Δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε τον πόνο

Ο πόνος είτε είναι σωματικός, είτε ψυχικός είναι μια επώδυνη εμπειρία- κανένας εξάλλου δεν απήλαυσε να πονά ποτέ. Στην πολύχρωμη πιατέλα της ζωής δεν είναι όλες οι γεύσεις δελεαστικές. Η χαρά, ο ενθουσιασμός, η ευτυχία, η αγάπη, ο πόθος, η ευημερία, η γαλήνη είναι από εκείνες τις γλυκιές, που δεν τις χορταίνουμε κι αυτές που κυνηγάμε περισσότερο. Υπάρχουν όμως κι οι άλλες: η θλίψη, η απώλεια, ο πόνος, ο φόβος, ο αποχωρισμός που μας βαραίνουν και μας «στραγγίζουν» κάθε φορά που αισθανόμαστε έστω και για λίγο το άγγιγμά τους, μας αφήνουν μια πικρή γεύση. Είναι η σταθερά στην εξίσωση που κάποιοι ονόμασαν ζωή, δε μεταλλάσσεται, δεν αλλάζει. Είναι ένας αέναος κύκλος που όλοι θα πρέπει να βιώσουμε -είτε μας αρέσει, είτε όχι- αν θέλουμε να λέμε πως ζήσαμε τα πάντα.

Ήρθαμε σ’ αυτόν τον κόσμο χωρίς να μας δοθεί το «βιβλίο οδηγιών χρήσης». Δε γνωρίζαμε τι θα συναντήσουμε, τι να αποφύγουμε, από τι να προστατευτούμε και κυρίως τι αξίζει να ζήσουμε όσο περισσότερο γίνεται γιατί θα κρατάει πάντα λίγο. Σαν παιδιά, κάθε φορά που χτυπούσαμε πάνω στο παιχνίδι, ακούγαμε το αείμνηστο: «μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει» κι ευτυχισμένοι γυρνούσαμε ξανά στο γέλιο και τη διασκέδαση, γιατί ήταν πραγματικά τόσο εύκολο. Καθώς οι γνώσεις ήρθαν σταδιακά, αναπτυσσόμασταν και χάναμε την παιδική μας αθωότητα, -άλλοι πιο νωρίς, άλλοι πιο αργά- μεγαλώσαμε, εκτεθήκαμε, μάθαμε, βιώσαμε και επιβιώσαμε, καταλάβαμε ότι ο πόνος δεν περνά πάντα από μόνος του, ο γάμος δε θα φέρει την ίαση, ο χρόνος δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος γιατρός και δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε κρατώντας μόνο το καλύτερο κομμάτι της ζωής. Έπεσε το πέπλο προστασίας που υπήρχε πάνω μας στα νεανικά μας χρόνια, αποκαλύπτοντας μια αλήθεια που δεν την επιλέξαμε κι όμως είδαμε.

Αν θέλουμε να είμαστε κι ειλικρινείς, εθιστήκαμε σε ό,τι μας πονάει και γυρνάμε συχνά σε αυτόν, γιατί ακόμα κι μας αν πληγώνει, ταυτόχρονα μας υπενθυμίζει ότι είμαστε ζωντανοί. Ο πόνος που αισθανόμαστε σήμερα, είναι η δύναμη που έχουμε γι’ αύριο. Όσο παραπατάμε σε λάθη, σε επαναλαμβανόμενα μοτίβα και φαύλους κύκλους, σε ανθρώπους και σχέσεις που δεν προορίζονται για εμάς, σε συνήθειες που βλάπτουν την εξέλιξή μας, σε μη υγιείς σκέψεις για τον εαυτό μας και για τους γύρω μας, σε καταστάσεις που αντί να αντιμετωπίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο, αποφύγαμε, ο πόνος θα έρχεται ξανά και ξανά μέχρι να γίνει μάθημα, γιατί το μάθημα προέρχεται από τη γνώση κι η γνώση είναι δύναμη.

Ο πόνος θα πρέπει να λαμβάνεται σαν προειδοποίηση ότι κάτι πρέπει οπωσδήποτε ν’ αλλάξει και συνεχώς θα επαναλαμβάνεται μέχρι να μεταδώσει το μήνυμά του. Πόσες φορές ζητήσαμε από μια ανώτερη δύναμη να μας δώσει το κουράγιο και την υπομονή να ξεπεράσουμε μια κατάσταση που νιώσαμε προς στιγμήν εγκλωβισμένοι κι αβοήθητοι εντός της; Ποντάρω αμέτρητες. Κανένας όμως δε θα έρθει μ’ ένα μαγικό πουγκί γεμάτο από θετικά συναισθήματα έτοιμα να μας χαριστούν, ούτε η λύση θα πέσει εξ ουρανού στην αγκαλιά μας- ας είμαστε ρεαλιστές. Θα έρθει μέσω των δοκιμασιών που θα περάσουμε, μέχρι να κατανοήσουμε την «αποστολή» μας και καθώς θα λάβουμε όσα επιθυμούσαμε, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι και πάλι ο κανόνας θα παραμένει ένας: «τα αγαθά κόποις κτώνται».

Δεν μπορούμε ν’ αποφύγουμε τον πόνο, μπορούμε μόνο ν’ αλλάξουμε το πώς αντιδράμε σε αυτόν και πώς τον αντιμετωπίζουμε. Γιατί γίναμε προκατειλημμένοι και πιστέψαμε ότι είναι ένα συναίσθημα αρνητικό; Από πού πηγάζει αυτή μας η σκέψη; Ας σταθούμε μια στιγμή. Ας αναρωτηθούμε: χωρίς αυτόν θα ήμασταν άραγε πιο ασφαλείς ή μήπως θα κινδυνεύαμε ακόμα περισσότερο; Η αλήθεια είναι ότι ο πόνος είναι αναγκαίος, μας ανοίγει την πόρτα προς την ευτυχία· αν επικεντρωνόμαστε συνεχώς στην αίσθηση που μας προκαλεί, το βέβαιο είναι πως θα υποφέρουμε συνεχώς, αν όμως επικεντρωθούμε στο μάθημα που έχει να προσφέρει, θα εξελισσόμαστε και θα είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στη δύναμή μας.

Μια γεμάτη ζωή, είναι γεμάτη πόνο -είναι εξάλλου κι η κινητήριος δύναμή μας. Η μόνη εναλλακτική είναι μια ζωή άδεια, γιατί δε γίνεται να βλέπουμε μόνο τη μια πλευρά της ζωής -δε θα είχε και ενδιαφέρον άλλωστε. Το ερώτημα που γεννάται είναι το εξής: θα ζήσουμε μια ζωή γεμάτη με ό,τι αυτό συνεπάγεται ή δε θα ζούμε καθόλου κι απλώς θα υπάρχουμε;

Η επιλογή ανήκει στον κάθε ένα από μας ξεχωριστά. Ας έχουμε όμως υπόψιν ότι αν επιλέξουμε να προστατεύουμε συνεχώς τον εαυτό μας από κάθε είδους έκθεση στον πόνο, τότε επιλέγουμε και να ζούμε μια ζωή χλιαρή και μέτρια, μια ζωή τόσο εύκολη που δεν έχει τίποτα να μας μάθει και τίποτα να προσφέρει. Αν κάτι προορίζεται επιτέλους ν’ αλλάξει, είναι το πώς κοιτάμε τον πόνο. Δύναμη είναι κι όχι αδυναμία. Δεν υπάρχει κανείς που αγαπά τον πόνο αυτούσιο άλλωστε, που τον επιδιώκει και που θέλει να τον αποκτήσει, μόνο και μόνο επειδή είναι πόνος. Όλοι μας στη δύναμη στοχεύουμε. Ας γνωρίσουμε λοιπόν ότι χωρίς τον πόνο, δε θα γνωρίσουμε ούτε τη δύναμη γιατί είναι αλληλένδετα. Γνωρίζοντας αυτά λοιπόν, ποια θα είναι η δική σου επιλογή;