Κατά τον μύθο –που έγινε πασίγνωστος με την τραγωδία του Αισχύλου Επτά επί Θήβαις– το μίσος χώρισε τα δύο αδέλφια, γιατί ο Ετεοκλής αρνήθηκε να παραδώσει τον θρόνο στον αδελφό του, όπως ήταν υποχρεωμένος να κάνει, καθώς είχε συμφωνηθεί ότι ο καθένας θα βασίλευε έναν χρόνο και ύστερα θα παραχωρούσε την εξουσία στον άλλον. Ο Πολυνείκης κατέφυγε στον Άδραστο (τον βασιλιά του Άργους) και κήρυξε πόλεμο εναντίον του αδελφού του με συμμάχους άλλους έξι βασιλείς.
Κατά την προσβολή της Θήβας, όταν σκοτώθηκαν οι πέντε βασιλείς έξω από τα τείχη της πόλης (εκτός από τον Άδραστο), η τύχη της εκστρατείας θα κρινόταν με τη μονομαχία των δύο αδελφών, κατά την οποία σκοτώθηκαν και οι δύο.
Η γερουσία των Θηβών τίμησε τον Ετεοκλή γιατί υπερασπίστηκε την πόλη, ενώ δεν παραχώρησε ούτε τόπο για να ταφεί ο Πολυνείκης.
Το γεγονός αυτό έδωσε θέμα στο έπος Θηβαΐς (που έχει χαθεί) και στις τραγωδίες Επτά επί Θήβαις του Αισχύλου, Οιδίπους επί Κολωνώ και Αντιγόνη του Σοφοκλή και στις Φοίνισσες του Ευριπίδη.
Την αρχαιότερη εξιστόρηση της φιλονικίας του Ετεοκλή και του Πολυνείκη έχουμε στην τραγωδία του Αισχύλου Επτά επί Θήβαις, όπου ο ποιητής παρουσιάζεται να συμπαθεί τον Ετεοκλή παρουσιάζοντάς τον ως ανιδιοτελή ηγεμόνα, υπερασπιστή της πατρίδας του. Αντίθετα, στις Φοίνισσες του Ευριπίδη καλύτερος φαίνεται ο Πολυνείκης, ενώ ο Ετεοκλής εμφανίζεται ως φίλαρχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου