Στους τσακωμούς μας με τους ανθρώπους που αγαπάμε αν δεν υπάρχει το αυτονόητο πρέπει να σκεφτούμε για ποιο λόγο ειπώνονται συνεχώς τα ίδια πράγματα. Αυτό σημαίνει πως αν θέλουμε να αλλάξουμε το μοτίβο κάτι θα πρέπει να κάνουμε εμείς οι ίδιοι γ' αυτό. Είναι αυτονόητο πως οι σύντροφοι μας είναι εγωιστές. Είναι αυτονόητο πως οι γονείς μας δε θέλουν να μεγαλώσουμε γιατί θέλουν να ξορκίσουν τις δικές τους υπαρξιακές αγωνίες.
Η βολική οικειότητα του αυτονόητου όμως κρύβει υπόγειες παγίδες. Το αυτονόητο ζει στο μεγαλύτερο βαθμό απομονωμένο. Δείχνει να κοιτάζει προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση αλλά στην πραγματικότητα το βλέμμα του πλανιέται. Ψάχνει να βρει το επόμενο υποψήφιο αδύναμο χαρακτηριστικό που φοβισμένο θα του υποταχθεί και θα του επιβεβαιώσει την ύπαρξη του. Οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνο εγωιστές αλλά και εγωκεντρικοί. Ούτως ή άλλως αυτά πάντα μαζί δεν πάνε; Αν όμως πεταχθεί η παντοδυναμία της ταμπέλας μπορεί να αποκαλυφθεί πως δεν είναι στην πραγματικότητα εγωιστές αλλά φέρονται εγωιστικά. Αυτή η υπόθεση φαντάζει τόσο αποσταθεροποιητική όσο το να ζητήσει ένας "εγωιστής" συγγνώμη.
Φωτίζοντας ως αδύναμο σημείο την συμπεριφορά και όχι τη φαινομενική ιδιότητα του απέναντι μας προϋποθέτει κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Την παραδοχή του ότι δεν μπορούμε να έχουμε τον πλήρη έλεγχο σ' ό,τι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Ο έλεγχος αυτός συχνά αυτοεπιβεβαιώνεται μέσα από την ταμπέλα. Με τη βοήθεια του αυτονόητου η ταμπέλα αναβαθμίζεται και γίνεται λεζάντα. Έτσι, ό,τι εμπεριέχεται μέσα σ' αυτό το συνονθύλευμα ψευδών ταυτοτήτων έχει πλαισιωθεί εξ' αρχής από άκαμπτο υλικό. Μοιάζει με ατσάλι. Κατασκευασμένο πολύ προσεκτικά από εμάς τους ίδιους γιατί χωρίς αυτό διαχεόμαστε και δεν νιώθουμε ασφαλείς.
Συχνά κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας πως πρόκειται για όριο. Τα λειτουργικά όρια όμως είναι ξύλινα όχι ατσάλινα. Ζεσταίνουν ,προστατεύουν και φροντίζουν. Μοιάζουν άκαμπτα αλλά στην πραγματικότητα έχουν τη δική τους κρυφή πλαστικότητα. Μας δίνουν τη δυνατότητα να φτιάχνουμε το δικό μας πλαίσιο . Μέσα σ' αυτό, εμείς είμαστε αυτοί που επιλέγουμε τι θα συμπεριλάβουμε, αγνοώντας επιδεικτικά οτιδήποτε πάει να μας επιβάλλει εξουσιαστικά το αυτονόητο.
Έτσι, απελευθερώνομαστε από τη μάταιη αγωνία του ελέγχου.
Και αν συμπεριλάβουμε κάτι που νομίζουμε πως δεν μας κάνει, δεν πειράζει.
Δικό μας είναι το πλαίσιο.
Μπορούμε αν θέλουμε να το απομακρύνουμε από μέσα.
Ή ακόμα καλύτερα να του φτιάξουμε μια καινούργια χαραμάδα από την οποία θα χωράει να μπει.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου