Στέγνωσαν τα σωθικά μου. Αφυδατώθηκαν τα σπλάχνα μου.
Ό, τι με κρατούσε στη ζωή, ό, τι με έτρεφε, έτρεξε και χάθηκε από τα βλέφαρά μου.
Μάρτυρες οι καιροί που ήρθαν και πέρασαν με ψεύτικα δώρα.
Μου χρωστάει μια αγάπη η ζωή, γιατί αγάπησα σαν να είχα εκατό ζωές, όχι μία.
Ξέχασα τον εαυτό μου και δόθηκα.
Αφέθηκα να παρασυρθώ απ’ το ρέμα.
Χτυπήθηκα στα βράχια, έπεσα από μεγάλα ύψη, βυθίστηκα στα ορμητικά νερά και παραλίγο να πνιγώ.
Μ’ έσωζε πάντα την τελευταία στιγμή η πίστη μου σ’ ένα καλύτερο αύριο.
Η πίστη ότι θα βρω την δική μου όχθη να ξεκουραστώ και ν’ απαγκιάσω.
Μου χρωστάει μια αγάπη η ζωή για να έχει νόημα η ίδια.
Για ν’ αποκτήσει γεύση το φαγητό στο τραπέζι και το κρεβάτι μου να πάψει να μου θυμίζει την μοναξιά μου.
Μια αγάπη έτσι όπως την ονειρεύτηκα.
Για να βρει η περιπλάνησή μου σκοπό και το πνεύμα μου όραμα.
Για ν΄ ανακτήσουν οι πνεύμονές μου τις χαμένες τους ανάσες.
Μου χρωστάει η ζωή το πιο γλυκό της μεθύσι.
Μια αγάπη ηδονική σαν αμαρτία.
Ζεστή σαν κουβέρτα μάλλινη που ολόκληρη θα με τυλίγει στην θαλπωρή της.
Απαλή για να μην ξανανοίξουν οι πληγές μου.
Ξεχωριστή σαν τον κόσμο με τα επτά του θαύματα.
Και δική μου, μοναδική μου, να την έχω λάβαρο στην εστία της καρδιάς μου.
Μια αγάπη άνοιξη που θα διώξει μακριά τους χειμώνες και θ’ ανθίσει τις ελπίδες στην ψυχή μου.
Μια αγάπη θάλασσα που θα με ταξιδεύει τα καλοκαίρια και θα με νανουρίζει τα βράδια μου.
Μια αγάπη πανσέληνο που θα φωτίζει τα σκοτάδια μου και θα είναι εκεί ψηλά
δορυφόρος και προστάτιδά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου