Εὐρώπης τό φίλημα, καί ἢν ἄχρι χείλεος ἔλθῃ,
ἡδύ γε, κἂν ψαύσῃ μοῦνον ἄκρου στόματος·
ψαύει δ’ οὐκ ἄκροις τοῖς χείλεσιν, ἀλλ’ ἐρίσασα
τό στόμα τήν ψυχήν ἐξ ὀνύχων ἀνάγει.
Γλυκύτατο της Ευρώπης είναι το φίλημα,
κι ας σου ακραγγίξει μονάχα λίγο τα χείλη.
Μα η Ευρώπη δεν σ’ τ’ ακραγγίζει απλώς·
μέσα σου το κολλά και σε ρουφάει με λύσσα
την ψυχή για να σου ξεκολλήσει από τα σπλάχνα.
ΡΟΥΦΙΝΟΥ
Μᾶλλον τῶν σοβαρῶν τάς δουλίδας ἐκλεγόμεσθα,
οἱ μή τοῖς σπαταλοῖς κλέμμασι τερπόμενοι.
ταῖς μέν χρώς ἀπόδωδε μύρου σοβαρόν τε φρύαγμα
και μέχρι κινδύνου πεσσομένη σύνοδος·
ταῖς δε χάρις και χρώς ἴδιος καί λέκτρον ἑτοῖμον,
δώροι’ ἐκ σπατάλης οὐκ ἀλεγιζόμενον.
μιμοῦμαι Πύρρον τόν Ἀχιλλέος, ὃς προέκρινεν
Ἑρμιόνης ἀλόχου τήν λάτριν Ἀνδρομάχην.
Αντί γυναίκες σοβαρές και με σειρά κοινωνική
χίλιες φορές τα δουλικά να προτιμάμε πρέπει
όλοι εμείς οι σπάταλοι των απολαύσεων οι λειτουργοί.
Τα μύρα τρέχουν στις κλασάτες απ’ όλο το κορμί τους,
η σοβαρότητά τους σε τρομάζει, σου κόβει την ορμή,
η όποια επαφή μαζί τους με χαρά εγκυμονεί κινδύνους.
Για δείτε όμως και τις δούλες, για…!
Δέρμα καθαρό, αμύρωτο,
κορμιά χυτά, χάρη φυσική και στρωμένη κλίνη να σε καρτεράει –
όσο για δώρα; …
ψευτοπράγματα σου ζητούν, όχι σπατάλες!
Εγώ που σας μιλάω τώρα εδώ, εγώ στον Πύρρο μοιάζω,
στο γιο του Αχιλλέα, που όχι την Ερμιόνη, την κυρά του,
μα τη θεραπαινίδα της την Ανδρομάχη έριξε στο κρεβάτι.
ΠΑΛΑΤΙΝΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ, Των εραστών τα μάτια είναι πάντα σα βροχή…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου