Είμαστε πλασμένοι για κοινωνική συμβίωση, για να μην πεθάνουμε

Ο Adler έχει πυρήνα της Ατομικής ψυχολογίας του το «κοινωνικό συναίσθημα», που είναι η έκφραση της ικανοποίησης της υποσυνείδητης τάσης προς κοινωνική συμβίωση. Χαιρόμαστε όταν ικανοποιείται και λυπούμαστε για το αντίθετο. Το κοινωνικό συναίσθημα είναι ο συνδετικός ιστός των ατόμων μιας ομάδας, ώστε να μην τη διαλύει η σύγκρουση των ατόμων που την απαρτίζουν. Μοιάζει με την παγκόσμια έλξη που συγκρατεί τα ουράνια σώματα. Στον Σοφοκλή η Αντιγόνη φωνάζει: «Δεν γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν’ αγαπώ»! Το κοινωνικό συναίσθημα είναι έμφυτο. Είμαστε πλασμένοι για κοινωνική συμβίωση, για να μην πεθάνουμε.

Η κατασκευή του σωματικού μας οργανισμού αποδεικνύει την ανάγκη της συμβίωσης, γιατί είναι τόσο μειονεκτική σχετικά με τα άλλα ζώα, ώστε μπορεί να καταστραφεί από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, εάν αφεθεί μόνος χωρίς τη βοήθεια των συνανθρώπων. Η γενική υγεία του και η μεγάλη διάρκεια της παιδικής ηλικίας (και εφηβικής) ηλικίας του είναι το ένα τέταρτο της όλης ζωής του, συνήγορεί για την ανάγκη της κοινωνικής συμβίωσης.

Ο άνθρωπος ο σοφός (homo sapiens) είναι ένας τραγικός «βασιλιάς» του ζωικού βασιλείου. Στην Ιλιάδα του Ομήρου πρωτοσυναντούμε τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό του.

«Από όσα πλάσματα ζούνε και σέρνονται πάνω στη γης κανένα άλλο πλάσμα πιο αδύναμο δεν βρίσκεται απ’ τον θνητό άνθρωπο».

Οὐδὲν ἀκινδότερον τρέφει ἀνθρώποιο πάντων ὅσα τε γαίαν ἔπι πνέειτε καί έρπει) Ιλιάς Σ 130-131.