Η παρουσία σου με ολοκληρώνει και με επιβεβαιώνει, ωστόσο, δεν με καθορίζει.
Ζω «στ’ αλήθεια» σημαίνει, επακριβώς, ότι αφήνω πίσω όλες τις ταυτότητες που δημιούργησα για τους άλλους.
Εγκαταλείπω το ρόλο που επινόησα για να μπω σε μια συγκεκριμένη κοινωνία.
Αφήνω να βγει αυτό που ονομάζω «ο αληθινός εαυτός μου», του οποίου συνώνυμο είναι «ο κρυμμένος ήρωας».
Όμως… πως θα μάθω αν είμαι αυτός που είμαι πραγματικά, ή αν παίζω το ρόλο αυτού που μου είπαν πως είμαι;
Πρώτα πρώτα, παίρνοντας σοβαρά υπόψη την τρίτη από τις τρεις αλήθειες («πάντα μπορεί κανείς να πει όχι»), και παίρνοντας την (ηρωική, το δίχως άλλο) απόφαση να μην αφήσω ποτέ τον εαυτό μου να πιεστεί να γίνει κάτι που δεν είναι.
Αρκετά μ’ αυτό. Δεν χρειάζεται τίποτ’ άλλο.
Μ’ άλλα λόγια:
Κάνω ό, τι κάνω επειδή το θέλω, ή μήπως προσπαθώ να ευχαριστήσω κάποιον;
Το καλύτερο που διαθέτω, έστω κι αν εσάς δεν σας αρέσει, είναι αυτό που είμαι.
Το καλύτερο που διαθέτει ο καθένας από σας, έστω κι αν δεν αρέσει σε κανέναν, είναι αυτό που είναι ο καθένας σας.
Και μπορεί να είμαστε πολλοί αυτοί που δεν μας αρέσει.
Παρ’ όλα αυτά… αξίζει τον κόπο.
Λέω πάντα, πιο πολύ σαν αστείο και λίγο σοβαρά:
Όταν κανείς προσποιείται, όταν υποδύεται μια προσωπικότητα, κερδίζει ένα σωρό σχέσεις, υποκριτικές, διπλωματικές, με πολύ μικρή αξία και ελάχιστη σημασία. Αντίθετα, όταν είναι κανείς αυτός που είναι… δεν τον πλησιάζει ούτε γάτα!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου