει κομμουνιστής κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ένας σκληρός θεωρητικός μαρξιστής που ανέπτυξε την ιδέα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΡΩΣ» (REVOLUTION AND EROS) -ΤΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΩΣ ΜΕΣΟ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ. Παρόντες ήταν και ο Γουίλι Μούζενμπεγκ που πρότεινε ως λύση να «οργανώσει τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσει ώστε να κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρωμάει.

Μόνο τότε, αφού θα έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες του και γίνει η ζωή αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου». «Ήταν», δήλωσε ο Ralph de Toledano (1916-2007) ο συντηρητικός συγγραφέας και συν-ιδρυτής του «National Review», μια συνάντηση, «ίσως πιο επιβλαβής για το δυτικό πολιτισμό από ό,τι η ίδια η επανάσταση των Μπολσεβίκων. Ο Λένιν πέθανε το 1924. Τώρα ο Στάλιν άρχισε να βλέπει τον Μούζενμπεγκ, τον Λούκατς και τους παρόμοιους «στοχαστές» ως «ρεβιζιονιστές». Τον Ιούνιο του 1940, ο Μούζενμπεγκ κατέφυγε στο νότο της Γαλλίας, όπου, με διαταγές του Στάλιν, μια ομάδα δολοφόνων της NKVD τον συνέλαβε και τον κρέμασε από ένα δέντρο.

Με τον όρο κριτική θεωρία αποκαλούμε τον άξονα κοινωνιολογικής σκέψης που αναπτύχθηκε από την «Σχολή της Φρανκφούρτης», μια ομάδα γερμανών επιστημόνων εβραϊκής καταγωγής, με κυριότερους τους Τ. Αντόρνο, Μ. Χόρκχαιμερ και Χ. Μαρκούζε. Αντικείμενο μελέτης της κριτικής θεωρίας αποτελεί η κοινωνία σαν αντίφαση, αφού ενώ από τη μια μεριά αποτελεί καρπό των ανθρώπινων δραστηριοτήτων από την άλλη αποκτά μια δική της αυτόνομη και ανεξάρτητη οντότητα.

Ο Λόρδος Bertrand Russell συνεργάσθηκε με την Σχολή της Φρανκφούρτης, στην προσπάθεια  για μία μαζική κοινωνική μηχανική και έριξε τους σπόρους το 1951 στο βιβλίο του, «Η επίδραση της επιστήμης στην κοινωνία». Έγραψε: «Η Φυσιολογία και η ψυχολογία παρέχουν τομείς για επιστημονική τεχνική, η οποία εξακολουθεί να αναμένει την ανάπτυξη». Η σημασία της ψυχολογίας της μάζας έχει αυξηθεί πάρα πολύ από την ανάπτυξη των σύγχρονων μεθόδων της προπαγάνδας. Από αυτές η πιο ισχυρή είναι αυτή που ονομάζεται «εκπαίδευση». Οι κοινωνικοί ψυχολόγοι του μέλλοντος θα έχουν μια σειρά από μαθήματα για τα  παιδιά της σχολικής ηλικίας για τα οποία θα δοκιμάσουν διαφορετικές μεθόδους για να παράγουν μια ακλόνητη πεποίθηση πως «το χιόνι είναι μαύρο».  Θα εμφανιστούν σύντομα και άλλες τεχνικές.

Πρώτον, πως η επιρροή του σπιτιού είναι  καταστροφική. Δεύτερον, ότι δεν μπορούν να γίνουν πολλά, εκτός αν η κατήχηση αρχίζει πριν από την ηλικία των δέκα. Τρίτον, ότι οι στίχοι μαζί με τη μουσική και με τη διαρκή επανάληψη είναι πολύ αποτελεσματικοί. Τέταρτον, η άποψη ότι το χιόνι είναι λευκό, πρέπει να θεωρηθεί ότι δείχνει μια νοσηρή επιθυμία για εκκεντρικότητα.

Ανήκει στους μελλοντικούς επιστήμονες να επιβάλλουν τα αξιώματα αυτά και να ανακαλύψουν πόσο ακριβώς κοστίζει ανά κεφαλή για να κάνουν τα παιδιά να πιστεύουν ότι το «χιόνι είναι μαύρο» και πόσο λιγότερο θα κόστιζε να τους κάνει να πιστεύουν ότι είναι σκούρο γκρι. Όταν τελειοποιηθεί η τεχνική, κάθε κυβέρνηση που έχει αναλάβει την ευθύνη της εκπαίδευσης για μια γενιά θα είναι σε θέση να ελέγξει τα θέματά της με ασφάλεια χωρίς την ανάγκη στρατών ή αστυνομικών.» Αυτή είναι η «πολιτική ορθότητα»… απλά και κατανοητά…

Γράφοντας στα 1992 στο Fidelio Magazine, στο άρθρο «Η Σχολή της Φρανκφούρτης και η πολιτική ορθότητα», ο Michael Minnicino παρατήρησε πως οι κληρονόμοι του Μαρκούζε και του Αντόρνο κυριαρχούν πλέον πλήρως τα πανεπιστήμια, «διδάσκοντας στους δικούς τους μαθητές να αντικαταστήσουν την λογική (λευκό χιόνι) με «πολιτικώς ορθές» τελετουργικές ασκήσεις. (μαύρο χιόνι). Υπάρχουν πολύ λίγα θεωρητικά βιβλία για τις τέχνες, τα γράμματα, ή την γλώσσα που δημοσιεύονται σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρώπη, που δεν αναγνωρίζουν ανοιχτά το χρέος τους προς την Σχολή της Φρανκφούρτης. Το κυνήγι μαγισσών στις σημερινές πανεπιστημιουπόλεις είναι απλώς η εφαρμογή της έννοιας του Μαρκούζε για την «κατασταλτική ανοχή» και «ανοχή για κινήματα από την αριστερά, αλλά μισαλλοδοξία για κινήματα από την δεξιά» που επιβάλλονται από τους μαθητές της Σχολής της Φρανκφούρτης».

Είναι προς όφελος του συστήματος η δημιουργία νέων, ανύπαρκτων, «επιστημών»
Των “ειδικών” του μάρκετινγκ, του μάνατζμεντ, των δημοσίων σχέσεων, του διεθνούς εμπορίου, των ψυχιάτρων, των ψυχολόγων, των κοινωνιολόγων κλπ.  αυτό είναι το ζητούμενο για το σύστημα. Να δημιουργήσουν ψευδοεπιστήμονες και να τους φορτώσουν στην παραγωγή. Να δημιουργήσουν συμμάχους, τους οποίους δεν θα τους πληρώνουν οι ίδιοι, αλλά θα πληρώνονται από την αγορά και άρα θα πληρώνονται εις βάρος αυτών που παράγουν και είναι οι εργάτες. Να δημιουργήσουν εκαιδευμένους, που δεν θ’ αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους ως κοινούς εργάτες.

Η μόρφωση είναι κάτι προσωπικό, που δεν έχει σχέση με την επιστημονική εκπαίδευση. Δεν έχει σχέση με εκπαιδευτικά χρονοδιαγράμματα. Ο άνθρωπος, για όσο διάστημα ζει, μορφώνεται. Η μόρφωση έχει σχέση με την κουλτούρα που φέρει η κάθε κοινωνία. Αυτόν τον πολιτισμό τα μέλη της τον εισπράττουν από όλες τις δυνατές πηγές, όπως η οικογένεια, η γειτονιά, το σχολείο, ο έρωτας και η εργασία. Υπάρχουν βαθύτατα μορφωμένοι άνθρωποι, που δεν έχουν πάει καθόλου στο σχολείο. Άνθρωποι, που ενδιαφέρονταν για τον εαυτό τους και το περιβάλλον τους και μόρφωσαν μια άποψη μέσα από την γνώση, την αναζήτηση και την κρίση τους. Υπάρχουν ανεκπαίδευτοι άνθρωποι, που μορφώθηκαν άριστα και έγιναν ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Αποκλειστικός στόχος της μόρφωσης είναι να σε κάνει άνθρωπο κι όχι επιστήμονα.

Η μόρφωση σε αλλάζει ως άνθρωπο, εφόσον σε κάνει κοινωνό του όποιου πολιτισμικού μοντέλου επιλέγεις ν’ ακολουθήσεις. Η ανώτατη εκπαίδευση δεν έχει σχέση με τη διαδικασία αυτήν. Έχει σχέση με την μύηση στο αντικείμενο κάποιας επιστήμης. Εκπαιδεύεται κάποιος να γνωρίζει κάτι συγκεκριμένο. Εκπαιδεύεται για παράδειγμα κάποιος να χειρίζεται έναν τόρνο. Μόλις μάθει να τον χειρίζεται, γίνεται διαφορετικός άνθρωπος απ’ ό,τι ήταν κατά την εποχή που δεν το γνώριζε; Όχι φυσικά, σε τίποτε δεν τον αλλάζει εσωτερικά αυτό. Κάτι ανάλογο γίνεται και με την επιστημονική εκπαίδευση. Εκπαιδεύεσαι να γίνεις μηχανικός ή γιατρός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εξαιτίας αυτής της εκπαίδευσης αλλάζεις ως άνθρωπος. Υπάρχουν επιστήμονες, που είναι απαράδεκτοι ως άνθρωποι. Είναι στην κυριολεξία απολίτιστοι και βάρβαροι κι άρα αμόρφωτοι.

Η επιστημονική γνώση δεν σε αλλάζει και πολύ περισσότερο δεν μπορεί από μόνη της να σε κάνει ΑΝΘΡΩΠΟ. Σε κάνει επιστήμονα. Η μόρφωση μόνον σε κάνει ΑΝΘΡΩΠΟ κι αυτό δεν το έχουν καταφέρει ως άτομα πολλοί επιστήμονες. Υπάρχουν επιστήμονες που λειτουργούν και είναι σαν μηχανές παραγωγής γνώσης. Μηχανές, που, για να επιτύχουν τους στόχους τους, μπορούν να κάνουν μέχρι και εγκλήματα. Το σύστημα καλλιεργεί την παρανόηση μεταξύ μόρφωσης και εκπαίδευσης, γιατί οι δικοί του άνθρωποι είναι αυτοί οι οποίοι επωφελούνται οικονομικά εξαιτίας αυτής της παρανόησης. Η έννοια «επιστήμονας» και «μορφωμένος» δεν ταυτίζονται. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα. Σπάνια συμβαδίζουν και δεν είναι αλληλοεξαρτώμενα. Το αντίθετο του εκπαιδευμένου είναι ο ανεκπαίδευτος. Το αντίθετο δηλαδή του επιστήμονα είναι ο μη επιστήμονας και όχι ο αμόρφωτος ή ο αγράμματος. Το αντίθετο του μορφωμένου είναι ο αμόρφωτος, ο απολίτιστος και όχι ο ανεκπαίδευτος ή ο αγράμματος.

Ένας μορφωμένος απλά μορφώνεται πιο εύκολα όταν είναι εγγράμματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να μορφωθεί εξίσου καλά και ένας αγράμματος. Ένας επιστήμονας είναι υποχρεωτικά εγγράμματος, γιατί σε άλλη περίπτωση δεν μπορεί να εκπαιδευτεί. Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι δεδομένα.

Η μόρφωση είναι το ταξίδι της ζωής. Ένα ταξίδι που ξεκινάει από την εποχή που μπουσουλάμε στα τέσσερα και δεν τελειώνει γιατί είναι άχρονο κι αέναο. Ένα ταξίδι, που μέσα του υπάρχουν όλα όσα γνωρίζουμε. Όλα όσα βλέπουμε, ακούμε, νοιώθουμε, μυρίζουμε, σκεφτόμαστε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Εμπεριέχει αλλαγή, λειτουργικότητα, νοητική και συναισθηματική γνώση.

Η εκπαίδευση μοιάζει με “ταξίδι”, αλλά δεν είναι. Είναι μια συγκεκριμένη μηχανιστική διαδρομή, όπως αυτήν που κάνει κάποιος καθημερινά κι επαναλαμβανόμενα. Όπως μπορεί κάποιος να πηγαίνει κάθε μέρα στην δουλειά του μηχανιστικά χωρίς να ταξιδεύει, έτσι μπορεί κάποιος να είναι επιστήμονας, χωρίς να είναι μορφωμένος. Οι γραμματικές γνώσεις είναι ένα όχημα, που βοηθά στην μετακίνηση. Είτε αυτή η μετακίνηση αφορά τη διαδρομή της δουλειάς είτε το ταξίδι. Αυτό το όχημα είναι υποχρεωτικό για την διαδρομή μιας καλής δουλειάς, αλλά όχι και για το ταξίδι της ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτοκίνητο και δεν έχουν ταξιδέψει ποτέ και άλλοι οι οποίοι ταξιδεύουν συνεχώς, χωρίς να το διαθέτουν. Υπάρχουν άνθρωποι αγράμματοι, που κάθε μέρα μαθαίνουν νέα πράγματα και άνθρωποι εγγράμματοι, που, πέρα από τα της δουλειάς τους, δεν διαβάζουν ούτε βιβλία με ανέκδοτα.

Όταν κάποιος παραμένει με τις γενικές γνώσεις που είχε κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ευνόητο είναι ότι παραμένει αμόρφωτος ακόμα κι αν έχει πάρει διδακτορικό Α.Ε.Ι.. Ένα πολυτεχνείο μπορεί να σε κάνει επιστήμονα, αλλά όχι να σε μορφώσει. Μια οικονομική ή ψυχιατρική σχολή δεν σε κάνει τίποτε απολύτως. Όπως πηγαίνεις σ’ αυτήν έτσι φεύγεις. Απλά μαθαίνεις λίγο καλύτερα την γλώσσα, για να παριστάνεις πιο πειστικά τον “μορφωμένο”. Την μαθαίνεις για να κρύβεσαι, όταν μπουρδολογείς ή όταν λες ψέματα κι απαιτείς την πληρωμή σου.

Ο πραγματικός επιστήμονας, είτε γιατρός είτε οτιδήποτε άλλο, μπορεί να ελεγχθεί μέσω της εργασίας του. Οι σπουδές σ’ αυτούς τους χώρους και σ’ οποιοδήποτε σημείο της Γης είναι δύσκολες κι επίπονες. Ο επιστήμονας αυτού του τύπου, επειδή αναλαμβάνει ευθύνες, που είναι δυνατό να ελεγχθούν, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάρει τίτλους χωρίς κόπο. Όμως τι συμβαίνει μ’ αυτούς των οποίων οι σπουδές έχουν θεωρητικό χαρακτήρα; Πώς μπορεί να ελεγχθεί ένας πολιτικός επιστήμονας; Ο άρρωστος όταν θεραπεύεται ή ο πολίτης όταν περνά μία γέφυρα, ελέγχει τον επιστήμονα. Πώς είναι όμως δυνατό να ελεγχθούν όλοι αυτοί οι κηφήνες, που εντάσσονται στο σύστημα παριστάνοντας τους ειδικούς;

Δικηγόροι, οι ειδικοί του τίποτα.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν στην περίπτωση των δικηγόρων. Οι δικηγόροι είναι μια ειδική περίπτωση στον χώρο της μηχανιστικής νόησης. Είναι οι ευνούχοι της διάνοιας. Αντιπροσωπεύουν μια επιστήμη που έχει αντικείμενό της το τίποτα και οι λειτουργοί της αυτό το αντικείμενο υπηρετούν. Οι δικηγόροι είναι οι ειδικοί του τίποτα. Επί πληρωμή, με τα ίδια επιχειρήματα, με βάση τους ίδιους νόμους και την ίδια λογική, υπερασπίζονται ή κατηγορούν οποιονδήποτε ή οτιδήποτε εμφανιστεί ως πελάτης τους και βέβαια μπορεί να πληρώσει την αμοιβή τους.

Είτε υπερασπίζονται τον ισχυρότερο άνθρωπο, είτε ένα άλογο, τα ίδια πράγματα θα ισχυριστούν για τους ίδιους λόγους. Ο ισχυρός άνθρωπος όμως παραμένει ισχυρός και πάντα τον χωρίζει η ίδια απόσταση από το άλογο. Ο ισχυρός, όταν δικαιώνεται, κερδίζει αθανασία, αιώνια δόξα και άπειρο πλούτο, ενώ το άλογο κερδίζει το δικαίωμα της επιβίωσης. Μόνον οι δικηγόροι παραμένουν ίδιοι, εισπράττοντας τα ίδια χρήματα και την ίδια δόξα, εξαιτίας του έργου τους. Το όλο πρόβλημα δηλαδή γι’ ανθρώπους κι άλογα, όταν έχουν πρόβλημα διαφήμισης ή δυσφήμισης, είναι να εξασφαλίσουν τα χρήματα που απαιτούν ως αμοιβή οι δικηγόροι. Από εκεί και πέρα θα εξασφαλίσουν τη συνεργασία τους.

Σκέψου ποιο είναι το έργο τους και ποια είναι η αξία αυτού του έργου; Οι δικηγόροι είναι καλά εκπαιδευμένοι και λειτουργικά αναλφάβητοι άνθρωποι που το έργο τους δεν έχει απολύτως καμιά πρακτική αξία. Είτε αυτό το έργο διατηρηθεί είτε χαθεί, είναι το ίδιο και το αυτό. Είτε ένας δικηγόρος ζει είτε πεθάνει, δεν υπάρχει απώλεια στον χώρο του πνεύματος. Υπάρχει ζημιά ή απώλεια μόνο για τον ίδιο τον δικηγόρο ή τον πελάτη του. Αν καίγαμε όλα τα βιβλία της δικηγορικής εκπαίδευσης δεν θα χάναμε απολύτως τίποτε και θα άδειαζαν οι βιβλιοθήκες από τόνους σαβούρας.

Οι δικηγόροι στο πραγματικό επίπεδο της νοητικής δημιουργίας ασχολούνται με το τίποτα και με πολύ κόπο παράγουν τίποτε. Ένας δικηγόρος δηλαδή μπορεί να δουλεύει άπειρες ώρες και το τελικό αποτέλεσμα του κόπου του να είναι το απόλυτο τίποτε. Είναι σαν να κάθεται κάποιος ατέλειωτες ώρες και να λύνει πάζλ επί πληρωμή. Είτε τα λύσει, είτε όχι, είναι για την κοινωνία το ίδιο και το αυτό. Αν κάποιος κερδίζει κάποια δόξα από αυτήν τη δραστηριότητα, είναι ο δημιουργός των πάζλ και όχι ο καθημερινός λύτης.

Αν δηλαδή υπάρχει “δόξα” στην νομική επιστήμη, αυτή ανήκει στους νομοθέτες και όχι στους δικηγόρους που χειρίζονται τον νόμο. Ο δικηγόρος ως επιστήμονας, δεν αλλάζει μέσα στον χρόνο. Ό,τι νόμο του δώσεις, αυτόν θα χειριστεί, σαν μηχάνημα. Ο νόμος αλλάζει και βελτιώνεται όσο βελτιώνονται τα λειτουργικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας, αλλά ο νόμος είναι αρμοδιότητα —και άρα έργο— του νομοθέτη. Νομοθέτες είναι οι σημαντικότεροι άνθρωποι της κοινωνίας.

Οι πιο ισχυροί, οι πιο μορφωμένοι και ταυτόχρονα οι πιο ευαίσθητοι άνθρωποι της κοινωνίας. Ο δικηγόρος, ως επιστήμονας, δεν διεκδικεί καμιά μεγάλη δόξα. Δεν διεκδικεί όχι απλά δόξα νομοθέτη, αλλά ούτε καν δόξα επιστήμονα, όπως δικαίως διεκδικούν όλοι οι υπόλοιποι επιστήμονες που καλλιεργούν την επιστήμη τους. Δεν είναι μηχανικός, του οποίου η εργασία μπορεί να είναι μια σημαντική μελέτη, που μπορεί να περάσει ως κληρονομιά στις επόμενες γενιές.

Δεν είναι γιατρός, που η εργασία του θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από μια τρομακτική αρρώστια. Δεν είναι φυσικός, που η εργασία του θα γίνει ένα πολύτιμο λιθαράκι, που θ’ αναπτύξει τον ανθρώπινο πολιτισμό και βέβαια θα βοηθήσει τον άνθρωπο να κατανοήσει καλύτερα τον κόσμο όπου ζει. Δεν είναι φιλόσοφος, που η σκέψη του θα δώσει λύσεις σε μεγάλα κοινωνικά προβλήματα και θα βοηθήσει την ανθρώπινη κοινωνία.

Όλοι αυτοί οι επιβήτορες του χώρου του πνεύματος είναι πολύτιμοι για την ανθρωπότητα. Κάθε φορά που γεννιούνται, είναι γιορτή για την ανθρωπότητα. Χαίρεται η ανθρωπότητα όταν αυτοί γεννιούνται και βέβαια θρηνεί όταν αυτοί πεθαίνουν. Μπορεί να φανταστεί ο αναγνώστης πώς θα ήταν η ανθρωπότητα σήμερα χωρίς την παρουσία όλων αυτών των πολύτιμων ανθρώπων; Τίποτε από αυτά που απολαμβάνουμε και μας δίνουν χαρά δεν θα είχαμε στη διάθεσή μας. Από ένα αυτοκίνητο, που μας λύνει τα καθημερινά προβλήματα μετακίνησης, μέχρι ένα θαυματουργό φάρμακο, που μας σώζει στην κυριολεξία την ζωή, όλα είναι δικές τους δημιουργίες.

Αντίθετα μ’ αυτούς, οι δικηγόροι δεν δημιούργησαν ποτέ τίποτε. Η εξουσία και οι άνθρωποι δημιουργούν του νόμους και οι δικηγόροι απλά τους χειρίζονται, για να διευθετήσουν υποθέσεις πελατών τους. Ό,τι σχέση έχει ένας ταξιτζής με την τεχνολογία της Mercedes -επειδή το ταξί του είναι τέτοιο- τόση έχει κι ένας δικηγόρος με τον νόμο. Και οι δύο είναι απλοί χειριστές και βγάζουν το μεροκάματό τους από το μέσον, που για να δημιουργηθεί απαιτεί τεράστια λειτουργική γνώση.

Το σύνολο του έργου τους να χαθεί και το σύνολο των ζώντων δικηγόρων να πεθάνει, η ανθρωπότητα δεν θ’ αντιληφθεί τίποτε απολύτως ως απώλεια. Όπως δεν θα χαθεί η Mercedes και η τεχνολογία της αν χαθούν οι ταξιτζήδες, έτσι δεν θα ζημιωθεί κι ο νόμος, αν χαθούν οι δικηγόροι. Μάλιστα, αν δεν υπήρχαν καθόλου δικηγόροι, η κοινωνία θα ήταν καλύτερη. Γιατί τους καλύτερους δικηγόρους τους χρησιμοποιούν οι κλέφτες, οι ναρκέμποροι, οι εξουσιαστές για να δικαιολογούν τις αθλιότητές τους και ν’ αποφεύγουν την τιμωρία.

Οι σπιούνοι των φεουδαρχών ή οι παπάδες των επισκόπων ήταν οι δικηγόροι των ισχυρών του Μεσαίωνα. Αυτοί ήταν που έβαζαν τον κόσμο στη λογική του παραλόγου του Μεσαίωνα. Αυτοί απαιτούσαν, με βάση τον νόμο, να τιμωρούνται οι φτωχοί για μοιχεία κι οι ίδιοι υπερασπίζονταν -και πάλι με βάση τον νόμο- το δικαίωμα των φεουδαρχών να κλέβουν την παρθενία των νεαρών γυναικών την παραμονή του γάμου τους. Αυτοί ζητούσαν από τον λαό εγκράτεια και υπομονή και την ίδια ώρα υπερασπίζονταν διεφθαρμένους επισκόπους.

Σήμερα οι ίδιοι δικηγόροι υπερασπίζονται τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία. Όχι βέβαια γιατί είναι ρομαντικοί ή γιατί άλλαξαν με το πέρασμα του χρόνου. Τα υπερασπίζονται, γιατί υπάρχουν οι αντίστοιχοι νόμοι. Η θέσπιση αυτών των νόμων ήταν έργο των ρομαντικών κι απαίτησαν τόνους ανθρώπινου αίματος. Οι ρομαντικοί με άπειρο ρίσκο ήταν αυτοί που άλλαξαν τον νόμο, πολεμώντας με τους δικηγόρους των ισχυρών.

Η δουλεία έγινε δουλειά.
Οι απόψεις του Αριστοτέλη για τη δουλεία, όπως διατυπώνονται στο πρώτο βιβλίο των Πολιτικών, είναι τόσο σαφείς που δεν αφήνουν ούτε το ελάχιστο περιθώριο παρεξηγήσεων: «…αυτό που με την δύναμη του νου του μπορεί να προβλέπει είναι από την ίδια του την φύση εξουσιαστικό και κυριαρχικό, ενώ εκείνο που μπορεί να εκτελεί με το σώμα ό,τι επιτάσσει αυτό που ασκεί εξουσία είναι από την φύση του προορισμένο να εξουσιάζεται και να υπηρετεί. Γι’ αυτό το δουλοκτήτη και το δούλο τους ενώνει ένα κοινό συμφέρον».

Με άλλα λόγια, ο δούλος είναι δούλος σύμφωνα με τη φύση, αφού στερείται της δυνατότητας του να προβλέπει, λόγω νοητικής αδυναμίας, ενώ ο αφέντης, ακριβώς λόγω αυτών των δυνατοτήτων (νοητική δύναμη και πρόβλεψη), αποκτά την ισχύ της απόκτησης και διαχείρισης των δούλων, επίσης από την φύση. Βρισκόμαστε μπροστά στην διαμόρφωση μιας ιεραρχίας ανάμεσα στους ανθρώπους με κριτήριο τις νοητικές δυνατότητες, που ο Αριστοτέλης την τοποθετεί στην βάση του αμοιβαίου συμφέροντος, απαλλάσσοντάς την από την ευθύνη της άμετρης και παράλογης εξουσίας που θα έφερνε στο προσκήνιο το ζήτημα της κοινωνικής αδικίας και ανισότητας.

Για τον Αριστοτέλη δεν τίθεται κανένα θέμα επιβαλλόμενης εξουσίας ή καταπίεσης, αφού οι σχέσεις αυτές δεν έχουν σκοπό ούτε την εκμετάλλευση ούτε την προσωπική επιβολή, αλλά ρυθμίζονται από την φύση προς επίτευξη της από κοινού επιβίωσης. Ο δούλος έχει όφελος να υπηρετεί τον αφέντη γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να επιβιώσει, όπως το σώμα ωφελείται (κι ως εκ τούτου οφείλει) να υπηρετεί το πνεύμα, αφού μόνο του είναι ανίκανο να πετύχει το ζην -πόσο μάλλον το ευ ζην. Κι αυτή είναι η βαθύτερη έννοια της συνύπαρξης, που δεν αποσκοπεί μόνο στην ψυχική ολοκλήρωση της συναναστροφής, αλλά και στην εκπλήρωση των προϋποθέσεων που θα εξασφαλίσουν σε πρώτο στάδιο την επιβίωση και κατ’ επέκταση -σπουδαιότερο- την ευδαιμονία.

Ο Αριστοτέλης γίνεται ακόμη πιο επεξηγηματικός επικαλούμενος το διαχωρισμό ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή: «Τα έμψυχα αποτελούνται πρώτα – πρώτα από ψυχή και σώμα, και απ’ αυτά το ένα είναι προορισμένο από την ίδια τη φύση να εξουσιάζει και το άλλο να εξουσιάζεται. Πρέπει βεβαίως να αναζητούμε την φύση των όντων σ’ εκείνα που είναι φυσιολογικά και όχι εκφυλισμένα. Γι’ αυτό πρέπει να εξετάσουμε τον άνθρωπο που βρίσκεται σε άριστη σωματική και ψυχική κατάσταση, στον οποίο ακριβώς είναι φανερό τούτο. Διότι στους φαύλους ανθρώπους ή σ’ εκείνους που βρίσκονται σε κακή κατάσταση θα μπορούσε να φανεί ότι το σώμα συχνά εξουσιάζει την ψυχή λόγω της κακής και μη φυσιολογικής κατάστασής τους».

Η υποταγή του σώματος στην ψυχή κρίνεται απολύτως δεδομένη μέσα στο πλαίσιο της φυσιολογικής συνθήκης αναφορικά με την ανθρώπινη ύπαρξη, αφού σε διαφορετική περίπτωση τα πάντα οδηγούνται στον εκφυλισμό και την φαυλότητα. Ο άνθρωπος που δεν καταφέρνει να χαλιναγωγήσει τα σωματικά του πάθη είναι ο αποκτηνωμένος, ο μη φυσιολογικός, δηλαδή ο άνθρωπος που δε θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως παράδειγμα προκειμένου να προχωρήσει κανείς σε βαθύτερες ανθρωπολογικές παρατηρήσεις.

«Απ’ αυτά προκύπτει καθαρά ότι είναι φυσικό και συμφέρον να εξουσιάζεται το σώμα από την ψυχή και οι άλογες – ορεκτικές δυνάμεις από το νου και το έλλογο μέρος της ψυχής, ενώ η ισότιμη ή αντίστροφη σχέση εξουσίας είναι επιζήμια για όλα τα μέρη». Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο Αριστοτέλης διαχωρίζει και τους ανθρώπους.

Κι όπως είναι επιζήμιο να υποτάσσεται η ψυχή στο σώμα, έτσι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να διανοηθούμε την υποταγή των ανώτερων πνευματικά (αφεντάδων) στους κατώτερους (δούλους): «Όσοι λοιπόν άνθρωποι διαφέρουν από τους άλλους ανθρώπους όσο η ψυχή από το σώμα και ο άνθρωπος από το θηρίο αυτοί είναι από την ίδια την φύση τους δούλοι και το καλύτερο γι’ αυτούς είναι να ζουν σύμφωνα μ’ αυτή την σχέση εξουσίας. Είναι λοιπόν από την φύση του δούλος εκείνος ο οποίος είναι τόσο μόνο μέτοχος της λογικής δύναμης της ψυχής όσο χρειάζεται για να αντιλαμβάνεται τι είναι και τι δεν είναι λογικό, χωρίς όμως να διαθέτει ο ίδιος επαρκώς την εν λόγω δύναμη».

Σήμερα αυτοί οι δούλοι μετατράπηκαν είτε σε εκπαιδευμένους επιστήμονες, είτε σε εργάτες. Εξακολουθητικά όμως είναι δούλοι κι εξακολουθητικά υπακούουν στον αφέντη τους, διαφορετικά δεν είναι ικανοί να επιβιώσουν. Ο Αριστοτέλης απεδείχθη έτη φωτός μπροστά από την εποχή του απλώς και μόνο παρατηρώντας την φυσική ακολουθία των πραγμάτων, χωρίς να προπαγανδίζει εθελοτυφλώντας, όπως μερικά χρόνια αργότερα ο χριστιανισμός με τους μαραγκούς και τους ψαράδες, κι ακολουθούμενος παραπόδας από τον Μαρξ, με την «Σχολή της Φρανκφούρτης» στην Δύση, όπου το Χιόνι Είναι Μαύρο (αμφότεροι εκπορεύονται από την μιαρή “Mystery Babylon”) που διαστρεβλώσαν τις φυσικές τάξεις στο γνωστό εκτρωματικό παρά φύση έργο τους, που επεβλήθη με τόνους αίματος στα κομμουνιστικά και ναζιστικά καθεστώτα και έχει ποτίσει με δηλητήριο το DNA της Νέας Τάξης.

Δούλος ή Αφέντης, μέση τάξη δεν υπάρχει.
Τώρα αν νομίζεις ότι αφέντης είναι όποιος έχει πολλά λεφτά, σε ενημερώνω ότι αφέντης είναι όποιος έχει πολλούς δούλους στην δούλεψη του, τα χρήματα είναι δευτερεύοντα, η δύναμη του είναι οι δούλοι του. Σκέψου τον Mark Zuckerberg π.χ. χωρίς δούλους αλλά με πολλά λεφτά. Δεν είναι Αφέντης, είναι απλά πλούσιος. Οι δούλοι είναι που του δίνουν αξία και τον καθιστούν αφέντη. Απλά δεν τους αποκαλεί «δούλους» είναι μη πολιτικά ορθό και ρατσιστικό κι άρα τους αποκαλεί «μέλη της κοινότητας του» …που όμως δουλεύουν γι’ αυτόν. Είναι τα προϊόντα του (οι δούλοι του) η αξία της επιχείρησης του, όπως είναι οι δούλοι η αξία των θρησκειών, των πολιτικών των τραπεζών των κάθε είδους κοινωνικών κλειστών μηχανιστικών συστημάτων.  Απλώς έχουν διαφορετικές ονομασίες για να μπερδεύονται με την μη πολιτικά ορθή λέξη «δούλοι».

Σκέψου, τι θα ήταν τα «κοινωνικά δίκτυα» χωρίς τους αφελείς, οι πολιτικοί χωρίς τους ψηφοφόρους, οι παπάδες χωρίς τους πιστούς, οι ψυχίατροι χωρίς τους ανθρώπους, οι γιατροί χωρίς τους ασθενείς, οι φαρμακοβιομηχανίες και οι δικηγόροι χωρίς όλους αυτούς τους αμόρφωτους απατεώνες;  Απλώς δεν τους αποκαλούν δούλους αλλά κάπως αλλιώς… πιο εξωτικά και κόσμια !

Από τον κύριο όγκο των παραγωγικών επιχειρήσεων και τις τεράστιες γεωργικές εκτάσεις μέχρι και τις φαινομενικές κυβερνήσεις όλων των κρατών τα πάντα είτε ανήκουν είτε ελέγχονται ως ιδιοκτησία από μια πολύ μικρή μειοψηφία ανθρώπων. Λίγοι ιδιοκτήτες, χωρίς όνομα, οι οποίοι κρύβονται πίσω από διάσημες πολυεθνικές εταιρείες, σαρώνουν τα πάντα. Εξαγοράζουν ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει, δημιουργώντας μονοπώλια, με στρατιές δούλων που κάνουν τον Μεσαίωνα να φαντάζει ασήμαντη παιδική χαρά.

Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει ελπίδα επιβίωσης στην Δύση, όταν ένα τίποτα όπως η Καρντάσιαν, με μόνο εφόδιο τον κώλο της γίνεται δισεκατομμυριούχος, την στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποί δεν μπορούν να επιβιώσουν και δεν έχουν πρόσβαση σε τροφή και νερό; Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει οποιαδήποτε κοινωνική ασφάλεια, όταν ένας νεκρός Χριστός με την συμμορία τους και τα παραμάγαζα του βγάζουν αφορολόγητο κέρδος από τους μισθούς εκείνους, τους οποίους θα εισπράξουν χιλιάδες ζωντανοί εργαζόμενοι στο σύνολο της παραγωγικής τους ζωής;

Μέσω περίεργων χρηματοπιστωτικών παιχνιδιών πολύ συγκεκριμένοι αφέντες (χωρίς όνομα, επαναλαμβάνω. Οι αληθινοί Αφέντες, οι πραγματικά πολύ πλούσιοι, είναι ελάχιστοι και χωρίς όνομα) έχουν αποκτήσει μια συντριπτική υπεροχή έναντι του επιχειρηματιών και των παραγωγών και τους συνθλίβουν. Αρπάζουν τα πάντα και τα διαχειρίζονται με βάση την δική τους κρυφή ατζέντα και αδιαφορούν για τους δούλους τους. Αρπάζουν τα παραγωγικά μέσα από τους ίδιους τους δημιουργούς τους και τους αλλάζουν προσανατολισμό.

Καθημερινά παραγωγικές επιχειρήσεις μετατρέπονται σε εμπορικού τύπου παράγκες. Καθημερινά μπαίνουν λουκέτα σε εργοστάσια, βυθίζοντας στην άβυσσο της ανεργίας εκατομμύρια ανθρώπους. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί κάποιοι χτίζουν την Νέα Εποχή, που -δυστυχώς για τους λαούς- δεν έχει το αντίστοιχο παραγωγικό τους πρόσωπο. Είναι αόρατα, άυλα και μη παραγωγικά. Το χειρότερο δε, δεν χρειάζονται πλέον νοήμονες δούλους. Γι’ αυτό και η εποίκηση της Δύσης με χαμηλότερης νοημοσύνης όντα. Εχουν πλέον Τεχνητή Νοημοσύνη οι δούλοι δεν είναι απαραίτητο να σκέφτονται πλέον, αρκεί να έχουν γερά χέρια και πόδια και να γεννούν σαν κουνέλια.

Πολεμιστής σημαίνει αυτός που αναλαμβάνει την ΕΥΘΥΝΗ της ζωής του
«O άνθρωπος πορεύεται προς την γνώση (μόρφωση) όπως πορεύεται προς τον πόλεμο, σε αδιάπτωτη εγρήγορση, με φόβο, με σεβασμό (ανοχή) και απόλυτη αυτοπεποίθηση. Το να πορεύεσαι προς την γνώση ή προς τον πόλεμο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο είναι λάθος, και όποιος το πράξει ίσως δε ζήσει για να το μετανιώσει. Όταν ένας άνθρωπος πληροί αυτές τις αναγκαίες προϋποθέσεις, δεν υπάρχουν σφάλματα για τα οποία πρέπει να λογοδοτήσει. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι πράξεις του χάνουν τον αδέξιο χαρακτήρα και την επιπολαιότητα που διακρίνει τις πράξεις ενός ανόητου. Αν ένας τέτοιος άνθρωπος αποτύχει ή υποστεί ήττα, θα έχει χάσει μόνο μια μάχη, και δε θα νιώθει πικρία και τύψεις γι’ αυτό»  Δον Χουάν Μάτους.

Καταλαβαίνεις το νόημα του ελέγχου της ζωής σου;
Ελάχιστα είναι αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις και σε αυτά τα ελάχιστα δεν περιλαμβάνεται η καθημερινότητα του υλικού κόσμου. Μπορείς να μην βρίσκεσαι εκεί που είναι τα προβλήματα, να μην πηγαίνεις εκεί που σε περιμένουν με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Μπορείς να ελέγχεις την παράνοια του σύγχρονου «πολιτισμού» και της «παράδοσης» των αμόρφωτων παρασιτικών ανθρώπινων ζώων. Είσαι υπεύθυνος για ό,τι σου συμβαίνει, σταμάτα να κλαις και ανέλαβε την ευθύνη της ζωής σου. Μπορεί να σου φαίνεται δύσκολο, σκληρό ή απίθανο, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, μόνο ο δρόμος του ταξιδιώτη πολεμιστή αν θέλεις να βιώσεις μιά στάλα Ανεξαρτησίας.

Από την άλλη, δική σου είναι η ζωή. ΚΑΝΕ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ …κανείς μας δεν νοιάζεται.