Πέρα από το γεγονός ότι η ηθική διαφέρει από τόπο σε τόπο και ότι αλλάζει με το χρόνο μπορούμε να διακρίνουμε ότι η ηθική επιχειρεί για το κοινό καλό, δηλαδή υπάρχει για να προσφέρει αξία και προοπτική στις σχέσεις των ανθρώπων.
Με άλλη διατύπωση η ηθική ενδιαφέρεται πρωτίστως για την εκπλήρωση συλλογικών αναγκών και επιθυμιών και όταν οι ατομικές ανάγκες και επιθυμίες είναι σε αντίθεση με τις συλλογικές τότε υποστηρίζει τις συλλογικές έναντι των ατομικών.
Σε κάθε περίπτωση η ηθική είναι προσανατολισμένη στον άνθρωπο ‒είναι ανθρωποκεντρική‒ και φροντίζει ΚΥΡΙΩΣ για εκπλήρωση συλλογικών αναγκών και επιθυμιών.
Η ηθική λειτουργώντας με κέντρο τον άνθρωπο ΔΕΝ έχει ως βάση την ένταξη των ανθρώπων στην εξελικτική/νοητική διεργασία ‒δηλαδή στη διεργασία που δημιούργησε τον άνθρωπο και κάθε τι υπαρκτό‒, καθώς θεωρεί ότι οι εξελίξεις οφείλουν να εξυπηρετούν το κοινό καλό.
Επομένως η ηθική ΔΕΝ έχει ως βάση τα δεδομένα που ισχύουν αμετάβλητα στο χρόνο και το χώρο (Βασικές Αρχές και Θεμελιώδεις Κανόνες) αλλά το κοινό καλό όπως αυτό γίνεται αντιληπτό από τόπο σε τόπο και σύμφωνα με τις οποίες αλλαγές συλλογικών πεποιθήσεων συμβαίνουν μέσα στο χρόνο.
Θα πρέπει να εξετάσουμε τι συμβαίνει όταν η ηθική ‒έτσι όπως ο καθένας ερμηνεύει τους διάφορους κανόνες της ηθικής‒ μας ωθεί να ενεργούμε αντίθετα σε Βασικές Αρχές και Θεμελιώδεις Κανόνες, δηλαδή αντίθετα σε όσα ορίζουν δεδομένα που ισχύουν πάντα, αμετάβλητα στο χρόνο και το χώρο.
Αν παρατηρήσουμε θα διαπιστώσουμε ότι ενεργώντας ηθικά ουδόλως ενδιαφερόμαστε για τα όσα ορίζουν, η Αρχή της Διαρκούς Μεταβολής / Εξέλιξης, η Αρχή της Ελάχιστης Δράσης, η Αρχή της Αβεβαιότητας / Απροσδιοριστίας. Ούτε μας ενδιαφέρουν οι Θεμελιώδεις Κανόνες του κοινωνικού γνωστικού πεδίου που καθορίζουν ότι το συναίσθημα ευνοεί και καθιερώνει την επανάληψη του επιθυμητού και άρα περιορίζει και διακόπτει την αξιόπιστη διερευνητική και εξελικτική συμπεριφορά και στάση ζωής.
Επιπλέον η ηθική ΔΕΝ ενδιαφέρεται και ΔΕΝ υπολογίζει τις συναισθηματικές εντάσεις όταν προκύπτουν αποκλίσεις από τους κανόνες που ορίζει. Σε πολλές περιπτώσεις η ηθική είναι αυτή που δημιουργεί συναισθηματικές εντάσεις και ενοχές, όταν οι κανόνες της ηθικής δεν τηρούνται. Επομένως, παρότι όλοι συμφωνούμε ότι οι συναισθηματικές εντάσεις πάντα, σε κάθε περίπτωση και χωρίς καμία εξαίρεση, τόσο άμεσα όσο και σε βάθος χρόνου αθροιζόμενες στη μνήμη αποδιοργανώνουν το νου και υποβαθμίζουν την ποιότητα αντίληψης και δράσης, ενεργώντας ηθικά ο θεμελιώδης αυτός κανόνας του κοινωνικού γνωστικού πεδίου είτε είναι αόρατος είτε ΔΕΝ αποτελεί τη ΒΑΣΗ αντίληψης και διαχείρισης γεγονότων και καταστάσεων (της πραγματικότητας).
Γενικά για την ηθική η συμμόρφωση με όσα ορίζουν οι Βασικές Αρχές και οι Θεμελιώδεις Κανόνες, δηλαδή η συμμόρφωση με όσα ορίζουν τα δεδομένα που ΟΛΟΙ συμφωνούμε ότι ισχύουν πάντα, αμετάβλητα στο χρόνο και το χώρο, είναι μία πράξη που ΔΕΝ έχει νόημα και αξία.
Αυτό σημαίνει ότι η ηθική μόνο από τύχη μας ωθεί να ενεργούμε σύμφωνα με όσα ορίζουν δεδομένα που ισχύουν αμετάβλητα στο χρόνο και το χώρο (Βασικές Αρχές, Θεμελιώδεις Κανόνες, γενικά Αρχές και Κανόνες που ισχύουν στα διάφορα γνωστικά πεδία), δηλαδή με τα δεδομένα που καθορίζουν τη δημιουργία, τις εξελίξεις που από πάντα διαμορφώνουν την απέραντη και αέναα μεταβαλλόμενη πραγματικότητα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η ηθική προσεγγίζει τα προβλήματα και, γενικά, την πραγματικότητα ΚΥΡΙΩΣ επιθυμητικά, συναισθηματικά, ΑΝΤΙΘΕΤΙΚΑ, (μέσα από κανόνες διαμορφωμένους για την κάλυψη συλλογικών αναγκών και επιθυμιών) και ΟΧΙ διαρκώς διερευνητικά, δηλαδή με ΒΑΣΗ την εξελικτική – νοητική διεργασία που την καθορίζουν οι μεμονωμένες και οι ταυτόχρονες (συνδυαστικές) επιδράσεις των αμετάβλητων στο χρόνο και το χώρο δεδομένων.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ: Κάθε τι υπαρκτό υπάρχει για κάποιο λόγο. Όταν διερευνούμε τους λόγους για τους οποίους υπάρχει κάτι, π.χ. η ηθική, το συναίσθημα, η επιθυμία, η ανάγκη κτλ., αυτό σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε τα όριά του, τους περιορισμούς και τις στρεβλώσεις που προκαλεί. Δεν εξωραΐζουμε ούτε κατηγορούμε το υπαρκτό (π.χ. την ηθική, το συναίσθημα, την επιθυμία, την ανάγκη κτλ.). Ανακαλύπτουμε τι υπάρχει πριν από το υπαρκτό και πώς αυτό το ΠΡΙΝ συμβάλει στη βελτίωση της χρήσης του υπαρκτού, στην εξέλιξή του, στη μεταβολή του. Όταν ο νους λειτουργεί διερευνητικά – εξελικτικά χρησιμοποιώντας ως ΒΑΣΗ δεδομένα που ΟΛΟΙ συμφωνούμε ότι ισχύουν πάντα, αμετάβλητα στο χρόνο και το χώρο, αποκτά δυνατότητες όλο και πιο αξιόπιστης προσέγγισης της πραγματικότητας. Ο ανθρωποκεντρισμός αγνοεί την καθοριστική αξία της εξελικτικής – νοητικής διεργασίας και για αυτόν το ΚΕΝΤΡΟ των πάντων είναι ο άνθρωπος.
Οι συνειδητοί και οι ασυνείδητοι λάτρεις του ανθρωποκεντρισμού ΔΕΝ αναγνωρίζουν την εξελικτική – νοητική διεργασία ως τη διεργασία που καθορίζει τη δημιουργία, δηλαδή τη διεργασία που διαμορφώνει την πραγματικότητα. Έχουν άλλες, πολλές και διαφορετικές, βάσεις (κοινωνικές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές, ηθικές κ.τ.λ.) και αυτές χρησιμοποιούν για να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και να πορεύονται στη ζωή.
Χαριτολογώντας, αν στους συνειδητούς ή τους ασυνείδητους λάτρεις του ανθρωποκεντρισμού είχε τεθεί το δίλημμα: “Τι να σωθεί η Γη και το σύμπαν η το ανθρώπινο είδος;”, θα τους βλέπαμε να μένουν μετέωροι και αποσβολωμένοι, καθώς δεν θα μπορούσαν να βρουν κανένα απολύτως νόημα σε μια Γη και ένα σύμπαν όπου δεν υπάρχει το ανθρώπινο είδος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου